Maaike rondt net het gesprek over de kerstvakantie met haar leerlingen af, als er op de deur wordt geklopt. Aarnout komt binnen, gevolgd door een jonge vrouw en achter haar een meisje.
“Een nieuwe leerling, juffrouw. Dit is Noortje Beier en dit is haar moeder,” introduceert hij het tweetal.
De moeder is een tengere vrouw. Een jaar of 30, schat Maaike. Ze heeft een fiere houding, maar het is Maaike niet ontgaan dat ze enigszins mank loopt. Haar gezicht is niet opgemaakt. Ze ruikt een vage zeepgeur. Maaike steekt hartelijk haar hand naar haar uit. De vrouw stelt zich voor als Sylvia.
Het gezicht van het meisje is buitengewoon kleurloos, doorzichtig bijna. Er schemeren blauwe adertjes doorheen. Ze draagt het oranjeblonde haar - dezelfde kleur als dat van haar moeder - in een paardenstaartje. Dat staartje is versierd met enkele gehaakte speldjes: een vlinder, een bloem en een vogel, alledrie even kleurig.
“Hoi Noortje,” begroet Maaike haar warm, “leuk dat je bij ons in de klas komt.”
Het kind staart met gebogen hoofd, de armen op haar rug, naar haar schoenen zonder te reageren. Haar moeder stoot haar met haar elleboog aan. Daarop steekt ze snel haar arm uit en legt haar vingers slap in Maaikes hand. Ze blijft daarbij naar haar schoenen kijken. De moeder kijkt Maaike verontschuldigend aan. Die glimlacht vriendelijk.
“Nou, dan gaan wij weer, juf Maaike,” zegt Aarnout. Hij nodigt de moeder met een handgebaar uit met hem mee te lopen. “Ik praat je tussen de middag even bij.”
Nadat de moeder Maaike een hand en haar dochter een zoen bovenop haar hoofd gegeven heeft, loopt ze voor Aarnout uit naar de deur.
Maaike is zojuist met haar leerlingen mee naar de buitendeur gelopen. De leerlingen van de school hoeven niet in een rij te lopen, maar ze mogen niet rennen, schreeuwen of stoeien. Om dat voor elkaar te krijgen, is het nodig dat iedere leerkracht zijn of haar groep tot aan de buitendeur begeleidt. Sommige leerkrachten knopen er meteen een rookpauze voor de schooldeur aan vast. Maaike vindt dat geen gezicht en ook nog eens een heel slecht voorbeeld.
Nu loopt ze naar het kamertje van Aarnout. Ze ziet dat hij telefoneert en wacht voor zijn kamer tot het gesprek beëindigd is. Hij heeft haar ook gezien en gebaart dat ze binnen kan komen.
“Wat vind je ervan? Beetje zielepietje, hè? Die moeder ziet er trouwens goed uit. Apart type, in de positieve zin van het woord.” Terwijl hij praat, knijpt hij aan een stuk door in een groene stressbal met een gezicht en geel haar.
*Schoolnovelle
“Een nieuwe leerling, juffrouw. Dit is Noortje Beier en dit is haar moeder,” introduceert hij het tweetal.
De moeder is een tengere vrouw. Een jaar of 30, schat Maaike. Ze heeft een fiere houding, maar het is Maaike niet ontgaan dat ze enigszins mank loopt. Haar gezicht is niet opgemaakt. Ze ruikt een vage zeepgeur. Maaike steekt hartelijk haar hand naar haar uit. De vrouw stelt zich voor als Sylvia.
Het gezicht van het meisje is buitengewoon kleurloos, doorzichtig bijna. Er schemeren blauwe adertjes doorheen. Ze draagt het oranjeblonde haar - dezelfde kleur als dat van haar moeder - in een paardenstaartje. Dat staartje is versierd met enkele gehaakte speldjes: een vlinder, een bloem en een vogel, alledrie even kleurig.
“Hoi Noortje,” begroet Maaike haar warm, “leuk dat je bij ons in de klas komt.”
Het kind staart met gebogen hoofd, de armen op haar rug, naar haar schoenen zonder te reageren. Haar moeder stoot haar met haar elleboog aan. Daarop steekt ze snel haar arm uit en legt haar vingers slap in Maaikes hand. Ze blijft daarbij naar haar schoenen kijken. De moeder kijkt Maaike verontschuldigend aan. Die glimlacht vriendelijk.
“Nou, dan gaan wij weer, juf Maaike,” zegt Aarnout. Hij nodigt de moeder met een handgebaar uit met hem mee te lopen. “Ik praat je tussen de middag even bij.”
Nadat de moeder Maaike een hand en haar dochter een zoen bovenop haar hoofd gegeven heeft, loopt ze voor Aarnout uit naar de deur.
Als ze de klas uit zijn, pakt Maaike een van de nog niet in gebruik genomen tafeltjes achter uit de klas en zet die bij kinderen waarvan ze weet dat Noortje daar veilig is. Vervolgens pakt ze een stoeltje en nodigt Noortje uit te gaan zitten. Het setje is wat te hoog, haar voeten bungelen enkele centimeters boven de grond. In de middagpauze zal ze in de lagere klassen op zoek gaan naar de juiste set.
“Kijk eerst maar rustig hoe het er hier aan toegaat,” zegt Maaike. “De anderen gaan verder met hun werk.”
Noortje zit met gebogen hoofd achter haar tafeltje. Ze heeft haar handen teruggetrokken in de mouwen van haar truitje. Af en toe slaat ze kort haar ogen op om schichtig om zich heen te kijken, nooit langer dan luttele seconden. Maaike laat haar met rust tot de middagpauze.
“Kijk eerst maar rustig hoe het er hier aan toegaat,” zegt Maaike. “De anderen gaan verder met hun werk.”
Noortje zit met gebogen hoofd achter haar tafeltje. Ze heeft haar handen teruggetrokken in de mouwen van haar truitje. Af en toe slaat ze kort haar ogen op om schichtig om zich heen te kijken, nooit langer dan luttele seconden. Maaike laat haar met rust tot de middagpauze.
Maaike is zojuist met haar leerlingen mee naar de buitendeur gelopen. De leerlingen van de school hoeven niet in een rij te lopen, maar ze mogen niet rennen, schreeuwen of stoeien. Om dat voor elkaar te krijgen, is het nodig dat iedere leerkracht zijn of haar groep tot aan de buitendeur begeleidt. Sommige leerkrachten knopen er meteen een rookpauze voor de schooldeur aan vast. Maaike vindt dat geen gezicht en ook nog eens een heel slecht voorbeeld.
Nu loopt ze naar het kamertje van Aarnout. Ze ziet dat hij telefoneert en wacht voor zijn kamer tot het gesprek beëindigd is. Hij heeft haar ook gezien en gebaart dat ze binnen kan komen.
“Wat vind je ervan? Beetje zielepietje, hè? Die moeder ziet er trouwens goed uit. Apart type, in de positieve zin van het woord.” Terwijl hij praat, knijpt hij aan een stuk door in een groene stressbal met een gezicht en geel haar.
“Ze hebben drie maanden bij moeders ouders gewoond. Over een vader heeft ze het niet gehad. Ik dorst er ook niet naar te vragen. Je weet nooit welke emoties je daarmee opwekt. Voor je het weet zit zo’n mens misschien een half uur te janken en haar complete familiegeschiedenis te ventileren.” Hij pakt de bal in zijn andere hand en schakelt een knijptandje bij. De telefoon op het bureau gaat. Hij kijkt op het display. “‘Onbekend’. Die bellen wel terug als het belangrijk is.”
“Als ik het goed begrepen heb, is Noortje niet eens zo heel lang geleden ook van school veranderd?” vraagt Maaike.
“Ja, ze voelde zich op die laatste school niet senang. Nu dus wéér een andere school, de derde. Het zal tijd kosten voor ze zich op haar gemak voelt. Je ziet aan alles dat dat nu allesbehalve het geval is.” Hij gooit de stressbal een paar keer met een boogje van de ene hand naar de andere. Maaike doet haar best het te negeren. “Ik ga er in eerste instantie aan werken haar een gevoel van veiligheid te geven. Haar hoofd staat nogal wiedes niet naar sommen en spelling,” zegt ze.
Hij knikt instemmend.
goed dat hij het ook zo ziet
“Ik denk dat Noortje het met jou erg getroffen heeft,” zegt hij.
“Dank je, dat vind ik fijn. Na alle gedoe was ik bang dat je al je vertrouwen in mij was verloren.”
“Je bent zonder meer een goede onderwijzeres. Dáár heb ik nooit aan getwijfeld.”
De nadruk op ‘daar’ ontgaat Maaike niet. Ze heeft geen zin er op in te gaan. “Ik moet nog even achter een tafeltje en stoeltje voor Noortje aan. Moeten we nog wat bespreken?”
“Nee, dit is het. Nou, succes, Maaike.”
Maaike staat op en verlaat het kamertje. ‘Dáár heb ik nooit aan getwijfeld’, zei hij. Subtiel hoor, kritiek in de vorm van een compliment.
“Ja, ze voelde zich op die laatste school niet senang. Nu dus wéér een andere school, de derde. Het zal tijd kosten voor ze zich op haar gemak voelt. Je ziet aan alles dat dat nu allesbehalve het geval is.” Hij gooit de stressbal een paar keer met een boogje van de ene hand naar de andere. Maaike doet haar best het te negeren. “Ik ga er in eerste instantie aan werken haar een gevoel van veiligheid te geven. Haar hoofd staat nogal wiedes niet naar sommen en spelling,” zegt ze.
Hij knikt instemmend.
goed dat hij het ook zo ziet
“Ik denk dat Noortje het met jou erg getroffen heeft,” zegt hij.
“Dank je, dat vind ik fijn. Na alle gedoe was ik bang dat je al je vertrouwen in mij was verloren.”
“Je bent zonder meer een goede onderwijzeres. Dáár heb ik nooit aan getwijfeld.”
De nadruk op ‘daar’ ontgaat Maaike niet. Ze heeft geen zin er op in te gaan. “Ik moet nog even achter een tafeltje en stoeltje voor Noortje aan. Moeten we nog wat bespreken?”
“Nee, dit is het. Nou, succes, Maaike.”
Maaike staat op en verlaat het kamertje. ‘Dáár heb ik nooit aan getwijfeld’, zei hij. Subtiel hoor, kritiek in de vorm van een compliment.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Reacties
Een reactie posten