We wachten buiten voor het oude raadhuis, Klaas en ik. Tussen de toegestroomde mensen herken ik een paar meiden van vroeger en zwaai naar ze. Geen idee waarom. Ik kan me ook niet voorstellen dat Marian hen heeft uitgenodigd. Zo close waren we niet. Vast nieuwsgierigheid. Of toeval. Ze kwamen net terug uit het dorp of zoiets en waren benieuwd wie… Of zijn het van die mensen die op trouwerijen af komen, ook al kennen ze het bruidspaar niet? Ik zie ze kijken naar Klaas en dan naar mij. Wat denken ze nu? Dat ik…? Maar ze was toch…?
Ik moet er om lachen. Verwarring zaaien heeft zo zijn charme en het doodt de tijd als je moet wachten. Klaas heeft het donkerblauwe pak aan dat hij kocht in Amsterdam. Het staat hem goed, zoals alles wat hij aantrekt hem goed staat. Komt door zijn charisma, denk ik. Aan boord van het schip keken vrouwen ook vaak naar hem. Je zou verwachten dat hij een verwaande kwast werd door al die aandacht. Zo niet Klaas. Hij heeft het niet eens door, vermoed ik.
Zelf heb ik een groene fluwelen broek aan met daarop een donkerder tint groen ribjasje met witte strepen. Een beetje bedoeld als knipoog naar het verleden dat we samen hadden. Lekker wars van heersende modetrends. Ze kan het vast waarderen maar zal zich tegelijk afvragen waar ik ineens het lef vandaan haal om zoiets te dragen. Vroeger had ik daar echt haar overredingskracht voor nodig.
Ik hoop dat Liz en zij niet al te formeel gekleed zijn want dan steek ik gruwelijk tegen ze af.
Joh Eef, hou op! Hoe lang was je met haar? Negen en een half jaar? Nou dan weet je toch dat ze niet meer bij komt van het lachen als ze je straks ziet.
Klaas stoot me aan en wijst. In de verte komt een rijtuig aan rijden met twee paarden ervoor. Het zal toch niet? Ja, het zijn ze wel. Wat? Liz houdt de teugels vast. Ik dacht dat het de koetsier was met die lange blauwe jas met zilveren knopen.
Is dat Marian, naast haar op de bok? Ik herken haar bijna niet. Haar lange blonde haar gaat gedeeltelijk schuil onder een wijde paarse hoed. Mijn hart begint sneller te kloppen. Adembenemend mooi is ze in die lila bruidsjurk. Liz helpt haar afstappen. Ze slaat de sleep van de jurk om haar schouders om te voorkomen dat Marian erover struikelt. Ze blijven elkaar aankijken, ook als ze al op de grond staan. De paarden hinniken. Dan doet Liz de knopen los van haar koetsiersjas en trekt hem uit. Kreten van bewondering stijgen op uit de menigte. Ook zij is gekleed in een lila bruidsjurk.
Klaas knijpt in mijn hand. ‘Ze is nog mooier dan je vertelde,’ zegt hij.
‘Ja,’ antwoord ik, meer weet ik niet te antwoorden. Ik moet naar hen blijven kijken. Met elke stap komen ze dichterbij, recht op mij af, en omhelzen mij. Secondenlang. Er klinkt applaus, wat ik raar vind. Ik ben niet de bruid. Dan lopen ze hand in hand de trap naar het bordes op waar Lilian, de trouwambtenaar hen verwelkomt en hen uitnodigt mee te gaan naar de trouwzaal.
Ik ben gelukkig. Niet omdat ik hier sta met haar en met haar aanstaande vrouw. Maar omdat ik hier sta met hen en dat ik daar zo gelukkig om ben.
Schrijf dit maar nooit zo op in een boek, gaat het door me heen. Geen mens zal begrijpen wat je bedoelt. En eerlijk gezegd, ik ook niet.
Mijn hart is weer vrij. Ook ik heb mijn weg gevonden. Binnenkort zal er één boek meer zijn op deze wereld, waarvan ik de schrijver ben. Ik heb een vriend voor het leven, die hier naast me staat.
Ik heb een redacteur die in mij gelooft.
We dansen dicht tegen elkaar aan. Haar rechter hand op mijn rug voelt vertrouwd alsof we elkaar al jaren kennen. Soepel leidt zij mij over de dansvloer. Wonderlijk, in onze relatie was het Marian die leidde. Die twee hebben hun gelijke in elkaar gevonden. Dat kan niet anders. Dat hun relatie wederkerig is merk ik ook als Marian naar ons toekomt en met mij verder danst. Ook zij leidt!
‘Je ziet er prachtig uit,’ zegt ze en zoent me op mijn wang. ‘Dankjewel dat je wilde getuigen, Eef. Liz en ik wilden het allebei zo graag.’
‘Je hebt een nieuw parfum? Ruikt lekker.’ Ik zoen haar in haar hals en leg mijn hoofd op haar schouder. Ben niet eens verbaasd dat ik dat doe. Een half jaar geleden zou ik er niet aan gedacht hebben.
‘Ik ben zo blij dat het goed met je gaat, Eef. Je zag er zo verdrietig uit toen in New York. Ik wist me geen raad.’
Ik ook niet. Gelukkig was Liz er. Ze liet me voelen dat ik welkom was. Ik had verwacht dat ze boos zou zijn of bang dat ik je af wilde pakken.’
‘Liz? Bang? Boos? Dan moet je het wel heel bont maken. Ze was juist heel blij dat je kwam. We hadden het vaak over je. Ze wilde alles weten. Vandaar ook die brief. Eigenlijk had er moeten staan dat wij je misten, maar dat durfde ik niet. Ik was bang dat je hem dan meteen had verscheurd.’
‘Daar zou je weleens gelijk in kunnen hebben. Het idee, jij met een andere vrouw.’ ‘Je kon haar geen groter plezier doen dan naar New York te komen. Maar er staat daar iemand die ook met je wil dansen, zie ik.’
Klaas danst al net zo heerlijk als Liz en Marian. We stoppen pas als het bruidspaar er ongezien vandoor is gegaan. De zaal is dan al half leeg.
‘Een afzakkertje?’
‘Een afzakkertje? Een nacht als deze nacht is er om een wandeling te maken langs de Zegerplas. Ik wil je de volle maan laten zien wanneer zij haar bleekwit licht over het water legt. Na vandaag kan ik niets mooiers bedenken.’
Hij pakt mijn hand. ‘Ik ook niet,’ zegt hij.
Als hij, bijna twee uur later mij thuis afzet zijn de eerste contouren van de nieuwe dag al zichtbaar.
Ik moet er om lachen. Verwarring zaaien heeft zo zijn charme en het doodt de tijd als je moet wachten. Klaas heeft het donkerblauwe pak aan dat hij kocht in Amsterdam. Het staat hem goed, zoals alles wat hij aantrekt hem goed staat. Komt door zijn charisma, denk ik. Aan boord van het schip keken vrouwen ook vaak naar hem. Je zou verwachten dat hij een verwaande kwast werd door al die aandacht. Zo niet Klaas. Hij heeft het niet eens door, vermoed ik.
Zelf heb ik een groene fluwelen broek aan met daarop een donkerder tint groen ribjasje met witte strepen. Een beetje bedoeld als knipoog naar het verleden dat we samen hadden. Lekker wars van heersende modetrends. Ze kan het vast waarderen maar zal zich tegelijk afvragen waar ik ineens het lef vandaan haal om zoiets te dragen. Vroeger had ik daar echt haar overredingskracht voor nodig.
Ik hoop dat Liz en zij niet al te formeel gekleed zijn want dan steek ik gruwelijk tegen ze af.
Joh Eef, hou op! Hoe lang was je met haar? Negen en een half jaar? Nou dan weet je toch dat ze niet meer bij komt van het lachen als ze je straks ziet.
Klaas stoot me aan en wijst. In de verte komt een rijtuig aan rijden met twee paarden ervoor. Het zal toch niet? Ja, het zijn ze wel. Wat? Liz houdt de teugels vast. Ik dacht dat het de koetsier was met die lange blauwe jas met zilveren knopen.
Is dat Marian, naast haar op de bok? Ik herken haar bijna niet. Haar lange blonde haar gaat gedeeltelijk schuil onder een wijde paarse hoed. Mijn hart begint sneller te kloppen. Adembenemend mooi is ze in die lila bruidsjurk. Liz helpt haar afstappen. Ze slaat de sleep van de jurk om haar schouders om te voorkomen dat Marian erover struikelt. Ze blijven elkaar aankijken, ook als ze al op de grond staan. De paarden hinniken. Dan doet Liz de knopen los van haar koetsiersjas en trekt hem uit. Kreten van bewondering stijgen op uit de menigte. Ook zij is gekleed in een lila bruidsjurk.
Klaas knijpt in mijn hand. ‘Ze is nog mooier dan je vertelde,’ zegt hij.
‘Ja,’ antwoord ik, meer weet ik niet te antwoorden. Ik moet naar hen blijven kijken. Met elke stap komen ze dichterbij, recht op mij af, en omhelzen mij. Secondenlang. Er klinkt applaus, wat ik raar vind. Ik ben niet de bruid. Dan lopen ze hand in hand de trap naar het bordes op waar Lilian, de trouwambtenaar hen verwelkomt en hen uitnodigt mee te gaan naar de trouwzaal.
Ik ben gelukkig. Niet omdat ik hier sta met haar en met haar aanstaande vrouw. Maar omdat ik hier sta met hen en dat ik daar zo gelukkig om ben.
Schrijf dit maar nooit zo op in een boek, gaat het door me heen. Geen mens zal begrijpen wat je bedoelt. En eerlijk gezegd, ik ook niet.
Mijn hart is weer vrij. Ook ik heb mijn weg gevonden. Binnenkort zal er één boek meer zijn op deze wereld, waarvan ik de schrijver ben. Ik heb een vriend voor het leven, die hier naast me staat.
Ik heb een redacteur die in mij gelooft.
We dansen dicht tegen elkaar aan. Haar rechter hand op mijn rug voelt vertrouwd alsof we elkaar al jaren kennen. Soepel leidt zij mij over de dansvloer. Wonderlijk, in onze relatie was het Marian die leidde. Die twee hebben hun gelijke in elkaar gevonden. Dat kan niet anders. Dat hun relatie wederkerig is merk ik ook als Marian naar ons toekomt en met mij verder danst. Ook zij leidt!
‘Je ziet er prachtig uit,’ zegt ze en zoent me op mijn wang. ‘Dankjewel dat je wilde getuigen, Eef. Liz en ik wilden het allebei zo graag.’
‘Je hebt een nieuw parfum? Ruikt lekker.’ Ik zoen haar in haar hals en leg mijn hoofd op haar schouder. Ben niet eens verbaasd dat ik dat doe. Een half jaar geleden zou ik er niet aan gedacht hebben.
‘Ik ben zo blij dat het goed met je gaat, Eef. Je zag er zo verdrietig uit toen in New York. Ik wist me geen raad.’
Ik ook niet. Gelukkig was Liz er. Ze liet me voelen dat ik welkom was. Ik had verwacht dat ze boos zou zijn of bang dat ik je af wilde pakken.’
‘Liz? Bang? Boos? Dan moet je het wel heel bont maken. Ze was juist heel blij dat je kwam. We hadden het vaak over je. Ze wilde alles weten. Vandaar ook die brief. Eigenlijk had er moeten staan dat wij je misten, maar dat durfde ik niet. Ik was bang dat je hem dan meteen had verscheurd.’
‘Daar zou je weleens gelijk in kunnen hebben. Het idee, jij met een andere vrouw.’ ‘Je kon haar geen groter plezier doen dan naar New York te komen. Maar er staat daar iemand die ook met je wil dansen, zie ik.’
Klaas danst al net zo heerlijk als Liz en Marian. We stoppen pas als het bruidspaar er ongezien vandoor is gegaan. De zaal is dan al half leeg.
‘Een afzakkertje?’
‘Een afzakkertje? Een nacht als deze nacht is er om een wandeling te maken langs de Zegerplas. Ik wil je de volle maan laten zien wanneer zij haar bleekwit licht over het water legt. Na vandaag kan ik niets mooiers bedenken.’
Hij pakt mijn hand. ‘Ik ook niet,’ zegt hij.
Als hij, bijna twee uur later mij thuis afzet zijn de eerste contouren van de nieuwe dag al zichtbaar.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten