Moeder aarde
Toen is Sidokus naar de moerassen gegaan, waar hij tot aan zijn nek in de modder ging staan en met de kikkers mee kwaakte, die gewoon doorgingen toen hij merkte dat het menens werd, omdat hij stikte in de stinkende brei, die als dikke stront door een trechter zijn longen binnen kroop. Meer had Sidokus niet gewild dan een meter onder het oppervlak zijn. Van buiten omgeven en vanbinnen gevuld met vochtig drek. Want zo was hij een werkelijk deel van moeder aarde.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Ik kan hier weinig mee.
BeantwoordenVerwijderenDe tekst roept een sterk fysiek en sensorisch beeld op (de modder, het stikken, de stinkende brei) dat beklemmend en tastbaar aanvoelt. Maar stilistisch wringt het. De eerste zin is onnodig lang en moeilijk te volgen, terwijl de korte zinnen die volgen juist te abrupt overkomen. Dit maakt de cadans van de tekst onsamenhangend.
Daarnaast blijft het concept van eenwording met de aarde oppervlakkig. We lezen vooral dát Sidokus dit wil, maar krijgen nauwelijks inzicht in waarom of wat dit voor hem betekent. Hierdoor voelt het idee voor mij onaf.
Het verhaal is vrij direct en ruw, met schokkende beelden die niet veel uitleg krijgen. Sidokus wil opgaan in de aarde, maar het blijft onduidelijk waarom. De beschrijvingen, zoals het “kwaaken met de kikkers” en de “stinkende brei”, voelen niet echt doordacht en maken het moeilijk om mee te leven met het personage. Het mist diepgang en context, waardoor het niet echt impact maakt. Het komt over als een poging om schokkend te zijn, zonder veel betekenis erachter.
BeantwoordenVerwijderen