'Op een heuvel in de verte schittert in het felle zonlicht een wit paleis.
“Zou er eindelijk een einde aan mijn zoektocht komen?” denkt hij.
Hij klakt tweemaal met zijn tong. Het paard komt langzaam in beweging.
“Kom op, ouwe jongen, nog een paar uurtjes en je krijgt rust. Dat heb je wel verdiend na onze maandenlange reis.”’
Noortje zit in haar kledingkast. Ze leest met de deur dicht bij het schijnsel van haar zaklamp. Ze las al voor ze vijf jaar oud was. Geleerd van papa. Iedere avond oefenden ze samen. Dat was altijd heel gezellig. Papa had oneindig geduld. De boekjes haalden ze samen in de bibliotheek. Ze is dol op lezen. Al die wonderlijke werelden die je helemaal in beslag nemen, alsof je even niet bestaat.
Vaag hoort ze onder zich gestommel en de stem van papa. Hier is ze veilig, met haar beer tegen zich aan, en de vertrouwde geur van haar broeken, truitjes en shirts. Steeds als papa lelijk doet tegen mama, trekt ze zich hier terug. De laatste tijd zit ze hier bijna dagelijks. In het begin was ze er bij geweest. Papa schreeuwde akelige dingen tegen mama. Schuim stond in zijn mondhoeken. Er liepen dikke, blauwe lijnen over zijn knalrode hoofd. Met gebalde vuisten sloeg hij op de tafel. Eén keer had hij zelfs een gat in de huiskamerdeur geslagen. In het begin probeerde mama hem nog te kalmeren, maar omdat dat averechts werkte, hield ze zich daarna gedeisd en liet hem uitrazen.
De eerste keer was papa al vlug het huis uitgestampt, de deur met een enorme klap dicht gooiend. Ze had haar armen om mama geslagen. Zo hadden ze een tijdje stil tegen elkaar aangestaan. Ze had papa niet thuis horen komen. De volgende ochtend had ze hem niet gezien bij het ontbijt.
‘s Middags na school zat hij gewoon in zijn armstoel de krant te lezen. Hij deed heel lief tegen haar en maakte grapjes. Aan mama merkte ze ook niets ongewoons. Vier dagen ging het goed. Papa deed af en toe een arm om mama heen, kuste haar op haar voorhoofd, smiespelde in haar oor.
Toen ontplofte vader op een avond andermaal. En later nog eens. En weer. En toen, het was een lawaaierige dag geweest, wegwerkers schaaf- den een laag asfalt van de weg langs hun woning, ging het erger mis dan de keren ervoor.
Ze zaten net aan tafel. Papa had zich de hele dag godsgruwelijk geërgerd. Mama zei dat de werkzaamheden nou eenmaal nodig waren. Met een agressieve armzwaai veegde hij zijn bord eten weg. Het zeilde tegen de muur aan de korte kant van de tafel. Het eten zakte zachtjes langs het behang naar de plint. Mama had zich geschrokken van hem afgewend. Hij pakte haar bij haar schouders en keerde haar ruw naar zich toe. “Denk je dat je met een varken getrouwd bent? Wat is dit voor drab?”
Zijn speeksel zat op mama’s gezicht en haren. Ze antwoordde niet en dat maakte papa nog bozer. Hij duwde haar van zich af. Mama’s stoel helde achterover, leek te twijfelen tussen doorslaan of terugveren. Met een dreun sloegen de stoel en mama op de plavuizenvloer, waarbij mama’s hoofd de grootste klap te verduren had. Vloekend stapte papa over haar heen en net als de keer ervoor verdween hij meteen het huis uit. Mama rolde zich op haar linkerzij. Ze trok haar benen op en drukte beide handen tegen haar gezicht. Ze huilde met lange uithalen. Noortje ging bij haar liggen, haar gezicht in mama’s nek, haar handen op haar schouders. Na enige tijd hielden de uithalen op, alleen mama’s schouders schokten nog wat. Ze draaide zich naar haar dochter om. “Ach lieverd, arm meisje.” Na een minuut of vijf stond ze op. “Wil je mama helpen opruimen, schat?”
Zwijgend redderden ze de boel en wasten af. De bruine schaduw op het behang was de enige fysieke schade die het drama achtergelaten had.
De volgende dag ruikt Noortje bij haar binnenkomst bloemen. Er staat er een enorm boeket in een siervaas op het dressoir. Papa zit tussen toren-hoge stapels boeken op de grond. Mama is in de keuken druk met het avondeten. Op het aanrecht trekt een pot thee. Mama heeft zich opgetut: lippenstift, oogzwart en haar wangen lijken te blozen. Alleen haar haar zit alsof ze tegen de wind in gefietst heeft. Papa is in een goede bui. Hij informeert naar haar dag op school en maakt grapjes. Later drinken ze thee met elkaar. Ze dopen lange vingers in de thee. Noortje neemt er drie. Papa en mama zeggen er niets van. Ze weekt de koekjes in de thee en probeert, met wisselend succes, de slap hangende stukken af te bijten voordat ze eraf vallen. Wat gisteren gebeurd is, is niet echt. Misschien droomde ze het zelfs. Dat kan toch? Dromen lijken ook heel echt, net als de sprookjes uit haar boek.
*Schoolnovelle
“Zou er eindelijk een einde aan mijn zoektocht komen?” denkt hij.
Hij klakt tweemaal met zijn tong. Het paard komt langzaam in beweging.
“Kom op, ouwe jongen, nog een paar uurtjes en je krijgt rust. Dat heb je wel verdiend na onze maandenlange reis.”’
Noortje zit in haar kledingkast. Ze leest met de deur dicht bij het schijnsel van haar zaklamp. Ze las al voor ze vijf jaar oud was. Geleerd van papa. Iedere avond oefenden ze samen. Dat was altijd heel gezellig. Papa had oneindig geduld. De boekjes haalden ze samen in de bibliotheek. Ze is dol op lezen. Al die wonderlijke werelden die je helemaal in beslag nemen, alsof je even niet bestaat.
Vaag hoort ze onder zich gestommel en de stem van papa. Hier is ze veilig, met haar beer tegen zich aan, en de vertrouwde geur van haar broeken, truitjes en shirts. Steeds als papa lelijk doet tegen mama, trekt ze zich hier terug. De laatste tijd zit ze hier bijna dagelijks. In het begin was ze er bij geweest. Papa schreeuwde akelige dingen tegen mama. Schuim stond in zijn mondhoeken. Er liepen dikke, blauwe lijnen over zijn knalrode hoofd. Met gebalde vuisten sloeg hij op de tafel. Eén keer had hij zelfs een gat in de huiskamerdeur geslagen. In het begin probeerde mama hem nog te kalmeren, maar omdat dat averechts werkte, hield ze zich daarna gedeisd en liet hem uitrazen.
De eerste keer was papa al vlug het huis uitgestampt, de deur met een enorme klap dicht gooiend. Ze had haar armen om mama geslagen. Zo hadden ze een tijdje stil tegen elkaar aangestaan. Ze had papa niet thuis horen komen. De volgende ochtend had ze hem niet gezien bij het ontbijt.
‘s Middags na school zat hij gewoon in zijn armstoel de krant te lezen. Hij deed heel lief tegen haar en maakte grapjes. Aan mama merkte ze ook niets ongewoons. Vier dagen ging het goed. Papa deed af en toe een arm om mama heen, kuste haar op haar voorhoofd, smiespelde in haar oor.
Toen ontplofte vader op een avond andermaal. En later nog eens. En weer. En toen, het was een lawaaierige dag geweest, wegwerkers schaaf- den een laag asfalt van de weg langs hun woning, ging het erger mis dan de keren ervoor.
Ze zaten net aan tafel. Papa had zich de hele dag godsgruwelijk geërgerd. Mama zei dat de werkzaamheden nou eenmaal nodig waren. Met een agressieve armzwaai veegde hij zijn bord eten weg. Het zeilde tegen de muur aan de korte kant van de tafel. Het eten zakte zachtjes langs het behang naar de plint. Mama had zich geschrokken van hem afgewend. Hij pakte haar bij haar schouders en keerde haar ruw naar zich toe. “Denk je dat je met een varken getrouwd bent? Wat is dit voor drab?”
Zijn speeksel zat op mama’s gezicht en haren. Ze antwoordde niet en dat maakte papa nog bozer. Hij duwde haar van zich af. Mama’s stoel helde achterover, leek te twijfelen tussen doorslaan of terugveren. Met een dreun sloegen de stoel en mama op de plavuizenvloer, waarbij mama’s hoofd de grootste klap te verduren had. Vloekend stapte papa over haar heen en net als de keer ervoor verdween hij meteen het huis uit. Mama rolde zich op haar linkerzij. Ze trok haar benen op en drukte beide handen tegen haar gezicht. Ze huilde met lange uithalen. Noortje ging bij haar liggen, haar gezicht in mama’s nek, haar handen op haar schouders. Na enige tijd hielden de uithalen op, alleen mama’s schouders schokten nog wat. Ze draaide zich naar haar dochter om. “Ach lieverd, arm meisje.” Na een minuut of vijf stond ze op. “Wil je mama helpen opruimen, schat?”
Zwijgend redderden ze de boel en wasten af. De bruine schaduw op het behang was de enige fysieke schade die het drama achtergelaten had.
De volgende dag ruikt Noortje bij haar binnenkomst bloemen. Er staat er een enorm boeket in een siervaas op het dressoir. Papa zit tussen toren-hoge stapels boeken op de grond. Mama is in de keuken druk met het avondeten. Op het aanrecht trekt een pot thee. Mama heeft zich opgetut: lippenstift, oogzwart en haar wangen lijken te blozen. Alleen haar haar zit alsof ze tegen de wind in gefietst heeft. Papa is in een goede bui. Hij informeert naar haar dag op school en maakt grapjes. Later drinken ze thee met elkaar. Ze dopen lange vingers in de thee. Noortje neemt er drie. Papa en mama zeggen er niets van. Ze weekt de koekjes in de thee en probeert, met wisselend succes, de slap hangende stukken af te bijten voordat ze eraf vallen. Wat gisteren gebeurd is, is niet echt. Misschien droomde ze het zelfs. Dat kan toch? Dromen lijken ook heel echt, net als de sprookjes uit haar boek.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Reacties
Een reactie posten