Sylvia werkt vandaag heerlijk aan haar conditie in het Amsterdamse Bos. Ze heeft een speciale band met het bos. Als kind kwam ze hier al met haar ouders en als leerling van de havo maakte ze er een werkstuk over. Ze hield er ook een spreekbeurt over en illustreerde die met eigen dia’s.
Vandaag is ze er op de fiets heen gegaan. Ze rent langs de Grote Speelweide. Het is onbewolkt, op het gras liggen mensen te zonnen, anderen badmintonnen of trappen een balletje. Op het meer waterfietsen en kanoën kinderen en volwassenen. Een enkeling waagt zich in het water.
Ze rent in de richting van het stenen kinderbad. Links ziet ze de Grote Kruiwagen, een eerbetoon aan iedereen die in de crisisjaren van de vorige eeuw werkte aan de uitvoering van het ‘Boschplan’. De arbeiders gebruikten de kruiwagen bij het graven van de Bosbaan. Dit is een exacte kopie, alleen groter. Ze herinnert zich de naam van het paarsbruine hout waarvan hij gemaakt is nog: azobé. Dat is keihard en heel duurzaam en komt van Afrikaanse bomen. Ze merkt niet dat er een jongen met zijn handen op zijn knieën staat uit te hijgen. Ze loopt vol tegen hem aan en beiden gaan onderuit.
“Oh sorry, wat erg. Ik schaam me dood.”
“Mooie vrouwen vallen vaker voor me,” zegt hij lachend. “Dat ik ook meteen voor hen val is nieuw.”
Hij steekt een arm uit en helpt haar overeind. “Gaat het? Heb je je niet bezeerd?”
Haar rechterknie is wat geschaafd op het grind. Ze gaat op een van de banken langs het pad zitten om de schade beter te bekijken. Hij komt naast haar zitten en kijkt zorgelijk toe. Het valt mee gelukkig.
Nu pas heeft ze aandacht voor hem. Een forse knaap, rossig haar, een eendagsbaard. Hij is wat ouder dan zij. Ze stelt zich voor en verontschuldigt zich nog eens voor haar onoplettendheid.
Bas heet hij, Bas van Dongen, en hij is bijna drie jaar ouder dan zij. Een makkelijke babbelaar. Na wat gezellige small talk zegt hij: “Ik ben helemaal gek van honkbal. Doe ik al vanaf mijn vijfde. Nou ja, eerst beeball met een zachte knuppel en een zachte bal. Vanaf mijn negende echt honkbal. Ik ben pitcher. Weet je wat dat is? Werper.” Hij balt de spieren van zijn bovenarm.
“Indrukwekkend hoor. Ik ben coryphée. Weet je wat dat is? Ballerina.” Ze strekt haar ‘goede’ been. “Ik word op handen gedragen.”
“Ja, als ze je op moeten rapen zeker.”
Ze lachen. Regelmatig stoppen ze met praten, omdat er een vliegtuig, vlak voor de landing op Schiphol, over hen heen scheert. Het uitgeklapte landingsgestel lijkt op de klauwen van een roofvogel. In de toppen van de bomen achter hen zitten gaten, die doen vermoeden dat de duizenden en duizenden klauwen die er jaarlijks over komen er regelmatig een greep in doen.
“Houd je van honkbal?”
“Geen idee. Daar heb ik nog nooit een seconde over nagedacht. Houd jij van ballet?”
“Hou ik van ballet? Slaapt Dolly Parton op haar rug?”
Langer dan een uur zitten ze op de bank en als ze eindelijk afscheid nemen, zijn hun mobiele nummers uitgewisseld. Zij gaat een keer mee naar een honkbalwedstrijd, hij naar een balletvoorstelling.
“Volgende week is er een balletuitvoering van Romeo en Julia. Dat speelt zich af in Verona.”
“Top. Ik hou van twee dingen.” Hij steekt twee vingers op om ieder misverstand uit te sluiten.
Ze lacht. “Dolly weer?”
“Nee, daar hebben ze niks mee te maken. Ik ben een liefhebber van honkbal en van Italië. Sono innamorato di quel paese. Wie weet houd ik na onze uitjes van drie dingen.”
Hij steekt drie vingers op, laat er twee zakken en wijst met de overgebleven vinger naar haar.
“Chissà,” zegt ze.
*Schoolnovelle
Vandaag is ze er op de fiets heen gegaan. Ze rent langs de Grote Speelweide. Het is onbewolkt, op het gras liggen mensen te zonnen, anderen badmintonnen of trappen een balletje. Op het meer waterfietsen en kanoën kinderen en volwassenen. Een enkeling waagt zich in het water.
Ze rent in de richting van het stenen kinderbad. Links ziet ze de Grote Kruiwagen, een eerbetoon aan iedereen die in de crisisjaren van de vorige eeuw werkte aan de uitvoering van het ‘Boschplan’. De arbeiders gebruikten de kruiwagen bij het graven van de Bosbaan. Dit is een exacte kopie, alleen groter. Ze herinnert zich de naam van het paarsbruine hout waarvan hij gemaakt is nog: azobé. Dat is keihard en heel duurzaam en komt van Afrikaanse bomen. Ze merkt niet dat er een jongen met zijn handen op zijn knieën staat uit te hijgen. Ze loopt vol tegen hem aan en beiden gaan onderuit.
“Oh sorry, wat erg. Ik schaam me dood.”
“Mooie vrouwen vallen vaker voor me,” zegt hij lachend. “Dat ik ook meteen voor hen val is nieuw.”
Hij steekt een arm uit en helpt haar overeind. “Gaat het? Heb je je niet bezeerd?”
Haar rechterknie is wat geschaafd op het grind. Ze gaat op een van de banken langs het pad zitten om de schade beter te bekijken. Hij komt naast haar zitten en kijkt zorgelijk toe. Het valt mee gelukkig.
Nu pas heeft ze aandacht voor hem. Een forse knaap, rossig haar, een eendagsbaard. Hij is wat ouder dan zij. Ze stelt zich voor en verontschuldigt zich nog eens voor haar onoplettendheid.
Bas heet hij, Bas van Dongen, en hij is bijna drie jaar ouder dan zij. Een makkelijke babbelaar. Na wat gezellige small talk zegt hij: “Ik ben helemaal gek van honkbal. Doe ik al vanaf mijn vijfde. Nou ja, eerst beeball met een zachte knuppel en een zachte bal. Vanaf mijn negende echt honkbal. Ik ben pitcher. Weet je wat dat is? Werper.” Hij balt de spieren van zijn bovenarm.
“Indrukwekkend hoor. Ik ben coryphée. Weet je wat dat is? Ballerina.” Ze strekt haar ‘goede’ been. “Ik word op handen gedragen.”
“Ja, als ze je op moeten rapen zeker.”
Ze lachen. Regelmatig stoppen ze met praten, omdat er een vliegtuig, vlak voor de landing op Schiphol, over hen heen scheert. Het uitgeklapte landingsgestel lijkt op de klauwen van een roofvogel. In de toppen van de bomen achter hen zitten gaten, die doen vermoeden dat de duizenden en duizenden klauwen die er jaarlijks over komen er regelmatig een greep in doen.
“Houd je van honkbal?”
“Geen idee. Daar heb ik nog nooit een seconde over nagedacht. Houd jij van ballet?”
“Hou ik van ballet? Slaapt Dolly Parton op haar rug?”
Langer dan een uur zitten ze op de bank en als ze eindelijk afscheid nemen, zijn hun mobiele nummers uitgewisseld. Zij gaat een keer mee naar een honkbalwedstrijd, hij naar een balletvoorstelling.
“Volgende week is er een balletuitvoering van Romeo en Julia. Dat speelt zich af in Verona.”
“Top. Ik hou van twee dingen.” Hij steekt twee vingers op om ieder misverstand uit te sluiten.
Ze lacht. “Dolly weer?”
“Nee, daar hebben ze niks mee te maken. Ik ben een liefhebber van honkbal en van Italië. Sono innamorato di quel paese. Wie weet houd ik na onze uitjes van drie dingen.”
Hij steekt drie vingers op, laat er twee zakken en wijst met de overgebleven vinger naar haar.
“Chissà,” zegt ze.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Reacties
Een reactie posten