.jpg)
Nu zou ik willen dat mij een zin te binnen schiet die mij pakt en meeneemt naar een wereld die zich voor mij opent. Waar een leeg vel mij uitnodigt mijn woorden neer te leggen.
Dan schrijf ik daar de bergen, met toppen hoog en grauwwit van altijd sneeuw. Daaronder creëert mijn pen een donker naaldbos zover de ruimte strekt.
Hoog in de lucht hangt een adelaar. Met een nauwelijks waarneembare beweging van zijn vleugel zwenkt hij naar links en nadert hij traag cirkelend een meer dat zwart en bewegingsloos in de diepte onder hem ligt. In het dal grazen koeien onverstoorbaar op groene weiden. Het ritmisch scheuren van gras is het enige geluid in mijn lege wereld. Een koe schudt haar kop en staart een moment loom naar niets.
Ik schrijf een vrouw. Op haar hoofd draagt ze een doek ter bescherming voor de zon die feller brandt naarmate de dag vordert. Zij loopt langs de rand van het meer. Langzaam, alsof alleen het lopen haar al voldoening geeft. Ik schrijf haar een gedachte en ze glimlacht. Een herinnering aan vroeger, gaf ik haar. Ik schrijf de manier waarop zij loopt. Traag! Elk beeld, helder als het water voor haar, zuigt zij op. Ik schrijf een boom, geveld door ouderdom. Zij loopt erheen en gaat erop zitten. Dan pakt zij een steen en gooit hem in het water. Kringen waaieren uit over het meer. Geduldig wacht ze tot het water weer stil en glad in haar bedding ligt. Dan schopt ze haar schoenen uit, houdt haar rok omhoog en loopt het water in. Zonder naar mij om te kijken loopt zij verder. Haar hoofddoek knoopt zij los en haar blonde haar golft over haar schouders. Steeds groter wordt de afstand tussen haar en mij. Ik schrijf dat ze omkeert maar zij doet het niet. Onverstoorbaar loopt zij verder. Het water omsluit haar middel. Ik geef haar haar naam en roep. Maar zij antwoordt niet. Steeds verder loopt zij van mij, haar schrijver, weg. Het water reikt bijna tot aan haar borst.
Ik ga haar na het water in. laat papier en pen achter mij. Donker vloeit de inkt uit over de golven. De adelaar cirkelt boven de plek waar ik haar vermoed. Mijn schreeuw verstoort de stilte. Zij kijkt om en gebiedt mij haar te volgen.
Niet langer ben ik meer haar schrijver.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten