Maaike maakt in de week voor Sint-Maarten lampionnen met de leerlingen. Wie in die week door de gang bij haar lokaal loopt, heeft grote kans vrolijk gezang te horen. Op de middag van elf november gaan de lampionnen mee naar huis. Geen enkele collega heeft haar initiatief gevolgd.
Als Marco thuiskomt, hangt ze op de bank en reageert lauw op zijn zoen.
*Schoolnovelle
De volgende ochtend rapporteren haar leerlingen over hun rondgang langs de deuren. Ze kregen veel complimenten over de kleurrijke lampions en het leuke liedje. En niet te vergeten: veel snoep. En fruit, nou ja… Het enthousiasme van de kinderen doet haar goed.
Aan het eind van de schooldag hoort Maaike voetstappen haar kant opkomen. Els en Willy verschijnen in de deuropening.
“We willen iets met je bespreken. Heb je even?” vraagt Els.
Maaike legt haar correctiewerk opzij.
De dames pakken een stoeltje uit het groepje dicht bij haar bureau en gaan tegenover haar zitten. Els leunt naar achteren en heeft haar armen over elkaar geslagen, Willy zit rechtop, haar handen op haar slanke knieën. Zij heeft een mahoniebruin bobkapsel, tot op haar schouders, en amandelvormige ogen. Het valt Maaike op dat ze een beetje loenst, wat haar extra aantrekkelijk maakt.
“Het gaat over de lampionnen die je met de kinderen gemaakt hebt,” begint Els.
“Leuk zijn ze geworden, hè?” zegt Maaike. “Heel leuk, de ouders vonden ze ook heel leuk,” antwoordt Els op een toontje dat Maaike doet vermoeden dat er een ‘maar’ gaat volgen. “Ja,” zegt Willy, “de ouders vroegen zich alleen wel af waarom hún kinderen niet van die ‘leuke’ - hier wriemelt ze met haar wijsvingers in de lucht - lampionnen gemaakt hebben. We hebben ze uitgelegd dat het schoolteam tijdens een vergadering heeft besloten dat niet te doen. Er waren belangrijker zaken, zoals de toetsen van het LeerlingVolgSysteem.”
“Of Maaike dan niet op de vergadering was geweest, vroegen ze,” zegt Els. Vooruitlopend op haar vervolg knikt ze nadrukkelijk. “Ja hoor, Maaike was er ook bij geweest.”
Ook Willy knikt. Dan zwijgen beiden, waarbij ze Maaike met opgetrokken wenkbrauwen aankijken.
Even is alleen het zachte gezoem van de tl-lampen te horen. Dan zegt Maaike:
“Er is toch niet besloten het helemaal níet te doen. Ik herinner me alleen dat we het niet als gezamenlijk project zouden oppakken.”
“Wíj herinneren het ons anders.” Els maakt een grimas met haar mond. “Luister Maaike, je bent jong, je begint net. Logisch dat je nog niet weet hoe de hazen hier lopen.”
“Daarom,” zegt Willy, “helpen we je met dit gesprek graag een eindje op weg: Als het team besluit iets níet te doen, dan doen we het niet. Als er namelijk iemand is, die denkt ‘Kom, laat ik het wél eens doen’, begrijpen de ouders en kinderen er geen snars meer van.”
“Eén richting, heel belangrijk,” zegt Els. Ze steekt één vinger op, haar wijsvinger, zodat er geen misverstand over het aantal kan bestaan. Met een diepe zucht komt ze vervolgens langzaam overeind, steunt met beide handen op Maaikes bureau en buigt iets voorover. Ze knijpt haar ogen wat samen en zegt:
“Niet meer doen. Goed opletten tijdens de vergaderingen.”
Ook Willy staat op. Ze wijst naar het prikbord. “Leuk hoor, die vetkrijttekeningen van fabeldieren.” Ze wensen Maaike nog een fijne dag en weg zijn ze.
Maaike hangt tegen de rugleuning van haar stoel en is even niet in staat door te gaan met haar correctiewerk. Ze loopt in gedachten het gesprek nog eens door. Het moet toch niet gekker worden. Ze is ontevreden over haar eigen rol in het gesprek: Ze heeft zich laten overbluffen. Ze besluit voortaan niet meer zo over zich heen te laten lopen.
Als Marco thuiskomt, hangt ze op de bank en reageert lauw op zijn zoen.
“Wat is er met jou?” Maaike vertelt over het bezoek.
Hij vloekt. “Zijn die twee nou helemaal van de pot gerukt. Ik haal je morgen na schooltijd op en zal ze even laten zien hoe hazen rennen als ze een te grote bek hebben.”
“Jij haalt helemaal niemand op. Zo maak je het alleen erger. Misschien zien ze in dat ze onredelijk waren en bieden ze hun excuses aan. Laten we wat inschenken. Wel lief dat je het zo voor me opneemt, schatje.” Ze woelt door zijn haar en slaagt er zelfs in een glimlach op haar gezicht te laten verschijnen.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Ik ben even woedend als Marco. Wat een - excusez le mot - rotwijven! Je vorige hoofdstuk overviel me omdat ineens Frits centraal stond. Je zal er ongetwijfeld een bedoeling mee hebben die mij al lezend duidelijk zal worden. Klein dingetje: ik weet dat zowel 'lampionnen' als 'lampions' correct Nederlands is, maar denk dat je, als je eenmaal als schrijver een keuze hebt gemaakt, je bij die keuze moet houden. Ik had dat altijd met 'het deksel' en 'de deksel' en besloot lang geleden me te beperken tot 'de deksel' (al slipt er soms nog wel een 'het deksel' in mijn tekst).
BeantwoordenVerwijderen