Marian en Liz zijn er. Vanavond vliegen ze terug naar New York. Maar niet zonder afscheid te nemen had Liz nadrukkelijk gezegd. En ik wil je zien zweren op dit boek, dat je ons binnen twee jaar op komt zoeken. Ze duwt me het boek dat ik signeerde in mijn handen. Ik sta op en leg plechtig mijn hand op de omslag maar ze duwt me terug in de bank.
‘Nee, zo makkelijk kom je er niet van af. Ik wil er een getuige bij.’
Achter haar proest Marian het uit. ‘Haar idee hoor, moet je mij niet voor aankijken,’ zegt ze.
‘Nu eerst dan maar?’ zeg ik in de veronderstelling dat ze als getuige Marian bedoelt.
‘Nee, natuurlijk niet. Marian en ik zijn samen één. Ik wil er twee, zei ik toch? Vanmiddag 13.00u. Lunchen bij Wet ’n Wild. Onze getuige is daar ook.’
‘Wie dan?’
‘Zie je dan wel. Nu eerst de foto’s.’
Het is Marian die me een zoen geeft op mijn wang en door elkaar schudt.
‘Heb jij soms de gave om in de toekomst te kijken?’ vraagt Liz me met een brede glimlach op haar gezicht. Op de allereerste foto staat dezelfde wagen als waarmee ze trouwden. Liz heeft de teugels in haar handen. Ze rijden langs een lichtglooiend landschap. De zon schijnt. Schapen grazen in een weiland ernaast. Het zou in Limburg kunnen zijn of anders net over de grens in België. Marian leunt onderuit gezakt tegen haar aan. Zo relaxed, zo niet haar. Liz moet haar werkdrift flink hebben beteugeld.
‘We kregen bijna ruzie wie van ons twee Saar zou zijn.’
Ik weet niet wat ik moet zeggen. Zoveel toeval. Dat kan toch niet. Het kan dus wel.
‘Als kind was ik al gek van paarden. Alleen als het met paard en wagen is, zei ik tegen Marian toen ze me ten huwelijk vroeg.’
‘Ik heb geen moment geaarzeld over het antwoord,’ zegt Marian overbodig.
‘Nee, zo makkelijk kom je er niet van af. Ik wil er een getuige bij.’
Achter haar proest Marian het uit. ‘Haar idee hoor, moet je mij niet voor aankijken,’ zegt ze.
‘Nu eerst dan maar?’ zeg ik in de veronderstelling dat ze als getuige Marian bedoelt.
‘Nee, natuurlijk niet. Marian en ik zijn samen één. Ik wil er twee, zei ik toch? Vanmiddag 13.00u. Lunchen bij Wet ’n Wild. Onze getuige is daar ook.’
‘Wie dan?’
‘Zie je dan wel. Nu eerst de foto’s.’
Het is Marian die me een zoen geeft op mijn wang en door elkaar schudt.
‘Heb jij soms de gave om in de toekomst te kijken?’ vraagt Liz me met een brede glimlach op haar gezicht. Op de allereerste foto staat dezelfde wagen als waarmee ze trouwden. Liz heeft de teugels in haar handen. Ze rijden langs een lichtglooiend landschap. De zon schijnt. Schapen grazen in een weiland ernaast. Het zou in Limburg kunnen zijn of anders net over de grens in België. Marian leunt onderuit gezakt tegen haar aan. Zo relaxed, zo niet haar. Liz moet haar werkdrift flink hebben beteugeld.
‘We kregen bijna ruzie wie van ons twee Saar zou zijn.’
Ik weet niet wat ik moet zeggen. Zoveel toeval. Dat kan toch niet. Het kan dus wel.
‘Als kind was ik al gek van paarden. Alleen als het met paard en wagen is, zei ik tegen Marian toen ze me ten huwelijk vroeg.’
‘Ik heb geen moment geaarzeld over het antwoord,’ zegt Marian overbodig.
‘Dat uitgerekend jij in jouw boek ook …, wij konden het eerst niet geloven. Zoiets verzint toch niemand?’
Bij Wet ’n Wild is de tafel gedekt voor vier personen. Ik ben benieuwd naar hun tweede getuige. Lang hoef ik niet te wachten want de man aan het tafeltje naast ons laat zijn krant zakken.
Klaas? Wat ben ik blij hem te zien. Is dit toeval?
‘Nee,’ zegt Marian. ‘Wij hebben hem na de bruiloft aangesteld als onze huisfotograaf. Zeg zelf, mooiere trouwfoto’s zijn er niet.’
Ik ben het met haar eens. Ze zijn echt schitterend.
‘Maar laten we eerst maar doen waarvoor we hier gekomen zijn. Dan kunnen we daarna eindelijk gaan eten.’
Ik wil al opstaan maar Liz gebaart me te blijven zitten.
‘Dacht je nu echt dat wij jou plechtig lieten beloven dat je naar New York komt? Ik weet zeker dat je plannen al lang klaar liggen. Je kunt niet zonder ons. En wij niet zonder jou.’
Drie paar ogen kijken naar me. Ik heb het gevoel dat ze iets voor mij verzwijgen. Natuurlijk heb ik al plannen gemaakt voor volgend jaar. Niet vreemd dat Marian dat al wel vermoedde. Ze kent me. Dus waarom die geheimzinnigheid?
Lang hoef ik niet te wachten. De ober komt naar onze tafel en zet er een bord bij. Vast om daar een of ander gerecht op te zetten denk ik en sla er verder geen acht op.
Maar dan zegt Klaas dat ik achterom moet kijken.
Ik had iedereen verwacht maar niet Wout van de Berg. Toch is hij het wel degelijk. In zijn handen heeft hij een grote bos bloemen. En een boek. Ik begrijp er niets van. ‘Voor jou.’
Het is mijn eigen boek, maar met een harde kaft. Ik strijk er met mijn hand over. ‘Wat mooi! Dankjewel. Wat een verrassing.’
‘Sla nou open.’ Voor het eerst sinds ik Wout ken klinkt hij ongeduldig. Het maakt me nog nieuwsgieriger. Ik aarzel dan ook niet langer. Op de eerste bladzijde ligt een enveloppe. Voorzichtig maak ik hem open. Een nieuw contract? Ik begrijp het niet. Het bedrag dat er staat is bijna het dubbele van het vorige. Achter me wordt geklapt. Een camera flitst. Klaas? Hij moet ongezien zijn weggeglipt van de tafel. Met een luide knal wordt een champagnefles geopend. Ik ben ineens het middelpunt.
Pas dan dringt het tot me door dat ik hiernaartoe ben gelokt. Klaas had het bekonkelt, hoor ik later. Liz en Marian waren meteen enthousiast. Ze vroegen Wout of er één exemplaar gedrukt kon worden voor een feestelijke gelegenheid. Hun plan was toen nog om mij te laten zweren op onze vriendschap. Klaas, Liz, Marian en ik. Maar Wout had een beter idee. De eerste verkoopresultaten stroomden binnen. Het overtrof zelfs zijn verwachting.
Bij Wet ’n Wild is de tafel gedekt voor vier personen. Ik ben benieuwd naar hun tweede getuige. Lang hoef ik niet te wachten want de man aan het tafeltje naast ons laat zijn krant zakken.
Klaas? Wat ben ik blij hem te zien. Is dit toeval?
‘Nee,’ zegt Marian. ‘Wij hebben hem na de bruiloft aangesteld als onze huisfotograaf. Zeg zelf, mooiere trouwfoto’s zijn er niet.’
Ik ben het met haar eens. Ze zijn echt schitterend.
‘Maar laten we eerst maar doen waarvoor we hier gekomen zijn. Dan kunnen we daarna eindelijk gaan eten.’
Ik wil al opstaan maar Liz gebaart me te blijven zitten.
‘Dacht je nu echt dat wij jou plechtig lieten beloven dat je naar New York komt? Ik weet zeker dat je plannen al lang klaar liggen. Je kunt niet zonder ons. En wij niet zonder jou.’
Drie paar ogen kijken naar me. Ik heb het gevoel dat ze iets voor mij verzwijgen. Natuurlijk heb ik al plannen gemaakt voor volgend jaar. Niet vreemd dat Marian dat al wel vermoedde. Ze kent me. Dus waarom die geheimzinnigheid?
Lang hoef ik niet te wachten. De ober komt naar onze tafel en zet er een bord bij. Vast om daar een of ander gerecht op te zetten denk ik en sla er verder geen acht op.
Maar dan zegt Klaas dat ik achterom moet kijken.
Ik had iedereen verwacht maar niet Wout van de Berg. Toch is hij het wel degelijk. In zijn handen heeft hij een grote bos bloemen. En een boek. Ik begrijp er niets van. ‘Voor jou.’
Het is mijn eigen boek, maar met een harde kaft. Ik strijk er met mijn hand over. ‘Wat mooi! Dankjewel. Wat een verrassing.’
‘Sla nou open.’ Voor het eerst sinds ik Wout ken klinkt hij ongeduldig. Het maakt me nog nieuwsgieriger. Ik aarzel dan ook niet langer. Op de eerste bladzijde ligt een enveloppe. Voorzichtig maak ik hem open. Een nieuw contract? Ik begrijp het niet. Het bedrag dat er staat is bijna het dubbele van het vorige. Achter me wordt geklapt. Een camera flitst. Klaas? Hij moet ongezien zijn weggeglipt van de tafel. Met een luide knal wordt een champagnefles geopend. Ik ben ineens het middelpunt.
Pas dan dringt het tot me door dat ik hiernaartoe ben gelokt. Klaas had het bekonkelt, hoor ik later. Liz en Marian waren meteen enthousiast. Ze vroegen Wout of er één exemplaar gedrukt kon worden voor een feestelijke gelegenheid. Hun plan was toen nog om mij te laten zweren op onze vriendschap. Klaas, Liz, Marian en ik. Maar Wout had een beter idee. De eerste verkoopresultaten stroomden binnen. Het overtrof zelfs zijn verwachting.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten