We hebben een wekelijkse schrijfopdracht. Iedere vrijdag om 14:00 uur vragen we je om een tekst van 100 á 300 woorden te schrijven aan de hand van een opdracht. Je kunt jouw tekst een week lang hieronder in de reacties plaatsen. De redactie van De Slushpile kiest iedere week een winnaar. We maken die elke vrijdag om 12:00 uur bekend. De deadline van de schrijfopdracht is telkens de eerstvolgende vrijdag om 09:00 uur ’s ochtends.
De opdracht van deze week is:
Beschrijf een kamer in je woning zodanig dat iemand die er nog nooit is geweest die direct herkent als hij er binnen loopt.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Elegante stilte
BeantwoordenVerwijderenDe hoge ramen, omzoomd met zware fluwelen gordijnen in diep smaragdgroen, laten gefilterd daglicht binnen. Hij kijkt naar het licht, dat ingetogen speelt op de eikenhouten vloer. Een open haard met een marmeren schouw vormt het hart van de ruimte, erboven prijkt een verguld spiegelornament.
De muren zijn bekleed met zijdeachtig behang, een zacht crèmekleurig patroon van bloemen en klimop. De meubels zijn zorgvuldig gekozen: een mahoniehouten canapé met gebloemde bekleding, delicate bijzettafels met inlegwerk, een secretaire waarop een inktpot en een ganzenveer rusten. Een bundel van Shakespeare-sonnetten ligt opengeslagen op een leunstoel, alsof de lezer slechts even is weggelopen. Aan de muren hangen schilderijen in vergulde lijsten, portretten van dames in witte japonnen en heren met losse kragen.
De geur van lavendel en bijenwas zweeft door de lucht, terwijl het tikken van een pendule het enige geluid is in de ruimte. Het zou geen verbazing wekken als op dit moment een jongedame zou binnenkomen met een kanten handschoen. Ze zou een brief openscheuren, haar hart kloppend met hoop en vrees.
Hij schuift een gordijn opzij en laat de skyline van Eindhoven zien.
“Grappig, hè? Je merkt er helemaal niets van,” zegt hij met een glimlach. Het koppel knikt en hij sluit het gordijn weer.
“Wat denken jullie? Ik reken 400 euro per shoot. En voor 200 euro extra kom ik ook op jullie Regency-bruiloft.”
Teder Thuis
BeantwoordenVerwijderenMijn voeten kraken op het laminaat dat op plekken bol staat. Het klinkt als een oude man die zijn spieren oprekt. De geur van een verwarming die aanstaat op een koude dag mengt zich met de aardse geur van gekookte bloemkool. Mijn aandacht wordt getrokken door het zoetwateraquarium, gevuld met kleurige vissen die dartelen in het water. Het glas heeft een groenige waas en erboven hangt een fotolijst met twee meisjes op een vaalwitte muur die bezaaid is met gaten en schroefjes, sporen van vergeten projecten. Een geruisloze klok hangt ietwat schuin naast het raam met oude gordijntjes die de zonnestralen tegenhouden in alle vroegte. Een commodekast is bezaaid met pyjama’s en billendoekjes. Op de vensterbank ligt een stapel omgevallen doeken om neuzen en snoeten mee te poetsen. De uitpuilende wasmand verraadt het drukke gezinsleven en op een tafeltje ligt een trommel met één stok en een sambabal. Er staat een ingezakte hoekbank die ooit wit was, maar nu grijs met kleurige stiftstrepen. Op de bank ligt een lege beker naast een incomplete stoofpuzzel. Het grote raam maakt de kamer licht en ruim. De gordijnroede is in het midden droef doorgezakt, de muur erboven wat gebarsten. Op de vensterbank staat een waterbak met aan beide zijden dekentjes om in de zon te rusten met snorharen tegen het raam geplakt. Op de vloer rust een kleed met onuitwisbare vlekken van omgevallen bekers en uitgesmeerd voedsel. Twee niet bij elkaar passende stoeltjes staan zusterlijk naast elkaar. Hier en daar vind je een sok of een kraal. In het laatste hoekje van de kamer zijn de muren beplakt met een tijdlijn, waar alleen moeder iets van begrijpt. Het bureau is voorzien van een laptop en waar nog ruimte over is ligt een versleten roman. Dit hoekje voelt opgeruimd en als een grote tegenstelling tot de rest van deze kamer die toch aanvoelt als teder.
Titel: De computerkamer
BeantwoordenVerwijderenDe computerkamer, zo noemen we het nog steeds. Er staat nog een HP-printer. De laatste desktopcomputer, die deze kamer zijn naam gaf, werd afgevoerd nadat iedereen al jaren gebruikmaakte van een smartphone, Chromebook, laptop of iPad.
Het is er koud; alleen als de kleinkinderen er zijn, gaat de verwarming aan. Het keyboard is meer dan dertig jaar oud. Vader Jacob wordt erop gespeeld, en de meer dan tweehonderd geluiden die het apparaat kan produceren, worden wekelijks op hoog volume uitgeprobeerd. Op de voorgeprogrammeerde muziek worden balletdansjes uitgevoerd. We worden geroepen als we zo’n showtje mogen bijwonen.
Nog wel van deze tijd is de Marshall-stack: een versterker van honderd watt met daaronder twee boxen, elk met een Celestion-speaker van 150 watt. Veel te hard voor thuis, vandaar ook nog een kleine Fender en een 50 watt combo voor in de oefenruimte.
Wie nu al afhaakt is door deze infodump over mijn guitar gear mist de gitaar zelf: een Gibson Nighthawk.
Tussen alle andere foto’s zie ik mezelf tussen de andere bandleden. Een optreden in Nijmegen. Ik kan niet meer op de naam komen van de zangeres met de groene laarsjes. Ook met de anderen heb ik geen contact meer. Zo gaat dat als een band uit elkaar valt.
Ik maak foto’s. Van afstand en details zoals ze die op Marktplaats willen zien. Wat levert dit tegenwoordig op? De Ibanez MT10 is een meevaller. Of ik de originele doos nog heb? Ik voel me oud als ik begrijp dat dit vintage is. Eind jaren 90 voor een paar tientjes overgenomen. Waren dat nog guldens?
Ik pak de Gibson. De snelheid heb ik nog, maar ik voel mijn gewrichten protesteren. Artritis? Ik dacht nu eindelijk tijd te hebben voor deze hobby. Wel alle tijd om het op Marktplaats te zetten.
Leuk, Jan, ik haakte juist aan. Marshall Vintage Modern 2466 100 watt en 425A cabinet met 4 x 25w Celestion Green Backs hier, maar momenteel in de oefenruimte.
VerwijderenPas op met wegdoen, spijt ligt op de loer.
Mooi stukje voor de gitaar liefhebber 👍
Waarbij gitaarliefhebber helaas door de smartphone als twee woorden terecht is gekomen...
VerwijderenJe gebruikt te veel passieve zinnen, dit maakt een zin feitelijk en onpersoonlijk.
VerwijderenDe kamer
BeantwoordenVerwijderenEenvoud voert de boventoon. Er zijn geen ramen, er is geen klok. De muren en het plafond hebben de kleur van vergeeld papier. De betonnen vloer is ongestoffeerd. Drie zitplaatsen: een poef met rugleuning, een oorfauteuil en een relaxstoel. Er is één lamp die continu brandt, geen schakelaar. In een hoek staat op een lage sokkel een sculptuur, een grillige, betekenisloze klomp brons. De enige deur ziet er massief uit en heeft klink noch sleutelgat. Ik ben hier pas enkele minuten en heb geen idee hoe ik hier terechtgekomen ben. Ik weet niet beter of ik was aan het motorrijden. Er zijn ook twee vrouwen in de kamer, de een een onopvallend type, de ander bloedmooi. De eerste duwt met haar schouder tegen de deur. ‘Muurvast,’ zegt ze. De ander loopt naar de relaxstoel en gaat zitten. ‘Zou er wifi zijn?’ vraagt ze. De ander trekt een wenkbrauw op: ‘Lekker belangrijk. Besef je dat we opgesloten zijn?’
Ik sta bij de sculptuur. ‘Waarom in hemelsnaam zet iemand dit hier neer?’ ‘Ze moesten waarschijnlijk gewoon iets hebben om de ruimte een beetje te vullen. Misschien is dat ook de reden dat wij hier zijn,’ zegt de vrouw in de stoel. De ander glimlacht, loopt naar de leren stoel en laat zich zakken. ‘Wij vullen de ruimte niet op. Wij zijn de ruimte.’ ‘Wat bedoel je,’ vraag ik.
'Wij zijn de kamer. De kamer zelf is betekenisloos, uitzichtloos. Wij definiëren de ruimte met onze handelingen en onze gesprekken,’ zegt ze.
De andere vrouw rolt met haar ogen. ‘Wanneer kunnen we eruit?’
‘Nooit, vrees ik,’ zegt de ander.
De mooie vrouw kijkt haar aan. ‘Wat?!’
'Ik vrees dat ze gelijk heeft,’ zeg ik. ‘Misschien moeten we ons maar aan elkaar voorstellen.’
Weer thuis
VerwijderenDe inboedel kijkt me aan met lodderige ogen.
‘Kom je doen?’ de oude stoel komt moeizaam overeind.
‘Kijken!’ Antwoord ik en schuif de gordijnen open. Een stofwolk vult de kamer.
‘Laat dat!’ Verschrikt slaat hij de armleuningen voor zijn ogen. Ik trek me er niets van aan. Schuif ook het andere gordijn open. Jammerende protesten klinken. De antieke potkachel sist verwensingen mijn kant op. Ik negeer ze en richt me op de staande klok die fanatiek met haar klepels zwaait.
‘Goed zo!’ Moedig ik haar aan. ‘Komt er eindelijk weer een beetje leven in je.’ Ik ontwijk haar vervaarlijk zwaaiende klepels en zet het uurwerk gelijk met mijn horloge. Met tegenzin voegt zij zich in haar oude ritme.
De tafel ziet het met kromme poten aan. Ik merk heus wel dat hij opschuift en probeert mij naar de deur terug te drijven. Even laat ik hem begaan maar duik dan onder hem door en geef hem het nakijken. ‘Verdorie,’ hijgt hij verslagen.
‘Luister iedereen,’ begin ik in een poging het verzet te breken. ‘Ik ben wat langer weggebleven, maar dat is toch geen reden om…’
Zwijgend kijken lodderige ogen me nu ronduit vijandig aan. Het zijn maar meubels, praat ik mezelf moed in. Wat kunnen ze meer doen dan staren. Wie woont hier nou? Precies!
Gesterkt door de gedachte loop ik naar het raam. De wind raast naar binnen. Een siddering gaat door de kamer, sterker dan de windvlaag kan veroorzaken. Oppassen, het wordt menens, schiet het door me heen. Voorzichtig ga ik van tafel naar stoel, doof voor boos gemompel en blind voor beschuldigende blikken. Eén voor één neem ik ze onderhanden, voortdurend op mijn hoede. Ik ben er bijna. Alleen het bankstel nog, en dan... De spanning vloeit weg. Ik laat mijn alertheid vieren.
Dom! De schemerlamp teckelt me onverwachts. Ik zie haar nog net haar voet terugtrekken. Over elkaar heen rollend vechten we. Het zweet gutst langs mijn slapen. Eindelijk voel ik haar krachten afnemen. Ik berg de stofzuiger op. Giet de emmer leeg in de afvoer en ril bij de aanblik van de grauwe substantie die in het donkere gat verdwijnt.
Ik ben weer thuis.
Muze
BeantwoordenVerwijderenHet atelier is een slagveld van ambitie, worsteling en Winsor & Newton-verf. De ruimte is groot en kil, een voormalige kantoorvloer waar de stekkerdozen in de vloer herinneren aan de oude bestemming. De betonnen vloer is bezaaid met verfspatten en sigarettenpeuken die hij nooit opruimt. Koud TL-licht zoemt vanuit het plafond en maakt de schaduwen hard en de kleuren vlak. De brede ramen aan de noordkant kijken uit op de spoorwegverhoging en jaren 60-flats. “Een inspiratieloos panorama leidt me niet af van mijn werk,” zei hij vaak. “Maar inspiratie komt uit je hart,” zei zijn muze.
De muren hangen vol portretten van zijn muze. In sommige fronst ze bedachtzaam, in andere staart ze naar een verre horizon. Op één doek zit ze in een erotische pose op een bureaustoel, haar blik ongrijpbaar. “Julia’s hartstocht,” noemde hij de collectie. “Een trieste fantasie over een meisje dat je nooit echt hebt gekend,” zei zijn muze.
In de hoek van de kamer stapelt de chaos zich op: kapotte penselen, halflege koffiebekers, gescheurde schetsen. Zijn bureau is nauwelijks zichtbaar onder de kunstboeken die hij opzichtig laat rondslingeren. Jackson Pollock: A Retrospective en The Death of Originality: Art Between 1950 and 1980 liggen strategisch openslagen. Ernaast een grote fles Jameson, half leeg. “Mannen klampen zich vast aan het achterhaalde idee dat kunstenaars moeten worstelen,” zei zijn muze.
Buiten, tegen een geluidsscherm naast het spoor, hangt nog steeds die poster: Julia Stein | Expositie 2025. “Het is populair werk zonder ambitie,” zei hij. “Ambitie is de laatste uitvlucht van mensen zonder inspiratie,” zei zijn muze.
Hij knijpt zijn ogen samen, draait zich om en steekt een sigaret op.
“Zonder inspiratie,” mompelt hij, terwijl hij een dikke klodder verf op een vers doek smeert.
Verrassing
BeantwoordenVerwijderenIk doe zelf de achterdeur open en houd met mijn andere hand haasje stevig vast. Achter me hoor ik mama de flap van de fietskar dichtknopen en ik weet dat ze haar handen vol heeft met de warme deken die ze over me heenlegt als ze me uit school haalt en mijn roze schooltas met glitters. Op het moment dat ik wil vragen of mijn zusje al thuis is, valt mijn mond open van verbazing en ik merk niet dat onze pluizige kitten door de achterdeur naar buiten glipt. Ik vergeet mijn jas uit te doen en merk niet dat mama alle spullen laat vallen om de kleine poes te vangen en haar met spullen en al haastig naar binnen gooit en de deur achter zich sluit. Toch vraag ik even of ze blij is, want ik voel dat ik iets verkeerd heb gedaan, maar ik kan even niet vinden wat dan, want op de plek waar eerst de eetkamertafel stond, staat nu een enorm roze huis met paarse gordijntjes en een paarse glijbaan. De planken zijn schuin en met een stevige trap kan ik naar boven klimmen. Mama zegt jas en schoenen uit en in mijn haast zit haasje vast in mijn mouw en ik moet bijna huilen van ongeduld, maar mama helpt me en ik vraag of dat allemaal voor mij is. Onder het huis staat ons speelkeukentje en een poppenbedje, maar ik klim de trap op en er liggen dekentjes en knuffels. Mama houdt de eerste keer mijn hand vast als ik naar beneden glijd en als ik weer boven ben, schuif ik de gordijntjes opzij en roep ik wie er een ijsje wil.
De deuropening
BeantwoordenVerwijderenDe kamer van mijn ouders was altijd verboden terrein. “Dat is de kamer voor ons,” zei mijn moeder. “Niet voor jou.” Maar soms, als papa weg was, kroop ik met mama in bed, een schaal popcorn tussen ons in, film aan, gordijnen dicht. Of als ik ziek was, mocht ik onder hun dikke dekens tv kijken, terwijl mama op zijn werk was en papa me af en toe kwam checken.
Hier ben ik geboren, omdat papa’s auto vastzat in de modder bij de oprit. God, ik ben hier waarschijnlijk zelfs verwekt. Maar ik mocht er nooit komen. Misschien maakte dat de kamer juist zo magisch.
Nu sta ik in de deuropening. Het bed is groot, te groot voor twee mensen. De grijze sprei ligt strakgetrokken, de kussens stijf en onaangeroerd. De muren zijn zachtgroen, bijna vaal door de jaren. Tegenover het bed staat een lage kast, waarop een oude tv met een dikke rand staat.
Op blote voeten loop ik over het witte vloerkleed naar de kastenwand met schuifdeuren van spiegelglas. Als kind vond ik het eng om er te lang in te kijken, bang dat mijn spiegelbeeld iets zou doen wat ik niet deed. Nu zie ik alleen mezelf met een plastic tas in mijn hand.
“Pak maar wat handdoeken uit onze kamer,” had mijn moeder gezegd. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Sinds wanneer was er geen verbod meer op de kamer?
Ik stop een paar handdoeken in de tas. Mijn blik glijdt even naar het raam. Alleen vanuit hier kun je voorbij de achtertuin naar de weilanden kijken.
Vroeger was deze kamer een verboden wereld, iets mysterieus. Nu is het gewoon een slaapkamer. Binnenkort is het gewoon een huis.
Dit is mijn wand met boeken, van vloer tot plafond, met in het midden een uitsparing en een raam op het Noorden. Twee weken per jaar komt hier zonlicht naar binnen.
BeantwoordenVerwijderenAl mijn boeken staan op kleur. Dat staat mooier en dan hoef ik niet na te denken waar een boek bij hoort. Doe het licht maar aan, dan zie je het beter. De knop zit links naast de donkere deur met de glazen panelen. Hier lopen de kaften van bruin, rood, oranje en roze over in geel. Verderop zijn zwart en wit, blauw en groen. Daar staat Sappho, naast mijn APA Manual.
Ga maar zitten op die rode IKEA slaapbank aan het eind van de kamer. Het schilderij daarboven is Ida Rubinstein door Romaine Brooks. Zie je hoe haar lippen bijna de enige kleur in het schilderij zijn? Je mag je schoenen uit doen, maar doe wel voorzichtig met je panty’s op de houten vloer.
Helaas weet ik de IKEA naam van die bank niet meer. Zou wel leuk zijn om net als in Fight Club alle IKEA namen te noemen van de spullen hier: het lichtbruine bureaublad dat haaks op het raam staat, met de witte ronde poten, de hoge kobaltblauwe bureaustoel, de gele bureaulamp, de zwartmetalen bureaukastjes en zelfs de zwarte pennenbakjes. Ook wel kinky als jij ze dan allemaal zou herkennen.
Je mag je kauwgom in die witte prullenbak doen. Ook IKEA. Naast die muziekstandaard.
Ik sluit de dubbele deuren naar de huiskamer even en laat de grijze luxaflex zakken, want er hoeft niemand mee te luisteren, of mee te kijken.
Daar is een kleine wasbak met een washandje, onder die spiegel met vergulde lijst. Zal ik thee zetten?
Ik zie dat je je inmiddels wat ontspant. Dan kunnen we het nu over de meer intieme details hebben, zoals mijn plantenverzameling met maagdenvarens en vrouwentong.
Verjaardagskalender
BeantwoordenVerwijderenJe opent de deur van het toilet en wordt begroet door de geur van lavendel. We hebben ons best gedaan, dat is duidelijk. De muren zijn bekleed met donkerrode verf die hopelijk een gevoel van gezelligheid uitstraalt. Boven het betegelde reservoir, aan de rechterkant van het toilet, hangt zelfs een kussentje aan de muur. Waarom? Wie slaapt hier?
Aan de linkerkant, tegen het plafond, zit een klein raampje. Het staat op een kier en laat een beetje licht door, tussen de blaadjes van een monstera op de vensterbank. Daarnaast liggen een paar klassieke boeken: Lady Chatterley, War & Peace, Mansfield Park. We willen vast laten zien dat we belezen zijn.
Het eikenhouten kastje onder het raam zit propvol met toiletpapier. De rollen die we niet kwijt kunnen liggen op de aardewerken tegels met Perzisch motief. O ja, op het kastje staat nog een foto van ons tweeën die je niet kunt missen als je op het toilet zit. We kijken lachend en wijzen naar je, met een caption “We can see you!”
En dan kom je bij het toilet. Een groen porseleinen zetel die je alleen nog in oudere huizen ziet. De wc-bril heeft een patroon van kleine, grappige vissen die in het rond zwemmen, wat het idee van "rustig zitten" naar een ander niveau tilt. Snap je hem?
Achter het toilet vind je nog een lectuurbak met een oude Donald Duck, een Elsevier, een VT Wonen-magazine en een Varagids. Wat zegt dat over ons? Of hebben ze hier bewust over nagedacht? Als je de deur sluit, zie je ten slotte de verjaardagskalender. Grote kans dat, als je bij ons op het toilet zit en je niet onze elektricien bent, je erop staat. Ja! Daar sta je!
Hopelijk voel je je hier een beetje thuis.
Marge Hassbargen
BeantwoordenVerwijderenAls ik halverwege de trap ben ruik ik de muffe lucht al, puberzweet vermengd met rottende etenswaren. We hebben een stilzwijgende afspraak, iedere vrijdagmiddag maak ik een ronde met vuilniszak en stofzuiger, een poging om orde in de chaos te creëren.
Boven aan de trap staan gebruikte borden en koffiemokken opgestapeld. Ik stap over de vieze vaat heen en bekijk de schade van een week. Vanaf de muur werpt een schaars geklede brunette mij een sensuele blik toe. Zou het jurkje dat ze draagt een ontwerp zijn van die beruchte, Amerikaanse rapper?
Door de hele kamer slingeren kledingstukken. Naast het bed ligt een stapel shorts, T-shirts met gele okselvlekken en sportsokken waarmee op het gras gelopen is.
Aan de linkerkant onder het dakkapel bevindt zich het bureau van wit spaanplaat. Het bureaublad vol aangekoekte kringen biedt plaats aan een beeldscherm, een Playstation ―waar hij de afgelopen zomervakantie heel wat vakken voor heeft moeten vullen bij de AH― diverse oplaadsnoeren en een koptelefoon.
De prullenbak ernaast oogt leeg, maar is omringd door propjes plastic van opgegeten Napoleon zuurtjes. Lege blikjes Redbull en een vette pizzadoos vol afgekloven korsten liggen op de stoel als bezoek dat niet door heeft dat het feestje afgelopen is.
Ik zet het raam wijd open.
Nice!
VerwijderenMooie inderdaad!
Verwijderen
BeantwoordenVerwijderenOpa’s Geheim
Opa’s monumentale vakwerkhuisje baadt in het lentezonnetje als ik aan kom lopen over het witte grindpad. De zoete geur van de Magnoliabomen aan weerszijden van het pad dringt in mijn neus. Ik buk me om onder de lage deurpost door te lopen en sta meteen in het piepkleine woonkamertje. Het valt me gelijk op dat de zwarte leistenen tegeltjes bezaaid zijn met lompe modderige voetafdrukken afkomstig van werkschoenen. Ook de anders zo glanzende mahoniehouten trap zit ermee onder. Ze hebben het er maar druk mee gehad, met het zoeken naar opa’s kostbaarheden.
Hij was gevonden op het tuinpad, zijn hoofd op de marmeren drempel, de ochtendkrant in zijn hand. Maar opa vertelde de werkmannen graag over zijn antiekverzameling als ze zaten te schaften, deze kennis en opa’s open deur terwijl hij dood op het tuinpad lag, vormden een verleiding waar ze niet tegen bestand waren geweest. De antieke grootvadersklok naast zijn doorgezakte leunstoel slaat drie keer. Ik ga even in zijn stoel zitten en ik ruik de kruidige geur van zijn pijptabak. Ik voel al dat de bobbel in de stoel ontbreekt, opa’s goedgevulde beurs hebben ze dus gevonden. Mijn blik blijft rusten op de twee cirkels op de grond naast de geblutste potkachel. Twee stille getuigen van de vaste plek van opa’s Ming vazen, tot aan de rand gevuld met zilveren rijksdaalders. Hopelijk zijn ze voorzichtig geweest met het inladen en beseften ze dat de vazen zelf kostbaarder zijn dan de inhoud.
Ik zie dat zijn gouden zakhorloge niet op het bijzettafeltje ligt. Ik sta zuchtend op en open de deur naar opa’s slaapkamer. Elke vierkante centimeter van de muren is bedekt met schilderijen. Ik glimlach, blijkbaar heeft opa toch niet al zijn geheimen prijsgegeven. Daar in het midden van de muur prijkt opa’s grootste vondst, een onbekend zelfportret van Rembrandt van Rijn.
Als je door de voordeur naar binnenkomt, bots je meteen op de eerste treden van de donkerhouten trap. De eerste treden draaien in een hoek van 90 graden om dan naar de bovenverdieping te leiden. Onder de trap staan een ladekast en een schoenenrek. Desondanks liggen er heel wat schoenen lukraak verspreid op de witte tegels, met een haastig neergegooide schooltas ertussenin.
BeantwoordenVerwijderenNaast de ladekast is een glazen deur die naar de woonkamer leidt. Aan de volgende muur, tegenover de voordeur, hangt op ooghoogte een schilderij. Het is een close-up van een zonnebloem. Daarnaast hangen alle jassen. Kleine kinderjassen hangen op kinderhoogte, grotemensenjassen, paraplu’s en rugzakken hangen wat hoger.
De derde muur wordt onderbroken door twee deuren. Een figuurtje op de deur dichtst tegen de jassen aan doet vermoeden dat er een wc achter huist. Verstopt achter de open voordeur bevindt zich nog een verrassing: een boekenrek, propvol speelgoed. Het is duidelijk: in dit huis zijn kinderen thuis.
Mijn woonkamer
BeantwoordenVerwijderenDe Punu of Bapounou is een Bantoestam in het zuidwesten van Gabon. Hij is bekend vanwege de met witte kaolin bestreken maskers.
Wie op een zonnige dag als nieuweling mijn woonkamer betreedt, baadt in het licht van zeven ramen wardoor het zuiden binnenvalt. Op de vierkante pilaren tussen deze ramen hangen zes verschillende Punumaskers. Zij kijken de gast sereen maar onderzoekend aan vanuit zwarte oogholten. Die ervaring blijft hem bij tot het eind van zijn dagen.
Hij wordt uitgenodigd te gaan zitten op het ruime bankstel met zijn rug naar de ramen en kijkt, nauwelijks bekomen van de eerste indruk, rond in de onbekende omgeving. Een nieuwe sensatie: op een antieke notenhouten wandkast met een wulps gesneden kuif staat een zevende masker. Het is gehoornd als een springbok en kijkt streng als een schoolmeester. Gedraagt de bezoeker zich een beetje? Jazeker, de bezoeker kijkt wel link uit zich te misdragen onder deze blik.
De rest van de kamer is minder markant, hoewel? De fijnproever zal gevoelig zijn voor de harmonie ervan: evenwichtige verdeling van meubels, op elkaar afgestemde aardkleuren, vermijding van tierelantijnen. De maskers passen daarbij. Hun witte gezichten zijn vredig van humeur, nadenkend gestemd, carnaval zit niet in hun aard, ze keuren hun omgeving en zien dat het goed is. Alleen de gehoornde schoolmeester zou roet in het eten kunnen gooien, maar tot nu toe heeft hij zich beheerst.
Het wijnrek bevindt zich gelijk links naast de deur. Daarnaast ligt de weegschaal, daarnaast de mand voor lege flessen en daarnaast de stenen bak die ik gebruik voor het oud papier.
BeantwoordenVerwijderenDe sterke drank staat in de vensterbank boven de stenen bak. Als je naar buiten kijkt, zie je binnen drie minuten een specht of een boomklever. Naast het oud papier staat een grote gaskachel. Die is stuk maar er staat wel een fruitschaal bovenop. Als je alle mandarijnen opeet zie je op de bodem van de schaal een kreeft. Naast de kachel staat de stereo. Die is nog van toen mijn vader op kamers ging. De kabels die van de versterker naar de boxen lopen hebben geen plugjes maar lopen uit in opgedraaide stukjes koperdraad die met klemmetjes zijn vastgezet. Daar kun je maar beter afblijven. Als je het gordijn bij het raam boven de stereo openschuift zie je vier haarborstels en een vogelhuisje. In dat vogelhuisje bewaar ik al het haar dat in mijn borstel blijft zitten. Dat doe ik nu al zes jaar, maar als je een beetje duwt met de steel van de borstel past je eigen haar er nog wel bij. De lamp in de hoek van de kamer geeft warmer licht dan die aan het plafond, maar ik heb ook kaarsen op tafel staan. Naast de bank staat mijn basgitaar in haar statief en in de grijze kast met de porseleinen knoppen vind je alles wat je nodig hebt. De verbanddoos ligt in de middelste la, achter de knop met het portret van Maria. Als er geratel uit het plafond komt loopt er een eekhoorn over het dak.
Opdracht kamer- correctie versie.
BeantwoordenVerwijderen(In de eerste post viel de witregel bovenin nogal ongelukkig uit. Excuus)
Het wijnrek bevindt zich gelijk links naast de deur. Daarnaast ligt de weegschaal, daarnaast de mand voor lege flessen en daarnaast de stenen bak die ik gebruik voor het oud papier. De sterke drank staat in de vensterbank boven de stenen bak. Als je naar buiten kijkt, zie je binnen drie minuten een specht of een boomklever. Naast het oud papier staat een grote gaskachel. Die is stuk maar er staat wel een fruitschaal bovenop. Als je alle mandarijnen opeet zie je op de bodem van de schaal een kreeft. Naast de kachel staat de stereo. Die is nog van toen mijn vader op kamers ging. De kabels die van de versterker naar de boxen lopen hebben geen plugjes maar lopen uit in opgedraaide stukjes koperdraad die met klemmetjes zijn vastgezet. Daar kun je maar beter afblijven. Als je het gordijn bij het raam boven de stereo openschuift zie je vier haarborstels en een vogelhuisje. In dat vogelhuisje bewaar ik al het haar dat in mijn borstel blijft zitten. Dat doe ik nu al zes jaar, maar als je een beetje duwt met de steel van de borstel past je eigen haar er nog wel bij. De lamp in de hoek van de kamer geeft warmer licht dan die aan het plafond, maar ik heb ook kaarsen op tafel staan. Naast de bank staat mijn basgitaar in haar statief en in de grijze kast met de porseleinen knoppen vind je alles wat je nodig hebt. De verbanddoos ligt in de middelste la, achter de knop met het portret van Maria. Als er geratel uit het plafond komt loopt er een eekhoorn over het dak.
Haar katoenen kussensloop, in een kleur gelijk aan witte muren in een huis waar al twintig jaar shag gerookt werd, valt te wijd om haar kussen. De slierten van haar kastanjebruine haren krullen zich over de rand, zwart geverfd door de zwakke schemer van de vroege zomerochtend die ’s winters nog nacht zou heten. Een uur en tien minuten al ligt ze wakker.
BeantwoordenVerwijderenDe muren zijn zachtgeel zoals het stoepkrijt waar ze ooit hele middagen aan kwijt was, maar ze worden onverbiddelijk horizontaal doormidden gespleten door aaneengesloten verticale houten plankjes op de onderste helft. In de namiddagzon gloeit het hout oranje, nu lijkt het bijna grijs. Uit het twee meter brede raam gutst het eerste beetje licht van een nieuwe dag naar binnen, overstroomt de kamer met ijzig blauw, verlamt haar klaarwakkere spieren. Het donkergroene hoopje gordijn ligt al drie maanden in de hoek van de kamer, haar zorgen voor morgen. Ze kan net zo goed opstaan, beter maar zelfs, anders gaat dat beertje in haar hoofd zo brommen. Ze blijft liggen.
Naast het raam links van haar – zij op het houten, witgeverfde bed onder slechts een dekbedhoes liggend omdat de koelte van de nacht de hitte van de dag nooit inhaalt – staat de meest eenzame stoel van het huis, haar rode beha over de notenhouten zitting gespreid. Haar bleke lijf draait zich om, ogen onder zware leden staren naar het verstofte gloeilampje aan het plafond. Nog meer zorgen voor morgen. Zwarte koffie en boterige croissantjes glippen door de scheve kieren van de deur (die met het kleinste raampje van het huis), kriebelen haar neusholtes, porren in haar zij. Beneden omhelst hij de ochtend. Zij verzinkt in het hemelsblauw omwikkelde matras en probeert de nacht nog even voort te slepen.
Eén correctie in de tekst:
VerwijderenHaar katoenen kussensloop, in een kleur gelijk aan witte muren in een huis waar al twintig jaar shag gerookt wordt, valt te wijd om haar kussen. De slierten van haar kastanjebruine haren krullen zich over de rand, zwart geverfd door de zwakke schemer van de vroege zomerochtend die ’s winters nog nacht zou heten. Een uur en tien minuten al ligt ze wakker.
De muren zijn zachtgeel zoals het stoepkrijt waar ze ooit hele middagen aan kwijt was, maar ze worden onverbiddelijk horizontaal doormidden gespleten door aaneengesloten verticale houten plankjes op de onderste helft. In de namiddagzon gloeit het hout oranje, nu lijkt het bijna grijs. Uit het twee meter brede raam gutst het eerste beetje licht van een nieuwe dag naar binnen, overstroomt de kamer met ijzig blauw, verlamt haar klaarwakkere spieren. Het donkergroene hoopje gordijn ligt al drie maanden in de hoek van de kamer, haar zorgen voor morgen. Ze kan net zo goed opstaan, beter maar zelfs, anders gaat dat beertje in haar hoofd zo brommen. Ze blijft liggen.
Naast het raam links van haar – zij op het houten, witgeverfde bed onder slechts een dekbedhoes liggend omdat de koelte van de nacht de hitte van de dag nooit inhaalt – staat de meest eenzame stoel van het huis, haar rode beha over de notenhouten zitting gespreid. Haar bleke lijf draait zich om, ogen onder zware leden staren naar het verstofte gloeilampje aan het plafond. Nog meer zorgen voor morgen. Zwarte koffie en boterige croissantjes glippen door de scheve kieren van de deur (die met het kleinste raampje van het huis), kriebelen haar neusholtes, porren in haar zij. Beneden omhelst hij de ochtend. Zij verzinkt in het hemelsblauw omwikkelde matras en probeert de nacht nog even voort te slepen.
ONZE SLAAPKAMER
BeantwoordenVerwijderenDe slaapkamer is ruim, met een schuin plafond, krakende vloer en scheve deurpost. Het dakraam sluit nooit helemaal, zodat er altijd een flard tocht binnenwaait. Toen ze het huis tien jaar geleden kochten, wisten ze nog niet wat voor problemen een jaren ’30-woning met zich meebracht. De muren hadden toen al die vieze tint. Ze hebben het altijd zo gelaten.
Onder het schuine plafond staat een lage kast met plakkerige schuifdeuren. De kleren en lakens zijn nu al verdeeld in dozen. Het bed staat haaks op de deuropening. Sophie’s kant bij de deur, Jasper’s kant bij de boekenkast tegen de overkant.
Sophie zit op het bed, benen gekruist, een stapel boeken naast zich. “De Murakami’s zijn van mij,” zegt ze zonder op te kijken.
Jasper, leunend tegen de kast, rolt met zijn ogen. “Ik heb ze ook gelezen.”
“Je hebt ze doorgebladerd om met mij over te kunnen praten. Dat is niet hetzelfde.”
De lamp op Jasper’s nachtkastje is van Shein. Net als hun relatie ooit goedkoop en veelbelovend, maar inmiddels overbodig. Al ging de lamp niet vreemd. Sophie wel.
Ze hebben het geprobeerd: brunches, citytrips, een psycholoog. Maar de kern bleef dwars zitten.
Boven het bed hangt een ingelijste poster van een Franse zanger uit de jaren ’50, ironisch gekocht in Parijs in 2015.
“Wie krijgt die?” vraagt Sophie.
“Dat is alsof je vraagt bij wie de kinderen blijven.”
“We kunnen hem om en om nemen. Jij in het weekend, ik doordeweeks.”
Jasper lacht, raakt haar hand. Zij glimlacht, kust zijn wang. En dan zijn mond. Voor ze het weten liggen ze weer samen tussen de lakens die ze net eerlijk verdeeld hadden.
Wanneer Sophie daarna haar shirt aantrekt, grijnst ze. “Ik neem echt de Murakami’s mee.” Jasper zucht, maar lacht. “Doe maar. Ik snapte er toch niks van.”
Mini-correctie.
VerwijderenONZE SLAAPKAMER
De slaapkamer is ruim, met een schuin plafond, krakende vloer en scheve deurpost. Het dakraam sluit nooit helemaal, zodat er altijd een flard tocht binnenwaait. Toen ze het huis tien jaar geleden kochten, wisten ze nog niet wat voor problemen een jaren ’30-woning met zich meebracht. De muren hadden toen al die vieze tint. Ze hebben het altijd zo gelaten.
Onder het schuine plafond staat een lage kast met plakkerige schuifdeuren. De kleren en lakens zijn nu al verdeeld in dozen. Het bed staat haaks op de deuropening. Sophie’s kant bij de deur, Jasper’s kant bij de boekenkast tegen de overkant.
Sophie zit op het bed, benen gekruist, een stapel boeken naast zich. “De Murakami’s zijn van mij,” zegt ze.
Jasper, leunend tegen de kast, rolt met zijn ogen. “Ik heb ze ook gelezen.”
“Je hebt ze doorgebladerd om met mij over te kunnen praten. Dat is niet hetzelfde.”
De lamp op Jasper’s nachtkastje is van Shein. Net als hun relatie ooit goedkoop en veelbelovend, maar inmiddels kapot en overbodig. Al ging de lamp niet vreemd. Sophie wel.
Ze hebben het geprobeerd: brunches, citytrips, een psycholoog. Maar de kern bleef dwars zitten.
Boven het bed hangt een ingelijste poster van een Franse zanger uit de jaren ’50, ironisch gekocht in Parijs in 2015.
“Wie krijgt die?” vraagt Sophie.
“Dat is alsof je vraagt bij wie de kinderen blijven.”
“We kunnen hem om en om nemen. Jij in het weekend, ik doordeweeks.”
Jasper lacht, raakt haar hand. Zij glimlacht, kust zijn wang. En dan zijn mond. Voor ze het weten liggen ze weer samen tussen de lakens die ze net eerlijk verdeeld hadden.
Wanneer Sophie daarna haar shirt aantrekt, grijnst ze. “Ik neem echt de Murakami’s mee.” Jasper zucht, maar lacht. “Doe maar. Ik snapte er toch niks van.”