Uitgebloeid
Het meisje, of is het een vrouw, loopt met kleine pasjes in de laan voor mijn huis. Ik sta in de erker en probeer haar leeftijd te raden. Haar make – up echter verwart me; het bijna witte gezicht, de strakke lijn van haar wenkbrauwen, de halve maanvormig aangebracht lipstick geven het uiterlijk het onbeweeglijke van een masker. Omdat ik ben geboeid door de afwezigheid van mimiek valt het me pas even later op dat ze onder haar korte jasje een kimono draagt. Blauw satijnen stof met een groot bloemmotief valt tot op haar enkels. Ze is alleen en loopt met kleine pasjes en toch doelgericht op het trottoir dat bedekt is met de uitgebloeide bloesem van de magnolia in onze tuin.
Ik vraag me af of ook mijn buurman van den Heuvel naar dit tafereel kijkt en zich net als ik afvraagt waarheen dit wonderlijke exotische wezen onderweg is. Wij, de senioren van de Schubertlaan, mannen van de wereld, voormalige directeuren en professoren, delen nu nog slechts herinneringen aan de zijlijn van de hockeyvelden waar onze kleinkinderen hun wedstrijden spelen. Dit intermezzo zal deze zaterdag een dankbaar onderwerp zijn.
Ik kijk nu beter, ze gaat de verkeerde kant op. Als ze deze richting op blijft lopen zal ze moeten omkeren, de laan maakt het aan het einde, voor het huis van de prof (zo noemen we hem) een u - bocht. Zelfs vanaf hier kan ik zien dat ze huivert. Haar dunne jasje beschermt haar niet tegen de wind die de laatste bloemen van de tulpenboom losrukt. Tot mijn verbazing zie ik dat ze bij de Prof aanbelt.
Een zonderling is het, die al jaren niet meer buiten komt en vaak het onderwerp van speculaties is op ons jaarlijkse tuinfeest. En nu dit onverwachte bezoek van dit meisje, of vrouw, ik weet het nog steeds niet. De deur opent zich op een kier, in een oogwenk verdwijnt ze in de schemerige hal van het grote huis.
Voor het raam breekt een tak van de magnolia en valt in slow motion op de haag die ik zorgvuldig onderhoud. Toch dringt het nauwelijks tot me door. Het bevestigt eerder hoe ver mijn gedachten zijn afgedwaald. Hoe dit tafereel een droom in mij wakker maakt. Een vergeten verlangen. Ik herinner me hoe ik ooit kon verdwalen in de schilderijen van Monet, Manet, in Breitner. Ik kijk om. Mijn vrouw leest de krant, de bril op het puntje van haar neus, op tafel de nog ongelezen home – and - garden van deze maand. Ik ga achter haar staan, wil haar vertellen over het plotselinge verdriet dat ik voel, over de angst die onverwacht de kop opsteekt. Mijn handen die haar willen aanraken komen net boven haar schouders tot stilstand. Ik draai me om en loop de trap op naar mijn studeerkamer.
Illustratie: Annemarie Koper: Instagram: BLOODYMARIEME Facebook: Annemarie Koper
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Het is lastig om dit stuk als ‘goed’ te bestempelen. Ja, het schetst een helder beeld van een situatie, en ja, de lezer kan daarmee doen wat hij wil. Maar zoals vaker bij verhalen met een onsympathieke hoofdpersoon met problematische beelden wordt er weinig tot geen afstand tot zijn perspectief genomen. Dit roept de vraag op of het verhaal zijn blik kritisch wil benaderen, of dat het onbewust in dezelfde valkuilen trapt.
BeantwoordenVerwijderenDe vrouw wordt vanaf het begin beschreven als een “wonderlijk exotisch wezen.” Haar uiterlijk en kleding worden bijna fetisjistisch geobserveerd, met nadruk op haar make-up en kimono. Dit exotisme reduceert haar tot een visueel fenomeen, een projectie van de verlangens van de verteller, in plaats van een individu met eigen wil. De keuze voor een kimono van “blauw satijnen stof met een groot bloemmotief” voelt eerder als een westerse fantasie dan als een realistische beschrijving van een vrouw met agency.
De verteller veronderstelt ook dat zijn buurman dezelfde fascinatie zal delen, wat de indruk wekt dat deze blik universeel en vanzelfsprekend zou zijn. De verwijzing naar Monet, Manet en Breitner (schilders die vaak vrouwen en Oosterse thema’s als decoratief behandelden) benadrukt dat de vrouw vooral als esthetisch object wordt gezien, niet als persoon.
De wereld waarin de verteller leeft, is een van professoren en voormalige directeuren die hun tijd doden aan de zijlijn van de hockeyvelden. Maar waarom zouden we als lezer deze wereldvreemde, nostalgische blik zomaar overnemen? Is het echt zo dat deze mannen hun zaterdag boeiender vinden door de toevallige verschijning van een onbekende vrouw? Het verhaal lijkt kritiekloos mee te gaan in de fascinatie van de verteller, zonder dat helder wordt of we geacht worden hem serieus te nemen of juist van hem te vervreemden.
Het is duidelijk dat afstand wordt gedaan tot de man. Hij is immers ‘uitgebloeid’. Minder duidelijk is echter in hoeverre afstand wordt gedaan van zijn problematische visie.
De tekst neigt soms naar een overdaad aan beschrijving. De herhaling van de kimono, de kleine pasjes en de magnolia… Deze elementen hadden subtieler verweven kunnen worden. Het symbolisme (de uitgebloeide bloesem, de vallende tak) is effectief, maar voelt op momenten te nadrukkelijk en enigszins gekunsteld.
En het viel me ten slotte nog op dat die ene man ‘de Prof’ wordt genoemd. Waarom, als er meerdere professoren in de buurt wonen? Dit voelt inconsistent.
Het slot waarin de verteller zijn vrouw wil aanraken, maar stopt, vind ik een van de sterkste momenten in de tekst. Het vat zijn melancholie goed samen en laat iets zien over zijn onvermogen tot echte connectie. Toch mist hier een kritische laag: waarom blijft hij gevangen in zijn passiviteit? Waarom richt zijn verlangen zich alleen op het verleden en op een vrouw die hij niet kent? Een diepere introspectie of meer zelfinzicht had dit einde sterker kunnen maken.
Deze scene beslaat hooguit enkele minuten in het leven van de hoofdpersoon. De gebeurtenis op zich is of lijkt klein, maar heeft een behoorlijke impact op de emotionele huishouding van de man. Ooit had hij een groot verlangen, nu 'moet' hij het doen met soortgelijke buurtgenoten, zijn vrouw die evenveel ouder is geworden als hijzelf en het abonnement op 'Home and Garden'. De zonderlinge buurman lijkt zijn tijd op een andere manier te doden... Ik vind de sfeer in het verhaal fijn. En hoezo hebben we te maken met een onsympathieke hoofdfiguur?
BeantwoordenVerwijderenDit verhaal heeft een mooie, introspectieve sfeer en weet de lezer subtiel in de wereld van de verteller te trekken. De focus ligt op kleine, bijna onopvallende observaties die het beeld van een oudere man schetsen die terugkijkt op een verleden vol verlangen en gemiste kansen. De vage verwarring over de jonge vrouw of meisje, haar mysterieuze aanwezigheid en de afstandelijke manier waarop ze wordt waargenomen, dragen bij aan de melancholische toon.
BeantwoordenVerwijderenDe beschrijving van de omgeving, zoals de magnolia die in slow motion een tak verliest, draagt bij aan het gevoel van vergankelijkheid, wat het verhaal een dromerige, bijna cinematografische kwaliteit geeft. De overgang naar de herinneringen van de verteller en de angst die plotseling opkomt, is goed opgebouwd en laat zien hoe het verleden en het heden met elkaar verweven raken. Het gebruik van de vrouw als symbool van iets onbereikbaars en het plotselinge verdriet dat de verteller voelt, benadrukt het thema van verlangens en gemiste kansen.
De karakterisering van de verteller zelf, een man die zich onthecht voelt van zijn vrouw en het leven in het algemeen, komt duidelijk naar voren. Dit creëert een gevoel van eenzaamheid en gemis, vooral in de scène waar hij zijn vrouw niet aanraakt, wat haar aanwezigheid des te tastbaarder maakt..
Het einde, waarin de verteller zich terugtrekt naar zijn studeerkamer, voegt een gevoel van afsluiting en isolatie toe. De verteller lijkt, ondanks de krachtige emoties die hij ervaart, gevangen in zijn eigen wereld.
Al met al is dit een sterk geschreven, subtiel verhaal dat goed in staat is de lezer te raken met zijn melancholie en stilistische keuzes. Het verhaal nodigt uit tot reflectie en roept vragen op over de relatie tussen verleden en heden, verlangens en gemiste kansen.
PS De titel vind ik super.
Verwijderen