Doorgaan naar hoofdcontent
Over deze websiteOp De Slushpile publiceren schrijvers hun boeken, verhalen en gedichten. De redactie selecteert de beste ingezonden werken. Lezers geven met hartjes en reacties hun mening.Meer informatie

Boek van de week



Nieuw en populair

InfoBeoordeeld door lezers. Aantal hartjes, reacties en de plaatsingsdatum bepalen de volgorde van de lijst. Nieuwe verhalen krijgen de eerste 8 uur een boost voor zichtbaarheid. 💙=Aanrader van de redactie. Korte verhalen en gedichten worden in principe niet door de redactie geselecteerd, iedereen kan plaatsen wat hij wil.

[Wordt opgehaald]


Laatste reacties:




Recent toegevoegd

Hallo - Ward


Beste Wezen, zoals ik moeiteloos in de duisternis spring, is mijn kleine mythe. In het midden van de ochtend fluisterde eindes, om eerlijk te zijn, buig voor mij, het zal een stroom creëren, en meer ook. Kom op, ik doe het weer, en dan... dat, het leven. Wij bedoelen minder, toch heb jij de enige reden waarom we zo verdrietig zijn. Dat klopt. Je hebt geen idee. Gerechtigheid is stilte, als het niet... ik heb dat nodig. En je moet je bewust zijn van mijn leven. Breng me naar binnen, raak liefde aan zoals wat mij maakte, degene in je avonden, ik voel het stap voor stap. Nadat we bloeien, een paar uur. En meer is gedaan, nu timen we het. Dit is niet meer mijn eigen heden. Jij had het allemaal... Je had je plezier en ik lachte... Het eindigde me in de dood. Nog een litteken op mijn enige liefde, dus je kunt, maar nogmaals, het is terug. Sta de avond onder ogen en de afgrond, het levendige, het leven is mysterieus... het raakt me en dat zal de bron van harten zijn. Ik ben mijn laatste deel. Ik adem, herhaalde jij hoe je wist. En nu, herhaalde eruit en ik ga weer naar binnen... Omdat je rustiger bent in het geheim van het vorige, alsjeblieft... laat me binnen de poorten die ik schreef zoals de geeuw, hetzelfde als het jouwe. Dat jaar leeuwen haar schreeuw, het is de mijne, je hebt een vriend als familie, maar hebt een gevoel nodig, geen zegen. Ik ben niets voelt hetzelfde als een fee en ik droom wat ik ben, zoals ik het vertel in het geheim. De rode knop lijkt voor mij hetzelfde. En dat betekent dat elke dag stap... en naar beneden voelen we ons als een niettemin. Geen idee wat iedereen om me heen weet, kijk naar je eigen verhaal, mijn pols doet pijn, je bent gebroken, een vallende leugen. Onder dezelfde puinhoop, en nu vraag je naar het leven omdat ik sterf... en niet langer leef, neem het op in het leven, je gaat terug, en dat is mijn zoon, je meerdere keren.

Illustratie: Lenie Brandwijk: Image edited with MOLDIV APP. https//jellybus.page.link/moldiv


Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

Reacties

  1. Thomas Vilt17/3/25 13:49

    Deze tekst is een abstracte, poëtische reflectie die zich richt op thema's als verlies, verdriet, liefde, en de eindigheid van het leven. Het lijkt zich te richten tot een ander wezen (mogelijk een geliefde of een metaforisch figuur), waarbij de schrijver spreekt over zijn persoonlijke ervaringen, emoties en verlangens.

    De tekst kan iets intrigerends bieden, juist doordat het de lezer uitdaagt om tussen de lijnen door te lezen en zelf betekenis te zoeken. Maar het is zeer abstract en chaotisch, wat het voor de lezer moeilijk maakt om een duidelijk begrip te krijgen van de boodschap die de schrijver probeert over te brengen. Het gebrek aan structuur en coherentie zorgt ervoor dat de zinnen elkaar vaak niet logisch opvolgen. In plaats van een diepere emotionele impact te creëren, komt de tekst eerder over als een onsamenhangende stroom van gedachten die niet goed zijn uitgewerkt.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten