Het jaar vliegt voorbij, het is al begin april. De bomen in de straat beginnen uit te lopen. Duiven maken elkaar luid koerend en stotend met hun kop het hof. Er zijn dagen dat de zon zich lang laat zien en zelfs al voelen.
Net als de natuur bloeit ook Noortje steeds meer op. Ze maakt enorme stappen en werkt helemaal mee met de klas, alsof het nooit anders is geweest. Van een achterstand is geen sprake. Het kind heeft een bovengemiddeld verstand en pikt de lesstof supersnel op. Maaike ziet dat haar klasgenootjes haar regelmatig om hulp vragen. Noortje lijkt er plezier in te hebben de leerstof dan, op haar eigen manier, uit te leggen. Ze heeft een paar beste vriendinnen en er is niemand in de klas waar ze niet goed mee is.
Deze ochtend is Noortje niet lekker. Ze geeft over maar wil toch naar school. Ze heeft geen koorts en na wat heen en weer gepraat vindt mama het goed. Als de bel voor het speelkwartier klinkt, voelt ze zich nog steeds niet lekker. Ze vraagt Maaike of ze in de klas mag blijven als ze belooft rustig te gaan lezen. Hoewel het beleid is dat leerlingen niet zonder toezicht in het lokaal blijven, vindt Maaike dat het niet lekker zijn van een kind afwijking van deze regel billijkt.
“Blijf lekker lezen, schat. Misschien gaat het straks wat beter.”
Noortje glimlacht dankbaar, zet haar boek rechtop en legt haar hoofd op haar handen op haar tafeltje.
Maaike loopt met haar leerlingen terug van het buitenspelen naar het lokaal. Er klinkt een hoop kabaal in de gang van hun klas. Bij de deur staan juf Els en Noortje. De vinger van Els zwaait voor Noortjes gezicht op en neer. Haar stem slaat af en toe over. Noortje staat als een ziek vogeltje ineengedoken en huilt. Snot loopt over haar mond en kin. Ze ziet mogelijk nog bleker dan toen ze vanochtend de klas inkwam.
“Wat is hier aan de hand?” roept Maaike van een afstandje. Snel loopt ze naar de twee toe.
“Jouw leerling heeft twintig euro uit mijn tas gestolen. Dat is er aan de hand.”
“Noortje?” vraagt Maaike, het meisje aankijkend.
Het kind huilt met lange uithalen en schudt haar hoofd. Maaike duwt haar de klas in.
“Drink wat water, lieverd, en ga zitten. Jullie ook jongens en meisjes, hop naar binnen, zitten en zachtjes praten.”
“Drink wat water, lieverd,” imiteert Els haar. “Wat is dat voor onzin? Dat kind pikt twintig euro uit mijn tas en jij gaat haar als een zielig slachtoffer behandelen?”
“Ik geloof gewoon niet dat ze het heeft gedaan. Er moet een andere oorzaak zijn. Als je twintig euro wegblijft, krijg je twintig euro van mij.” Ze kijkt Els koud aan en zegt: “Ik vind de schade die je bezig was aan te richten vele malen groter dan de waarde van dat geld.”
Maaike stapt haar lokaal in en sluit de deur. Ze hoort Els nog ‘Nou ja zeg, hoe vind je zóiets?’ zeggen en ziet haar door het raam in de deur hoofdschuddend wegbenen.
Op naar Aarnout, denkt Maaike.
Twee meisjes zitten met hun stoeltje aan weerskanten van Noortje met hun armen om haar heen geslagen. Ze heeft de hik maar huilt geluk- kig niet meer.
“We geloven juf Els niet, juffrouw. Noortje zou dat nooit doen,” vertolkt Tess de mening van de klas.
“Dat geloof ik ook. Ik loop vanmiddag even met je mee, Noortje. Dan bespreken we wat is gebeurd met mama erbij. Vind je dat goed?”
Het meisje knikt en mompelt iets onverstaanbaars.
“Ze vindt het goed, juf,” zegt Tess.
Net als de natuur bloeit ook Noortje steeds meer op. Ze maakt enorme stappen en werkt helemaal mee met de klas, alsof het nooit anders is geweest. Van een achterstand is geen sprake. Het kind heeft een bovengemiddeld verstand en pikt de lesstof supersnel op. Maaike ziet dat haar klasgenootjes haar regelmatig om hulp vragen. Noortje lijkt er plezier in te hebben de leerstof dan, op haar eigen manier, uit te leggen. Ze heeft een paar beste vriendinnen en er is niemand in de klas waar ze niet goed mee is.
Deze ochtend is Noortje niet lekker. Ze geeft over maar wil toch naar school. Ze heeft geen koorts en na wat heen en weer gepraat vindt mama het goed. Als de bel voor het speelkwartier klinkt, voelt ze zich nog steeds niet lekker. Ze vraagt Maaike of ze in de klas mag blijven als ze belooft rustig te gaan lezen. Hoewel het beleid is dat leerlingen niet zonder toezicht in het lokaal blijven, vindt Maaike dat het niet lekker zijn van een kind afwijking van deze regel billijkt.
“Blijf lekker lezen, schat. Misschien gaat het straks wat beter.”
Noortje glimlacht dankbaar, zet haar boek rechtop en legt haar hoofd op haar handen op haar tafeltje.
Maaike loopt met haar leerlingen terug van het buitenspelen naar het lokaal. Er klinkt een hoop kabaal in de gang van hun klas. Bij de deur staan juf Els en Noortje. De vinger van Els zwaait voor Noortjes gezicht op en neer. Haar stem slaat af en toe over. Noortje staat als een ziek vogeltje ineengedoken en huilt. Snot loopt over haar mond en kin. Ze ziet mogelijk nog bleker dan toen ze vanochtend de klas inkwam.
“Wat is hier aan de hand?” roept Maaike van een afstandje. Snel loopt ze naar de twee toe.
“Jouw leerling heeft twintig euro uit mijn tas gestolen. Dat is er aan de hand.”
“Noortje?” vraagt Maaike, het meisje aankijkend.
Het kind huilt met lange uithalen en schudt haar hoofd. Maaike duwt haar de klas in.
“Drink wat water, lieverd, en ga zitten. Jullie ook jongens en meisjes, hop naar binnen, zitten en zachtjes praten.”
“Drink wat water, lieverd,” imiteert Els haar. “Wat is dat voor onzin? Dat kind pikt twintig euro uit mijn tas en jij gaat haar als een zielig slachtoffer behandelen?”
“Ik geloof gewoon niet dat ze het heeft gedaan. Er moet een andere oorzaak zijn. Als je twintig euro wegblijft, krijg je twintig euro van mij.” Ze kijkt Els koud aan en zegt: “Ik vind de schade die je bezig was aan te richten vele malen groter dan de waarde van dat geld.”
Maaike stapt haar lokaal in en sluit de deur. Ze hoort Els nog ‘Nou ja zeg, hoe vind je zóiets?’ zeggen en ziet haar door het raam in de deur hoofdschuddend wegbenen.
Op naar Aarnout, denkt Maaike.
Twee meisjes zitten met hun stoeltje aan weerskanten van Noortje met hun armen om haar heen geslagen. Ze heeft de hik maar huilt geluk- kig niet meer.
“We geloven juf Els niet, juffrouw. Noortje zou dat nooit doen,” vertolkt Tess de mening van de klas.
“Dat geloof ik ook. Ik loop vanmiddag even met je mee, Noortje. Dan bespreken we wat is gebeurd met mama erbij. Vind je dat goed?”
Het meisje knikt en mompelt iets onverstaanbaars.
“Ze vindt het goed, juf,” zegt Tess.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten