Els’ ouders verongelukten, op weg naar een begrafenis van een nicht van haar moeder, toen ze in groep vijf van de basisschool zat.
Moeders zuster, die veel op haar leek, en haar man, een dorre kniesoor, adopteerden haar. Dat betekende dat Els zo’n 100 km van haar geboorteplek kwam te wonen. Tante en oom hadden al twee eigen kinderen: een meisje van haar leeftijd en een jongen van tien.
Haar kamertje was op zolder. Ze moest via een houten steekladder naar boven en dan een zwaar luik openduwen. ‘s Zomers was het er loeiheet, ‘s winters vrieskoud. Het grootste deel van de zolder was als opslagruimte in gebruik. Er stonden dozen, opklapstoelen, een houten slee, een oud theemeubel, een kinderledikantje, een kookplaat, een bundel schrootjes, en meer van het soort zaken die in alle gezinnen na verloop van tijd nou eenmaal hun weg naar zolder vinden. De kleine ruimte die overbleef, was Els’ kamertje. Het plafond en de grond waren van houten delen met veel kieren. Op de laatste lag een veel te klein vervaald vloerkleed. Ze moest er veel niezen en vaak jeukten haar ogen. Het stikte er van de spinnen en spinnenwebben. Sonja en Wim, de eigen kinderen, hadden ieder een ruime, frisse kamer op de eerste verdieping. Ze waren niet aardig en plaagden haar. Als er dingen misgingen - glazen die braken, vlekken die op de bank kwamen, vazen die omvielen - gaven ze haar de schuld. Oom Paul geloofde zijn kinderen klakkeloos. Tante Martine was zachtaardig en rechtvaardig, maar helaas niet flink genoeg om haar man tegen te spreken. Als hij niet in de buurt was, stopte ze Els wat lekkers toe of gaf haar een knuffel, of allebei. Ze herkende vast haar overleden zuster in haar.
Oom Paul trok schaamteloos zijn eigen kinderen voor. Als er lekkers van het een of ander overbleef, gaf hij het altijd aan hen. Hij hielp ze met hun huiswerk, Els moest alles zelf uitpuzzelen. Gelukkig had ze een beter stel hersens dan de andere twee kinderen. Haar rapporten waren altijd mooier dan die van Sonja en Wim. Oom toonde nul komma nul interesse in haar cijfers, hij deed niet eens zijn best te verbergen de pest in te hebben. Hij beloonde zijn kinderen vele malen ruimhartiger voor de punten op hun rapporten. Zij hadden er per slot van rekening harder voor moeten werken.
Ja natuurlijk, ze was jaloers op haar stiefzus en -broer. Wie zou dat niet zijn als je ‘ouders’ j almaar achterstelden? Ze kon er helaas niets tegen inbrengen. Hoewel... soms liet ze ooms fietsband leeglopen. Dan dompelde hij, in de tuin, de binnenband in een emmer water op zoek naar het lek. In de tijd dat hij bezig was, liet Els zich binnen verwennen door tante. Als oom dan eindelijk binnenkwam, bromde hij: “Niks kunnen vinden. Waarschijnlijk poreus. Ik ga morgen wel achter een nieuwe band aan.”
De dag na haar achttiende verjaardag ging ze met haar vriendin samenwonen.
*Schoolnovelle
Moeders zuster, die veel op haar leek, en haar man, een dorre kniesoor, adopteerden haar. Dat betekende dat Els zo’n 100 km van haar geboorteplek kwam te wonen. Tante en oom hadden al twee eigen kinderen: een meisje van haar leeftijd en een jongen van tien.
Haar kamertje was op zolder. Ze moest via een houten steekladder naar boven en dan een zwaar luik openduwen. ‘s Zomers was het er loeiheet, ‘s winters vrieskoud. Het grootste deel van de zolder was als opslagruimte in gebruik. Er stonden dozen, opklapstoelen, een houten slee, een oud theemeubel, een kinderledikantje, een kookplaat, een bundel schrootjes, en meer van het soort zaken die in alle gezinnen na verloop van tijd nou eenmaal hun weg naar zolder vinden. De kleine ruimte die overbleef, was Els’ kamertje. Het plafond en de grond waren van houten delen met veel kieren. Op de laatste lag een veel te klein vervaald vloerkleed. Ze moest er veel niezen en vaak jeukten haar ogen. Het stikte er van de spinnen en spinnenwebben. Sonja en Wim, de eigen kinderen, hadden ieder een ruime, frisse kamer op de eerste verdieping. Ze waren niet aardig en plaagden haar. Als er dingen misgingen - glazen die braken, vlekken die op de bank kwamen, vazen die omvielen - gaven ze haar de schuld. Oom Paul geloofde zijn kinderen klakkeloos. Tante Martine was zachtaardig en rechtvaardig, maar helaas niet flink genoeg om haar man tegen te spreken. Als hij niet in de buurt was, stopte ze Els wat lekkers toe of gaf haar een knuffel, of allebei. Ze herkende vast haar overleden zuster in haar.
Oom Paul trok schaamteloos zijn eigen kinderen voor. Als er lekkers van het een of ander overbleef, gaf hij het altijd aan hen. Hij hielp ze met hun huiswerk, Els moest alles zelf uitpuzzelen. Gelukkig had ze een beter stel hersens dan de andere twee kinderen. Haar rapporten waren altijd mooier dan die van Sonja en Wim. Oom toonde nul komma nul interesse in haar cijfers, hij deed niet eens zijn best te verbergen de pest in te hebben. Hij beloonde zijn kinderen vele malen ruimhartiger voor de punten op hun rapporten. Zij hadden er per slot van rekening harder voor moeten werken.
Ja natuurlijk, ze was jaloers op haar stiefzus en -broer. Wie zou dat niet zijn als je ‘ouders’ j almaar achterstelden? Ze kon er helaas niets tegen inbrengen. Hoewel... soms liet ze ooms fietsband leeglopen. Dan dompelde hij, in de tuin, de binnenband in een emmer water op zoek naar het lek. In de tijd dat hij bezig was, liet Els zich binnen verwennen door tante. Als oom dan eindelijk binnenkwam, bromde hij: “Niks kunnen vinden. Waarschijnlijk poreus. Ik ga morgen wel achter een nieuwe band aan.”
De dag na haar achttiende verjaardag ging ze met haar vriendin samenwonen.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Reacties
Een reactie posten