De brief - H59

Zou Eveline gelezen hebben wat ze schreef? Of heeft ze het meteen weggegooid? Was parfum genoeg om de stank te verhullen? Was het verstandig om het aan haar te geven?
Nee, natuurlijk niet. Het is het stomste wat ze ooit gedaan heeft. Maar hoe kan ze verstandig zijn als iedere nacht, net voor ze in slaap valt, Eveline daar is en zegt dat ze van haar houdt en dat ze dit al wist vanaf het moment dat ze samen in dat café zaten. Ze streelt haar heupen, haar buik, haar borsten. Ze fluistert dat ze door moet gaan en niet mag stoppen. Ze zegt dat ze mooi is. Haar lippen…
Dan ineens is ze wakker. Iedere nacht weer. De plaats naast haar is leeg. In de verte rijdt het verkeer Amsterdam in en uit. Sluiten theaters hun deuren, net als het concertgebouw en de bioscopen. Mensen die nog niet naar bed willen, of niet kunnen slapen, zoeken de kroegen op. Net als zij deed toen ze nog dronk.
Kon men dingen maar ongedaan maken. Dan had ze niet toegegeven aan de impuls om koste wat kost toch bij haar naar binnen te gaan terwijl ze niet thuis was. Nog altijd weet ze niet wat haar bezielde. Nieuwsgierigheid? Naar wat dan? Tastbare spullen kunnen haar gestolen worden. Wilde ze zó graag weten waarom dat manuscript haar zo raakte? En nu? Weet ze dat?
Wil ze dat Eveline het leest? En dan? Wil ze dat ze haar dan een brief schrijft? Of belt? En haar dan zegt dat ze…
Wat hoopte ze er eigenlijk mee te bereiken? Dacht ze nu echt dat Eveline blij is met haar geschreven bekentenis en meteen naar haar toe komt rennen? En dat ze daarna plannen maken om samen ergens te gaan wonen? En elkaar beloven dat wat zij voor elkaar voelen, voor altijd zal zijn?
Ze mag niet langer hopen. Ze maakt het pakje toch niet open. Geen parfum die de stank kan verbloemen, wat reclames ook beweren.
Ze wilde toch weg uit Nederland? Naar België?
België voelt ver weg.
Ze heeft het er zelf naar gemaakt.
Ze legt de laatste stapel met truien in de koffer. De kast is leeg. Ze wil niet meer denken. Wat heeft het haar gebracht? Een boek redigeren met een valse reden. Het huis van een schrijver binnen gaan terwijl die niet thuis is. Snuffelen tussen haar spullen. Liegen tegen Wout. Haar carrière naar de klote helpen. En waarvoor?
Om erachter te komen dat ze van vrouwen houdt? Of alleen van haar? Kan dat ook?
Ze moet zich geen illusies maken. Als Eveline haar al leuk vond, heeft ze het met dat boek voorgoed verknald. Het is goed om naar België te verhuizen. Niemand kent haar daar. Niet steeds achterom hoeven kijken of ze Wout ziet of een collega.
En trouwens, als dat zo is, wat dan nog? Een baan als redacteur kan ze vergeten. De schrijverswereld in beide landen kent elkaar door en door.
Wat naïef om te denken dat ze daar haar eigen uitgeverij kon beginnen.
Onder een andere naam misschien?
Nog meer leugens?
Een nieuw bestaan opbouwen en haar vergeten. Dat is wat ze moet doen. Er is vast wel iets waar ze haar geld mee kan verdienen. Kassière bij een theater of museum, of verkoopster in een winkel. Dan kan ze ’s avonds een studie doen en zich omscholen. Werken in een bibliotheek, dat lijkt haar ook wel leuk. Blijft ze in ieder geval bezig met boeken.
De telefoon gaat.
Ze hoeft niet op te nemen. Overmorgen woont ze niet meer hier. Nederland is een gesloten boek. De paar mensen die ze er kent willen haar niet meer kennen. Voor nieuwe contacten is het te laat.
De telefoon blijft gaan.
Misschien is het haar moeder.
De verbinding is al minutenlang verbroken wanneer ze nog steeds naar de telefoon in haar handen staart. Haar woorden vullen de lege kamer.
“We moeten praten, jij en ik. Morgen.”

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*DeBrief