We starten met een wekelijkse schrijfopdracht. Iedere vrijdag om 14:00 uur vragen we je om een tekstje van 100 á 300 woorden te schrijven aan de hand van een opdracht. Je kunt jouw tekst een week lang hieronder in de commentaren plaatsen. De redactie van De Slushpile kiest iedere week een winnaar. We maken die elke vrijdag om 12:00 uur bekend.
De opdracht van deze week is:
Beschrijf de slager, bakker of groenteboer bij jou in de buurt zónder het woord slager, bakker of groenteboer te gebruiken.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Doet me denken aan wat John Gardner zegt in “The art of fiction”
BeantwoordenVerwijderen‘Je hebt er weer niets van gebakken,’ hoort ze terwijl ze naar de broodjes kijkt. De winkelbel zullen ze niet gehoord hebben; daarvoor waren hun eigen stemmen te luid. Het liefst zou ze nu stilletjes weggaan, maar niet zonder een paar verse broodjes.
BeantwoordenVerwijderen‘Ah, ben jij het,’ zegt Dirk als hij haar ziet. Hij wijst naar de tompoezen. Ze kan zijn vader geen ongelijk geven.
‘Heb jij die gebakken?’
Gelukkig kan hij er zelf ook om lachen.
‘Maar brood kan ik wel, toch?’
Ze zou nog van hem kunnen houden, maar toen ze allebei cum laude afstudeerden als biomedische wetenschappers, had ze niet verwacht dat hij de familietraditie wilde voortzetten.
‘Vanavond wat doen?’ vraagt Dirk. Hij is nu al acht uur op en de dag is nog lang.
‘Doe maar een tijgerbol en een speltbolletje,’ zegt ze. Ze kijkt hem even aan, maar glimlacht niet. Terwijl hij de broodjes inpakt, denkt ze hoe het had kunnen zijn…
Je legt de lat hoog….
VerwijderenZe ziet het kreng meteen als ze de deur van de winkel opent. Ze scant snel het aantal klanten voor haar. Nog vier wachtenden en drie dames plus het kreng aan de snijmachines. Ze eet eigenlijk nog liever de hele week veganistisch dan dat die helleveeg haar biefstukjes gaat snijden.
BeantwoordenVerwijderenHet was onschuldig begonnen en ze had het zelf voorgesteld. Ze kenden elkaar al jaren, sinds hun kinderen samen op de peuterspeelzaal zaten. Daar was hun vriendschap begonnen, als enige moeders van buiten het dorp hadden ze iets gemeenschappelijks. Dus toen ze wilde afvallen maar niemand had om mee te hardlopen had ze zelf geopperd dat ze met Jaap kon gaan rennen. In het begin renden ze een uurtje op zaterdagochtend en ze begon af te vallen. Een uurtje per week werden er vier, maar ze viel niet meer zo hard af. Vandaag was ze er dus achter gekomen dat Jaap niet alleen van het rennen moe en bezweet thuiskomt.
‘He Sas, wat kan ik voor je doen?’ Ze staart haar voormalige vriendin aan. Je hoofd in de snijmachine leggen en mij laten snijden, denkt ze bij zichzelf. Ze geeft haar briefje met de bestelling zonder een woord te zeggen. De sloerie kijkt haar even vragend aan en begint aan de bestelling. ‘Dat is dan 54 euro en 23 cent.’ Ze loopt naar de pinautomaat. De draak reikt haar het tasje met de bestelling aan.
‘Die is voor jou Anne, Jaap eet vanaf nu bij jou. Ik hoop dat Erik er geen probleem mee heeft.’
Ze draait zich om en loopt de winkel uit.
Wahahahaha, deze is heerlijk!!!! Ik had ook geen moeite te begrijpen waar het zich afspeelde. 🤣
VerwijderenMet een diepe zucht zette hij de kist met de verse waar op de koude tegelvloer. Nee, de kist viel eigenlijk ongecontroleerd uit zijn handen met een harde klap. Even hield hij stil uit zijn vroege ochtendritme en spitste zijn oren om te horen of zij al naar hem riep.
BeantwoordenVerwijderenHij zette zich schrap voor de reactie die zij hem zou toeblaffen. “Maak niet zo’n rotherrie in de vroege ochtend”. Er waren dagen dat ze veel ruigere taal bezigde om haar opgekropte frustraties tegen hem aan te smijten. Maar het bleef stil en dat verbaasde hem niet. De hoeveelheid witte wijn die zij gisteravond uit hun winkelvoorraad naar binnen had gewerkt had zijn werk gedaan. Nu het zo lang stil bleef zou zij vast en zeker nog in bed liggen. Zij zou hem de rest van de dag niet voor de voeten lopen.
Met moeite kwam hij uit zijn gekromde houding weer omhoog. Het kraakte en piepte in heel zijn lijf en hart. De mensen op de streekveiling hadden het hem die ochtend vroeg nog eens geadviseerd. “Schei er toch mee uit, man. Zoek iets anders om je brood mee te verdienen”. Maar wat moest hij? Hij wist niet beter dan elke dag trouw zijn dagverse waren op orde te schikken en hopen dat er aan het einde van de week iets verdiend was. Sinds de hipsters uit de buurt een eigen moestuin waren begonnen achter hun pand op een verwaarloosd gemeenteplantsoen, nam de aanloop in hun winkel aanzienlijk af. Als zijn vrouw ’s avonds uitgeput op bed lag reikte hij zelf ook steels naar de fles. Eentje nog dan.
Achter de gestapelde kisten waar hij wekelijks de bedorven waar in verzamelde had hij het bord van de makelaar al klaar staan. “Te koop of te huur”. Nu moest hij het haar nog vertellen.
Diep onder de indruk. Een buiging voor dit stukje tekst. En dat zeg ik niet snel.
Verwijderendank je wel
BeantwoordenVerwijderenNog twee dagen voor de schrijfopdracht mensen! Wie doet er nog en poging?
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen‘Geef je vader die biefstukken even aan, jongen.’
BeantwoordenVerwijderen‘Deze?’
Herman zucht. ‘Dat is kipfilét, jongen. Die bak ernaast.’
Arjan komt met de bak naast hem staan, tilt hem omhoog, het werkblad op.
‘Zwaar, hè? Spierballen kweken, jongen.’
‘Het lijkt wel of die biefstuk naar alcohol ruikt, pa.’
Herman loopt een paar passen bij zijn zoon vandaan. ‘Nu nog steeds?’
‘Hè, pa.’ Arjan gaat op de kruk zitten, laat zijn schouders zakken.
‘Ach jongen, af en toe een jonkie. Moet kunnen. Je moeder hoor ik er al niet meer over.’
‘Ma is al twee jaar dood, pa.’
‘Nou, dan hoor ik ‘r toch niet? Kom, rol jij die slavinken even, doe ik het gehakt wel.’
‘Zal ik anders het gehakt doen?’
‘Ach jongen. Je kunt toch wel een slavinkje rollen?
Arjan zucht. ‘Je nagels, pa…’
‘Wat is er met mijn nagels?’
‘Laat maar, pa. Ik vind het fijn dat je wilt helpen, maar misschien wordt het langzaamaan tijd voor je middagdutje.’
Herman haalt zijn schouders op. Hij opent de deur naar het halletje, blijft even onderaan de trap staan en roept dan naar boven: ‘Janny, dat wordt niks met die zoon van ons.’
Veel emotie in dit kleine stukje tekst!
VerwijderenTof Nathan! Ik ga er ook eentje schrijven als het lukt.
VerwijderenDe plukken hondenhaar beginnen al bij de deur, naast de rubbermat. Ze waaien over de tegels als ik de deur dichttrek.
BeantwoordenVerwijderen"Ze is in de rui," zegt Tony die op zijn krukje zit met zijn krantje op zijn knieën. Op wat hij zijn " "toonbank" noemt, maar wat eigenlijk een oud bureautje is waar de verf vanaf bladdert, staat de pin waar de roze bonnetjes opgeprikt zitten. Vanachter het witbeschenen matglas rechts van hem klinken de bonken hol en houtachtig. Een rode drupppel sijpelt naar beneden.
Tony vouwt zijn kranje op. " Nog nieuws?"
Ik leun tegen de "toonbank" laat de prikker rondjes draaien onder mijn vinger.
"Misschien moet je haar niet meer meenemen hiernaartoe. Als de inspectie die haarballen ziet, zijn we zuur."
Hij stopt met vouwen. De grijze staart bij zijn voeten kwispelt over de tegels. "Ze houdt wel iedereen buiten de deur. Er komt geen kip hier."
Ik trek en wenkbrauw op. "Dat is waar, dat is waar." Ik wijs naar het bovenste bonnetje. "Deze is twee maanden oud."
Tony grijpt de pin en zucht. "Ik zal nieuwe uitdraaien."
Een klodder bloederig vet kwakt tegen het matglas.
Sinds wij geen vlees meer mogen eten, mijd ik Geert. Telkens als ik voorbij de spiegelruiten van zijn zaak loop, merkt hij me op en zwaait, met die brede grijns van waardering, van vriendschap. We hadden een nauwe band: Geert is gek op sport en volgt alle sportuitzendingen op de voet. Ik neem sport met een korreltje, of zeg maar een pond, zout en als ik voor zijn toonbank stond voor een leverworst, of kalfslappen, of zo’n rollade, nergens lekkerder dan bij Geert, hadden we heerlijke gesprekken, waarin ik de vloer aanveegde met zijn idolen (‘die Ronaldo, Geert, dat is toch het verachtelijkste van het verachtelijke’) en hij ze verdedigde op het scherpst van de snee (‘ja natuurlijk, maar wat doet dat ertoe, de man is een god en God gaat zijn gang!’). Nooit kregen we ruzie, we genoten van onze argumenten en andere klanten genoten mee.
BeantwoordenVerwijderenMaar Anna heeft besloten dat we geen vlees meer eten. Dus ik zwaai terug en loop door, zo snel mogelijk. Ik durf niet meer naar binnen.
Ik mis Geert.
Mooie Jaap! Ik mis Geert nu ook 😁
Verwijderen