Thuis ligt er een ongeopende envelop van het schoolbestuur voor haar. Marco heeft hem rechtop tegen haar lege wijnglas gezet.
“Je had hem best open mogen maken, hoor.” Met een aardappel-mesje ritst ze de envelop open. Haar ogen vliegen over het papier. Hij ziet een schaduw over haar gezicht vallen. Het is overduidelijk geen uitnodiging voor een nieuwjaarsreceptie zoals hij gedacht had. Of een cadeau- bon als kerstpresentje.
“Een schriftelijke berisping,” stamelt ze, “wegens het niet voldoen aan een gegeven dienstbevel.”
Hij slaat met zijn vuist op tafel. Het wijnglas valt om, pinda’s springen uit het schaaltje. Hij vloekt een paar keer.
“Je moet maken dat je daar aftaait, Maaike. Dit is van de ratten besnuffeld.”
“Ik laat mijn leerlingen niet stikken. Het zou de tweede keer in een half jaar zijn dat hun juf ze in de steek laat. Dit jaar maak ik af, daarna vertrek ik.”
“Kan je niet in beroep gaan? Zelf een boekje opendoen?”
“Misschien. Ik ben nu te moe om erover na te denken. Laten we maar wat inschenken.”
Ze trekt haar voeten onder haar billen en legt haar hoofd op zijn schouder.
“Ik vind het vreselijk voor je. Ik zie iedere dag hoe enorm je je best doet. Het is gewoon niet fair.”
“Je bent lief. Dank je.”
Die avond duurt het uren voordat ze in slaap valt.
*Schoolnovelle
“Je had hem best open mogen maken, hoor.” Met een aardappel-mesje ritst ze de envelop open. Haar ogen vliegen over het papier. Hij ziet een schaduw over haar gezicht vallen. Het is overduidelijk geen uitnodiging voor een nieuwjaarsreceptie zoals hij gedacht had. Of een cadeau- bon als kerstpresentje.
“Een schriftelijke berisping,” stamelt ze, “wegens het niet voldoen aan een gegeven dienstbevel.”
Hij slaat met zijn vuist op tafel. Het wijnglas valt om, pinda’s springen uit het schaaltje. Hij vloekt een paar keer.
“Je moet maken dat je daar aftaait, Maaike. Dit is van de ratten besnuffeld.”
“Ik laat mijn leerlingen niet stikken. Het zou de tweede keer in een half jaar zijn dat hun juf ze in de steek laat. Dit jaar maak ik af, daarna vertrek ik.”
“Kan je niet in beroep gaan? Zelf een boekje opendoen?”
“Misschien. Ik ben nu te moe om erover na te denken. Laten we maar wat inschenken.”
Ze trekt haar voeten onder haar billen en legt haar hoofd op zijn schouder.
“Ik vind het vreselijk voor je. Ik zie iedere dag hoe enorm je je best doet. Het is gewoon niet fair.”
“Je bent lief. Dank je.”
Die avond duurt het uren voordat ze in slaap valt.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Reacties
Een reactie posten