Op de laatste vakantiedag meldt Maaike zich bij de receptioniste op het kantoor van het schoolbestuur. Ze heeft haar pleidooi goed voorbereid. Gespannen is ze niet. De receptioniste vraagt haar plaats te nemen in de wachtkamer.
*Schoolnovelle
Precies op tijd haalt het hoofd van de afdeling onderwijs haar op. Hij stelt zich voor, geeft haar een krachtige handdruk en gaat haar voor naar zijn kamer. Daar staan een bureau, een bureaustoel en een eenvoudige stoel. Er is ook een zithoek met twee comfortabele stoelen om een tafeltje. Daar kiest dhr. Kösters niet voor. Door de lucht van sigarenrook denkt ze even aan haar opa. ‘Moedig voorwaarts!’ zei hij steevast bij het afscheid. Maaike slaat het aanbod van koffie of thee af.
“Mevrouw Vonk, vertelt u eens, wat brengt u precies hier?”
Maaike beschrijft rustig en zuiver wat er op school is voorgevallen. Hij onderbreekt haar niet. Zijn vlezige handen liggen in zijn schoot en af en toe knikt hij, waarbij zijn wangen meelillen. Hij kijkt Maaike onafgebroken aan.
Hoe vaak zou hij dit soort gesprekken in rollenspellen geoefend hebben? denkt ze.
Als ze uitgesproken is, schraapt hij zijn keel een paar maal en brengt zijn handen in stelling om wat hij gaat zeggen daarmee te ondersteunen. “Tja, mevrouw Vonk, uw verhaal loopt in grote lijnen parallel aan dat van de heer Van Zanen. U vervaardigde papieren illumineerlantaarns en veelkleurige pieten. Tijdens een teamconvent was vigoureus besloten dat Sint-Maarten geruisloos voorbij zou gaan. Enige tijd later is, wederom tijdens een teamconvent, geopteerd voor zwarte hulpkrachten van de heilige Nicolaas. U meende twee keer daar uw eigen koers in te kunnen varen. Ik ben het met dhr. Van Zanen eens dat u een verkeerd signaal aan de buitenwacht afgaf. Beide keren zag hij dit door de vingers. Wel onderhield hij u over uw eigendunkelijk optreden. Nu bij de derde keer is de maat voor hem vol en oordeelt hij geduchter geschut in stelling te moeten brengen. Ik kan dat billijken. Het is cruciaal dat hij alle kikkers in de kruiwagen houdt. Resteert uw impressie dat men u ontoereikend brieft over schooldecisies. Tussen de regels door hoor ik u zeggen: ‘Ik word gesaboteerd.’ Het procédé daarvoor is dat u contact opneemt met de schoolvertrouwenspersoon. Ik zie daarin voor mij geen rol van enige significantie weggelegd. Ik wil u adviseren in de toekomst wat minder recalcitrant te zijn en nog belangrijker de klas niet als platform te gebruiken om uw radicale ideeën te ventileren. Daarmee begeeft u zich echt op bijster glad ijs. U heeft uw sporen in het onderwijs bepaald nog niet verdiend. Enige sobriëteit is bijgevolg convenabel.”
Maaike schiet ongewild in de lach. Ze heeft het gevoel naar een acteur uit een klucht te kijken die zijn tekst repeteert. Het paffe gezicht, het ronde brilletje, de vettige haartjes zorgvuldig over de inhammen aan de slapen gekamd, het pedante taalgebruik.
“U realiseert zich dat dit uw zaak niet begunstigt?”
“Mijn zaak? Weet u, er resten mij nog diverse performaties voor maandag waar ik niet procrastinatief mee om wil springen. Ik wens u een rendabele middag en het beste met de zaak. Dag meneer Kösters.” Ze steekt haar hand naar hem uit die hij verbouwereerd vastpakt. Zijn handdruk is een stuk levenlozer en vochtiger dan bij haar entree.
Buiten komt een dun zonnetje achter een wolkenpartij tevoorschijn. Ze ademt een paar keer diep in. Een passerende fietskoerier fluit naar haar. De tram rijdt rinkelend op een kruising af.
Ik heb gedaan wat binnen mijn mogelijkheden ligt. Over de rest heb ik geen controle: het is wat het is.
Neuriënd kuiert ze naar haar fiets.
“Mevrouw Vonk, vertelt u eens, wat brengt u precies hier?”
Maaike beschrijft rustig en zuiver wat er op school is voorgevallen. Hij onderbreekt haar niet. Zijn vlezige handen liggen in zijn schoot en af en toe knikt hij, waarbij zijn wangen meelillen. Hij kijkt Maaike onafgebroken aan.
Hoe vaak zou hij dit soort gesprekken in rollenspellen geoefend hebben? denkt ze.
Als ze uitgesproken is, schraapt hij zijn keel een paar maal en brengt zijn handen in stelling om wat hij gaat zeggen daarmee te ondersteunen. “Tja, mevrouw Vonk, uw verhaal loopt in grote lijnen parallel aan dat van de heer Van Zanen. U vervaardigde papieren illumineerlantaarns en veelkleurige pieten. Tijdens een teamconvent was vigoureus besloten dat Sint-Maarten geruisloos voorbij zou gaan. Enige tijd later is, wederom tijdens een teamconvent, geopteerd voor zwarte hulpkrachten van de heilige Nicolaas. U meende twee keer daar uw eigen koers in te kunnen varen. Ik ben het met dhr. Van Zanen eens dat u een verkeerd signaal aan de buitenwacht afgaf. Beide keren zag hij dit door de vingers. Wel onderhield hij u over uw eigendunkelijk optreden. Nu bij de derde keer is de maat voor hem vol en oordeelt hij geduchter geschut in stelling te moeten brengen. Ik kan dat billijken. Het is cruciaal dat hij alle kikkers in de kruiwagen houdt. Resteert uw impressie dat men u ontoereikend brieft over schooldecisies. Tussen de regels door hoor ik u zeggen: ‘Ik word gesaboteerd.’ Het procédé daarvoor is dat u contact opneemt met de schoolvertrouwenspersoon. Ik zie daarin voor mij geen rol van enige significantie weggelegd. Ik wil u adviseren in de toekomst wat minder recalcitrant te zijn en nog belangrijker de klas niet als platform te gebruiken om uw radicale ideeën te ventileren. Daarmee begeeft u zich echt op bijster glad ijs. U heeft uw sporen in het onderwijs bepaald nog niet verdiend. Enige sobriëteit is bijgevolg convenabel.”
Maaike schiet ongewild in de lach. Ze heeft het gevoel naar een acteur uit een klucht te kijken die zijn tekst repeteert. Het paffe gezicht, het ronde brilletje, de vettige haartjes zorgvuldig over de inhammen aan de slapen gekamd, het pedante taalgebruik.
“U realiseert zich dat dit uw zaak niet begunstigt?”
“Mijn zaak? Weet u, er resten mij nog diverse performaties voor maandag waar ik niet procrastinatief mee om wil springen. Ik wens u een rendabele middag en het beste met de zaak. Dag meneer Kösters.” Ze steekt haar hand naar hem uit die hij verbouwereerd vastpakt. Zijn handdruk is een stuk levenlozer en vochtiger dan bij haar entree.
Buiten komt een dun zonnetje achter een wolkenpartij tevoorschijn. Ze ademt een paar keer diep in. Een passerende fietskoerier fluit naar haar. De tram rijdt rinkelend op een kruising af.
Ik heb gedaan wat binnen mijn mogelijkheden ligt. Over de rest heb ik geen controle: het is wat het is.
Neuriënd kuiert ze naar haar fiets.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Reacties
Een reactie posten