Voor het leven - Lien Verschelde

"Wat moet dat een schok geweest zijn. Ik bedoel," gaat de buurvrouw verder, "samen gaan slapen, 's ochtends wakker worden en hem dan niet wakker krijgen. Wat vreselijk!"

Roos knikt, maar antwoordt niet. Haar ogen staan dof van het huilen.

"Hebben ze een autopsie gedaan?"

Ze schudt haar hoofd. "Dat wilden we niet. Het zou toch niets veranderen. Wellicht heeft zijn hart het gewoon begeven."

"Wat hard …" antwoordt de buurvrouw meelevend.

"Mamaaaaa!"

"Sorry." Roos draait zich om, blij weg te kunnen lopen.

"Die arme kindjes ook, geen vader meer," hoort ze haar buurvrouw nog zeggen.

Dat breekt haar hart nog het meest: dat haar kinderen het nu zonder vader moeten stellen. Dat ze al op zo'n jonge leeftijd aan dit immense verdriet worden blootgesteld. De jongste, van twee, beseft het niet echt. Die snapt nog niet wat 'dood' betekent. Die denkt dat papa even naar de winkel is en straks terugkomt of zo. De oudste van vijf is ontroostbaar. "Mamaaaa!" schreeuwt ze weer. Het klinkt wanhopig. Luid snikkend valt ze haar in de armen. "Ik dacht dat jij ook dood was," snikt ze. "Jij gaat toch niet ook dood, hè mama?"

Arm kind. Roos houdt haar stevig en haar armen en aait over haar haren. "Iedereen gaat ooit dood, lieve schat. Maar ik beloof je dat ik mijn best zal doen om nog heel lang te leven."

"Waarom kon papa dat niet?"

Wat moet ze hier nu op gaan zeggen?

"Papa?" komt ook de jongste erbij. Ook al beseft ze niet wat er aan de hand is, ze voelt het verdriet en de wanhoop van haar moeder en grote zus.

"Waarom is papa doodgegaan?" herhaalt Lotte snikkend. "Heeft God dat gedaan?"

"God? Nee, ik denk niet dat die hier ook maar iets mee te maken heeft," antwoordt Roos.

Haar stem breekt. Nu blijkt dat ze toch nog tranen heeft. Niet meer voor zichzelf, voor haar verlies, het verlies van een man die haar tweede helft was, maar wel nog voor haar kinderen, voor hun verdriet, voor het verlies van hun papa. Voortaan staat ze er alleen voor om deze twee groot te brengen. En het kleintje in haar buik, waar niemand nog iets van weet, dat nooit een papa zal hebben. Max wist het ook nog niet. Het is nog maar heel pril, nog maar een verzameling cellen, nauwelijks een kindje te noemen. Maar dat wordt het wel. Op dit moment weet ze gewoon niet hoe ze het klaar moet spelen. Nu kan ze zich enkel maar aan haar twee oudste kinderen vastklampen en met hen mee huilen.

Max had geen derde kind gewild. Die vond twee al meer dan genoeg. Zij wilde wel nog. Dolgraag. En toen, op een dag, merkte ze 's avonds dat ze die ochtend haar pil was vergeten te nemen. Het was geen opzet geweest, zeker niet. De meisjes waren heel druk en luid geweest bij het ontbijt. Er was drama omdat de boterham van Lisa op de verkeerde manier was gesneden. Roos wist nog steeds niet hoe ze het dan wel had gewild, maar niet zoals ze het gedaan had. En toen was Lotte naar beneden gekomen in een eenhoornpak dat eigenlijk voor carnaval bedoeld was en had ze geweigerd om zich om te kleden. Al bij al was het een heel gedoe geweest om de meisjes op tijd de deur uit te krijgen. En de pil was erbij ingeschoten. Ze dacht er die avond pas aan, toen ze al in bed lag. Eerder op de avond hadden zij en Max seks gehad. Ze was ook ongeveer halverwege in haar cyclus, op haar vruchtbaarste moment. En toen had ze gedacht: wat als. Wat als er inderdaad een bevruchting was geweest? De pil verder nemen zou niet goed zijn voor het ongeboren kindje. Rationeel wist ze wel dat de kans heel erg klein was. Ja, je kon zwanger worden als je één keer de pil niet nam. Maar je kon ook maandenlang proberen zwanger te worden eer het lukte. Het was trouwens ook nog veel te vroeg, ze had nog maar twee uur geleden seks gehad. Toch legde ze het doosje in een opwelling weer weg. Als ik over twee weken ongesteld word, neem ik daarna de pil wel weer in, besloot ze.

De dagen erna had ze het doosje links laten liggen. Wel hadden ze regelmatig seks. Op haar initiatief. Een wanhoopspoging. Dit voelde een beetje als haar laatste kans, nu ze de pil niet nam, omdat ze heel, heel, heel misschien toch al zwanger was.

Twee weken waren verstreken, maar Roos was nog niet ongesteld. Misschien heb ik verkeerd geteld, dacht ze, ook al wist ze dat dat niet kon. Ze wist heel goed hoeveel pillen er nog in het doosje zaten. Minder dan het aantal dagen dat verstreken was. Ze was over tijd. Misschien komt het doordat ik zo abrupt gestopt ben met de pil, bedacht ze toen. Nog wat langer wachten.

De dagen gingen tergend langzaam voorbij. Ze leefde op automatische piloot. Elke keer als ze naar het toilet ging, bekeek ze het wc-papier aandachtig om te zien of er al rozerode sporen zichtbaar waren. Die waren er niet, ook al had ze intussen al enkele dagen menstruatieachtige pijnen. Ze meende de symptomen te herkennen, maar durfde niet te hopen. Pas toen ze 's ochtends ook misselijk begon te worden, besloot ze dat het tijd werd om een test te halen.

Max vertrok 's ochtends altijd al heel vroeg naar zijn werk, waardoor zij de meisjes in haar eentje moest klaarmaken. Die ochtend ging ze pas voor het eerst plassen toen Max al weg was en de meiden aan tafel zaten. Ze riepen haar: "Mamaaaa!! Ik wil nog een boterham! Mamaaaa!" Toch kwam Roos niet meteen. "Mamaaa!!!"

"Ja," fluisterde ze bij zichzelf. "Ik ben zwanger, ik ben echt zwanger." Ze kon het nauwelijks geloven, ook al had ze al geweten dat het zo was. Haar lichaam had het haar verteld. "Mama komt!" riep ze dan. "Mama", fluisterde ze nogmaals bij zichzelf. "Ik word weer mama." Ook al was ze al twee keer mama, toch bleef het speciaal.

Maar hoe moest ze het Max vertellen?

De hele dag liep ze op een roze wolk, die echter werd overschaduwd door het besef dat Max niet blij zou zijn. Verre van. Zou hij een abortus van haar eisen? Kon hij dat eisen? Nee, natuurlijk niet, het was haar lichaam. Maar als ze weigerde, zou hij vast van haar scheiden. En dan raakte ze Lotte en Lisa kwijt. Of ja, niet kwijt, maar dan had ze hen maar de helft van de tijd meer bij zich. Nee, daar mocht ze niet aan denken. Dat idee kon ze niet verdragen. Misschien waren het de hormonen van de zwangerschap, maar bij het idee haar kinderen elke week te moeten afstaan, al was het aan hun papa, een man die ze doodgraag zag, keerde haar maag zich binnenstebuiten. Net op tijd was ze bij het toilet voor ze huilend alles eruit kotste.

Haar tranen zijn opnieuw op. Ook Lotte en Lisa beginnen te bedaren. "Ssst," fluistert Roos. "Stil maar."

Meer weet ze niet te zeggen. Wat valt er ook te zeggen? Hun papa is er niet meer en dat is haar schuld, maar dat zullen ze nooit weten. Dat mag niemand ooit weten. Anders moet Roos naar de gevangenis en hebben haar kinderen ook geen mama meer. Dat mag niet gebeuren. Dat kan ze niet toelaten. Ze zal het in haar eentje moeten rooien.

Haar intense, oprechte verdriet omwille van het verlies van de man van haar leven wordt nog eens zoveel versterkt door een immens schuldgevoel. Ze was buiten zinnen geweest. Nog weet ze niet goed wat haar bezielde, waarom ze in hemelsnaam had bedacht om de zaadjes van taxusbessen uit de struik in de tuin in zijn eten te verwerken.

Ze dacht gewoon niet, neemt ze aan. De zwangerschapshormonen hadden haar hersenen uitgeschakeld. En daar zal ze voor altijd de gevolgen van moeten dragen, inclusief de wetenschap dat het hààr schuld is dat haar kinderen hun papa moeten missen. Dat één kindje zijn of haar papa zelfs nooit zal kennen. Dat ze alle drie tekort zullen gedaan worden doordat ze maar één ouder meer over hebben. Dat zij soms, vaak, tekort zal schieten en dat er dan niemand zal zijn om dat op te vangen. Ze zal niemand hebben om op terug te vallen.

"Kom," zegt ze moeilijk. "Laten we maar een mooie tekening kleuren die papa kan meenemen in zijn graf." De kleintjes knikken met een ernstig gezicht en volgen haar naar hun knutselhoekje.

"Het spijt me," denkt Roos de volgende dag, terwijl ze de kist de grond in ziet verdwijnen. "Het spijt me zo." Haar linkerhand rust zacht op haar buik en op het leven dat daarin groeit. Het leven waar ze voor koos, ten koste van dat van haar man.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤