Zure dadels - Shamar Devan

Ik ben met zilveren kettingen geketend aan een dadelpalm. Er komen vliegen af op de gerimpelde dadels die naast me in het zand liggen. Gisteren zagen ze er nog eetbaar uit, maar toen kon ik er ook al niet bij. Gisteren was alles beter, de dadels roken nog zoet in plaats van zuur. Er was nog hoop voor vandaag.

Mijn mond is kurkdroog. Komt dat door het woestijnzand dat constant mijn mond in waait als ik hardop tegen mezelf praat of omdat ik hier nu al veel te lang zit?

Ik glij van de plastic glijbaan in een speeltuin. Beneden heb ik spijt. Ik brand mijn blote benen aan het veel te hete plastic.

Over de zwarte, rubberen tegels loop ik naar de wipwap in het zand. Gelukkig redden mijn slippers mijn voeten van de hete grond. De wipwap ruikt naar muf hout. Ik neem plaats, waardoor de andere kant van de wip omhoog schiet.

De wipwap leek veel leuker toen ik er twee meisjes lachend op zag wippen gisteren. Ik bekeek ze wel van een afstandje hoor, met mij wilden ze waarschijnlijk toch niets te maken hebben. Dat wil niemand.

Er klinkt geknars van het schelpenpad dat door de speeltuin loopt. Er fietst een jongetje met witblond haar over. Hij komt steeds dichterbij. Moet hij wat van mij? Wat moet hij van een bruin jongetje op een wipwap? Mag ik hier niet zijn, in een speeltuin straten verwijderd van mijn huis? Van mijn moeder mag dat in ieder geval niet.

Hij gooit zijn fiets in het zand en loopt naar me toe. Hij gaat tegenover me op de wip zitten en ik schiet de lucht in. Ik kijk hem met half dichtgeknepen ogen aan.

'In je eentje wippen gaat niet,' zegt hij.

Klopt. Maar waarom zou hem dat wat boeien?

'Dacht je van wel dan?'

'Ehh… Nee.'

Hij giechelt. 'Jaja. Waarom zit je hier dan zo?'

'Ehh… Ik ben verstoppertje aan het doen met… Met mijn vrienden.'

'O? Wel een goede verstopplek zo op de wipwap.'

'Niet echt nee.'

Hij stapt van de wipwap af en glimlacht naar me. 'Kom, ik laat je een goede verstopplek zien. Daar gaan ze je nooit vinden.'

'Echt?'

'Wat anders? Dombo.'

Hij brengt me naar de struiken achter de speeltuin, waar hij me door een kleine doorgang leidt naar een beschutte plek tussen de planten. Best een coole plek. Op de grond bedekt met bladeren gaat hij zitten en ik doe hetzelfde.

'Ik weet dat ik niet meedoe met verstoppertje, maar vind je het erg als ik hier blijf zitten?'

Wat is hij met me van plan? Niemand zou ergens in de bosjes zijn tijd met mij willen spenderen. 'Ja, kan.'

'Hoe heet je?'

Ik vertel hem mijn naam.

'Mooie naam. Ik heet Karel. En wat is je favoriete eten?'

'Ik vind dadels wel lekker.'

'Wat voor dingen? Nou ja… Wat is je favoriete dier?'

'Waarom wil je dat allemaal weten?'

Hij zwijgt.

'Nou?'

De grond is interessant voor zijn ogen. Interessanter dan mijn vraag. 'Waarom zeg jij dat je verstoppertje aan het doen bent met je vrienden?'

Ik slik.'Wat? Wat bedoel je?'

'Ik zie je hier vaak. Vaak genoeg om te weten dat je niets anders doet dan dom naar anderen kijken.'

Ik zwijg.

'Ga nu maar mijn hut uit voor je hem opblaast, terrorist.'

Ik hou op met het verlangen naar dadels. Als ik ze krijg, zijn ze toch zuur. Ik open mijn mond en verpulver, wordt één met het zand onder me.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤