Klimaatspinsels - Anneke de Jong

Daar zijn de wolken,' wees hij. 'En daarachter staan de sterren.' Hij zei het rustig. Meer in zichzelf dan tegen mij, had ik het idee. We lagen op onze rug onder een boom. Het was voorjaar. De takken waren nog kaal zodat er voldoende doorkijkzicht was. Ik wist dat ik niet hoefde te antwoorden. Dat ik niet hoefde te zeggen dat er naast de sterren ook planeten waren en manen en zwarte gaten en dat er daar ergens heel ver hier vandaan misschien wel andere melkwegstelsels waren met, wie weet, nog een bewoonde planeet. Of zelfs meerdere. Zou het leven zich daar dan op dezelfde manier hebben ontwikkeld als hier? Het zijn gedachten die ik niet eens tot het einde toe uit kan denken tot een bevredigend antwoord, simpelweg omdat zo veel niet te bevatten is. Dat begint al bij mezelf: ik leef, ik ben geboren uit een vader en een moeder en zij ook weer uit een vader en een moeder en dat tot in een eeuwigheid terug. Maar ergens moet er ooit voor het eerst iets zijn ontstaan van waaruit leven ontstond. Maar wat is dat iets dan? En onder welke condities kon dat uitgroeien tot iets wat zich kon gaan bewegen en uiteindelijk zelfs zelfstandig denken. En hoe kon het zijn dat er niet alleen de mens uit ontstond maar ook talloze andere levensvormen? En waarom dan werd de een adelaar en de ander worm of mens? Of bloem?

Het maakt me duizelig. Hoe is het mogelijk, denk ik ineens, dat ik het elke dag maar zo gewoon vind dat ik mij van dingen bewust ben? Dat ik loop, fiets, lees, praat met andere mensen. Dat ik naar mijn werk ga met miljoenen andere mensen. Dat ik in de trein met andere mensen praat in dezelfde taal. Dat wij allemaal iedere dag opnieuw bewegen, ons bewust zijn van wat is om ons heen en dat we ons nooit afvragen hoe dit kan en of dit eigenlijk helemaal niet zo gewoon, maar heel heel erg bijzonder is.

Leven is vergankelijk. Dat kan ik met zekerheid zeggen. Naarmate de jaren voorbij gaan word ik ouder en op een gegeven moment begint het verval. Dat is niet alleen bij mij. Het is ook bij de man die naast mij ligt onder de boom. Hij die met zijn eenvoudige constatering over wolken mij aan het denken zette. Of het nu een boom is of een adelaar. Ieder heeft zijn eigen levensduur die eindig is. En toch raken we niet op. Maar dat dit wel degelijk kan gebeuren bewijst de geschiedenis. Lang geleden liepen er, waar wij nu liggen, dinosauriërs en mammoeten. Zij zijn er niet meer omdat zij wel opraakten. Hun leefgebied bracht hun niet langer wat zij nodig hadden om verder te leven.

Hoe is het met ons leefgebied? Brengt het ons genoeg van wat wij nodig hebben om niet uit te sterven? En hoe lang nog? Is dat iets waar we zelf wat aan kunnen doen?

Je hoort zoveel over veranderingen in het klimaat tegenwoordig. Je ziet of hoort de gevolgen elke dag. Misschien, als wij vanaf nu elke dag denken hoe bijzonder leven eigenlijk is. En hoe uniek! Dat kan het toch niet anders dan dat wij er alles aan zullen gaan doen om de condities die ons 'leven' mogelijk maken blijven bestaan.

Want zeg nou zelf: lege onbewoonbare planeten, daarvan zijn er toch al meer dan genoeg.

Illustratie: Lucille Advocaat: Instagram Lucilleester

Meer lezen van Anneke de Jong?
Nergens is een land (fantasy)
Eiland zonder bruggen (roman)
De Brief (Lesbische roman)

Te koop bij elke boekhandel of online te bestellen bij b.v. Bol.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤