Buitenlust - Krasslansky

 

De freule heeft besloten om op deze prachtige ochtend een wandeling te maken. Zingend uit volle borst loopt zij over de bospaden, die her en der baden in het gouden zonlicht dat zich een weg baant door de open plekken in het gebladerte.

Hans heef zijn auto geparkeerd aan de rand van het bos. Hij blijft nog even zitten om zich te concentreren op de strategie van de dag. Als Hans uitgestapt is verstopt hij zich in de bosjes. Gespannen loert hij rond en spits zijn oren. Dan hoort hij de freule aankomen.

Snel neemt Hans een strategische positie in, zoals hij dat lang geleden in militaire dienst heeft geleerd.

Als hij haar ziet, gaat er een pijnlijke scheut van genot door hem heen. In opperste staat van opwinding laat hij zijn broek zakken en als de freule hem in het vizier krijgt, opent Hans met een ruk zijn ruime regenjas.

Verbaasd over dit intermezzo staat de freule stil en roept luid: 'Wel allemachtig, wat een verrassing. Laat mij je eens goed bekijken.'

Hans begrijpt er niets van. In de vele jaren dat hij potlood vent, heeft hij nog nooit zoiets meegemaakt.

Als de freule zijn vertwijfeling bespeurt, zegt zij: 'Liefje, gezien je onzekerheid en de kleine omvang van je lid, wil ik als troost een lied voor je zingen.'

De freule spreidt haar armen, opent haar mond en laat een oor pijnigende donkere alt door het bos schallen. Als het lied uit is zegt zij hijgend dat het een stuk is uit 'Die Walkure van Richard Wagner.'

Hans die van afgrijzen al die tijd zijn handen tegen zijn oren heeft gedrukt, schrikt zich rot als de freule met een hoogrode kleur op hem afkomt stevenen. Dit kan niet, dit gaat te ver. Ze moeten niet te dichtbij komen. Potloodventers zijn nu eenmaal afstandsgeilaards.

In zijn haast om weg te komen, struikelt hij over zijn broek die nog op zijn knieën hangt en valt met zijn neus in een peluw mos. Als hij zich wil oprichten, wordt hij door de freule gegrepen. Zij drukt hem tegen de grond en neemt hem van achteren.

Tijdens haar zwoegend gebeuk, valt de pruik van haar hoofd en kraait zij hijgend lieve woordjes in het oor van Hans.

Als de freule na gedane arbeid opstaat, kijkt Hans naar haar op en kreunt met een van pijn vertrokken gezicht: 'Maar u bent het. U bent meneer pastoor.'

De geestelijk die zijn pruik weer heeft opgedaan en het stof van zijn jurk slaat, kijkt Hans kwaad aan en roept met donderende stem: 'Ja, ik ben meneer pastoor en jij bent een smerige goddeloze potloodventer. Zondaar die je bent. Gaat henen en laat je nooit meer zien in het dorp, anders zal de duivel je komen halen!'

Snikkend staat Hans op, hijst zijn broek op en loopt moeizaam het bos in waarna nooit meer iets van hem vernomen is.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤