We hebben een wekelijkse schrijfopdracht. Iedere vrijdag om 14:00 uur vragen we je om een tekst van 100 á 300 woorden te schrijven aan de hand van een opdracht. Je kunt jouw tekst een week lang hieronder in de reacties plaatsen. De redactie van De Slushpile kiest iedere week een winnaar. We maken die elke vrijdag om 12:00 uur bekend. De deadline van de schrijfopdracht is telkens de eerstvolgende vrijdag om 09:00 uur ’s ochtends.
De opdracht van deze week is:
Een vrouw loopt over de zolder van haar ouderlijk huis omdat haar ouders verhuizen naar een verzorgingsflat en zij de zolder moet uitruimen. Ze geniet van de oude spullen die herinneringen met zich meedragen, totdat ze in een hoekje van de zolder stuit op een koffer die ze nog nooit heeft gezien.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Koffer van Moed
BeantwoordenVerwijderenTerwijl Anna door de stoffige zolder van haar ouderlijk huis liep keek nam ze alles in haar op. Overal om haar heen lagen dozen vol herinneringen: oude fotoalbums, vergeelde brieven, en speelgoed dat haar terugbracht naar haar kindertijd.
In een hoekje vond ze een oude, geheimzinnige koffer die haar aandacht trok. Ze opende de koffer zonder aarzeling en tot haar verbazing verscheen er een helder licht. Uit de koffer kwam een prachtig mythisch wezen tevoorschijn, met vleugels van licht en ogen die de diepten van de sterren leken te bevatten.
"Ik ben Eldara," sprak het wezen met een melodieuze stem. "En ik ben hier om je een raadsel te geven dat je ware zelf zal onthullen."
Anna, hoewel verbaasd, knikte. Eldara glimlachte en sprak het raadsel uit:
"Wat je zoekt is niet buiten, maar binnen. Het schuilt in je hart, verborgen en stil. Het toont wie je bent in tijden van nood, en groeit met elke stap op je levenspad. Wat is het dat ik beschrijf?"
Anna dacht diep na over het raadsel. Terwijl ze reflecteerde op haar leven, haar angsten en haar dromen, voelde ze een verlichting in haar hart. Langzaam begon ze te begrijpen wat Eldara bedoelde.
"Het is mijn moed," zei Anna zachtjes. "Mijn moed om verder te gaan, zelfs wanneer de weg moeilijk is."
Eldara knikte instemmend. "Inderdaad, Anna. Moed is de sleutel tot je ware zelf. Gebruik het om obstakels te overwinnen en je dromen te verwezenlijken."
Met die woorden vervaagde Eldara langzaam en verdween terug in de koffer. Anna bleef achter, verrijkt met een antwoord waar ze niet om had gevraagd. Met haar nieuw gevonden moed begon ze de zolder te ontruimen. Zonder tranen, met een lach.
Maarten, je ziet toch duidelijk dat dit ChatGPT is?
VerwijderenShamar, waaraan zie je dat?
VerwijderenVan ChatGPT heb ik niet zoveel verstand. Wat ik wel weet is dat een schrijver de lezer door middel van originele beelden, ervaringen en emoties meeneemt in het verhaal. Deze inzending is niet geschreven door een schrijver. Misschien door een computer of door een verhalen verteller.
VerwijderenLaura, dezelfde woordenschat, dezelfde onmenselijke ‘emoties”, wat voor emoties? Geen idee, we hebben geen idee wie Anna is, enkel dat ze reflecteert op haar angsten en haar dromen.
VerwijderenShamar heeft gelijk, dit is door ChatGPT geschreven.
VerwijderenIk snap jullie bezorgdheid, deze tekst heeft veel weg van een ChatGPT-stukje, maar dat betekent niet dat het niet door een mens geschreven kan zijn. Ik stuur Suzanne even een mailtje.
VerwijderenBeste lezers,
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor jullie mening! Ik heb de opdracht ingevoerd in chat gpt en dacht hierdoor inspiratie op te doen. Ik heb me, zoals ik mij nu realiseer door jullie eerlijke commentaar, teveel laten beïnvloeden door de tekst van chatgpt. Dit betekent niet dat ik het stuk heb laten schrijven. Maar het heeft wel mijn tekst het uiterlijk van chatgpt gegeven. Een belangrijke les voor mij. Het zal niet meer voorkomen.
Dank je voor je eerlijkheid Suzanne.
VerwijderenMisschien lukt het je om het fragment te herschrijven, dan kun je er je eigen stem aan geven.
VerwijderenDe wet van Ferrani
BeantwoordenVerwijderenDe koffer met verkleedspullen laat zien dat ik balletdanseres of prinses wilde worden, maar uiteindelijk koos ik voor de natuurkunde. Niet onverwacht: ik werd verwekt tijdens een congres voor natuurkundigen.
‘Het was meteen raak,’ vertelde mijn moeder. In die tijd betekende dat trouwen en het einde van haar carrière. Gelukkig werd mijn vader hier in Leiden met open armen ontvangen. In de verzorgingsflat waar mijn ouders nu wonen, hangt een foto van zijn eerste werkdag. Hij lacht in de camera, omringd door een delegatie natuurkundigen. Zijn beroemde wet, de wet van Ferrani, gaf mijn vader alles: erkenning, een carrière en dit huis.
Ik prop de koffer vol met andere kledingstukken die ik hier op zolder vind; alles moet weg. Dan pak ik de andere koffer, de koffer die ik zelfs niet mocht aanraken, maar die ik nu openmaak.
Een stapel papier is niet waar ik op hoopte, maar ik ben wel benieuwd waarom er zo geheimzinnig over werd gedaan. Ik herken het handschrift. De datum: 1958. Mijn moeder schreef dit twee jaar voor mijn geboorte. Waarom ken ik dit werk van haar niet? De symbolen en afleidingen zijn me bekend. Dit zijn háár berekeningen. Hoe verder ik lees, hoe duidelijker het wordt: dit is zijn beroemde wet, de wet van Ferrani, maar het is haar werk.
Wanneer was ze hier voor het laatst? Toen ze op kamers ging? Haar moeders stem. “Breng maar naar zolder. Niet weggooien, meisje. Krijg je spijt van later.”
BeantwoordenVerwijderenZeventien was ze. Net zo oud als Jasper nu. Hij wilde niet mee. “Ouwe meuk ma, wat moet ik daarmee?”
Ze schuift een stapel schoolagenda’s opzij. Een schrift met een foto erop geplakt van Julio Iglesias, omringd met door haar getekende hartjes komt tevoorschijn. Ze voorziet wat Jasper straks zal zeggen als ze hem het schrift laat zien. “Mam! Echt, Serieus dit? En ook nog een agenda? Hadden jullie geen laptops?”
Vlug gooit ze het schrift in de vuilniszak. De schoolagenda’s volgen. Stof dwarrelt in het schijnsel van de lamp. Dan stuit ze op een pop? Ze is ineens weer kind. Elk jaar met Sinterklaas probeerde haar moeder het opnieuw. “Speel toch eens met je pop. Vindt je haar niet leuk?”
‘Nee, mam. Ik vond haar niet leuk. Elk jaar vroeg ik om een voetbal, maar nooit kreeg ik hem. Ik wilde geen pop, mama. Ik haat poppen!’
Ze zei het nooit tegen haar moeder en nu hoort ze het zichzelf hardop zeggen. Het is altijd tussen hen in is blijven staan. Ze neemt zich voor om vanavond langs te gaan bij haar ouders. Nu het nog kan.
Hier is niets meer van waarde, concludeert ze. Ze wil net de trap afgaan als ze iets blauws ziet. Een koffer? Dichterbij gekomen springen drie letters eruit: KLM. Nieuwsgierig loopt ze erop af. Haar ouders hielden niet van vliegen. Hoe komt die koffer dan hier? Voorzichtig opent ze hem. Er liggen kleertjes in en foto’s. Van een vrouw en een meisje. En een enveloppe. Ze aarzelt. Dan opent ze de enveloppe. Letters dansen voor haar ogen.
Zorg goed voor haar!
Mevrouw A.C.M. Iglesias
Het hobbelpaard
BeantwoordenVerwijderen‘Oooooooh....Het hobbelpaard!’
Dat ze er zelf op zat als vierjarige, weet ze niet meer, maar de foto’s daarvan staan scherp in haar geheugen. Haar broer John, nog geen twee, zat voor haar en ze hield hem stevig vast. Vijfentwintig jaar later was nagenoeg dezelfde foto gemaakt van Charlotte, toen zij vier was, met Daan voor haar op het paard. En daarna was het hobbelpaard klaarblijkelijk weer naar zolder verbannen.
‘Leuk mam,’ had Charlotte gezegd, toen Anneke haar voor haar eenentwintigste verjaardag een fotolijstje had gegeven met de twee foto’s, uitvergroot, naast elkaar. Maar ze was ook even stil, misschien vanwege haar oom John, die ze nooit heeft gekend. Anneke denkt niet vaak meer aan hem, het is al zo lang geleden.
Even streelt Anneke over de houten manen van het paard en ze geeft hem een duwtje. Het paard hobbelt heen en weer. Dan valt haar oog op een koffer, achter het paard. Hé, die herkent ze niet!
Er zit een gele map en een paar knuffels die ze nooit eerder heeft gezien.
Een politierapport. Ze kijkt op de datum: bijna vijftig jaar geleden.
In stijve ambtelijke bewoordingen leest ze de verklaring die haar vader zou hebben afgegeven. John was dol op het hobbelpaard en toen hij, een jaar of drie oud, een echt paard zag in de wei, raakte hij helemaal enthousiast.
‘Paardje rijden, paardje rijden, paardje,’ kraaide hij en vader had hem op het paard gezet. Het paard schrok, begon te bokken en gooide John ervan af. Hij werd onder de hoeven vertrapt en de politie registreerde het als een ongeluk.
In het handschrift van haar vader stond erbij geschreven:
‘Het hobbelpaard en de knuffels van John. Daar moeten nog veel generaties kinderen van genieten, het enige dat ik nog kan doen ter nagedachtenis aan mijn lieve John.’
De mand
BeantwoordenVerwijderenIk loop de steile vlizotrap op die naar de zolder leidt. Voor haar ziekte deed mijn moeder dat dagelijks. ‘Mam, het is veel te gevaarlijk voor je.’ zei ik regelmatig.
De zolder ziet er geordend uit. Gestapelde dozen met stickers, een rek met zomerkleding, een kunstkerstboom, schilderijen en een paar meubelstukken.
Ik kwam vroeger weleens op de zolders van vriendinnen. Die zagen er veel spannender uit. Met spinrag en stoflagen. Echte zolders, met dozen die geheimen bevatten.
Ons huis rook naar zeep en boenwas. Elk pluisje stof veegde mijn moeder direct weg met een plumeau. Als ik het een keer waagde met schoenen naar binnen te gaan, was mijn moeder woedend. De vloer moest opnieuw geboend. Ik kreeg de opdracht mijn schoenen te reinigen. Buiten. Mijn schooltas moest in de gang blijven, totdat ze hem had afgestoft.
Nu lag ze onder de grond, in een glimmende eikenhouten kist met satijnen voering. Uiteindelijk koos ze niet voor crematie; ze eiste wel dat ik het tuintje op haar graf elke week goed zou bijhouden. “Alleen vaste planten, vooral geen wilde bloemen”.
Ik beweeg me tussen de dozen onder het schuine dak. In een verborgen hoek staat een doos met een etiket, waarop alleen de letter “T” staat. Dat maakt me nieuwsgierig. Ik trek de doos open. In de doos staat een rieten mand die ik nooit eerder zag. De mand is gevuld met babykleren: twee keurige stapeltjes blauwe rompertjes, truien, broekjes. Voorzichtig neem ik een stapeltje uit de mand. Mijn oog valt op een foto van een echo met daarop de contouren van twee babylijfjes. De datum aan de achterkant is een jaar voor mijn geboorte.
Mijn lijf trekt samen, een overweldigend gevoel van gemis dat al die jaren sluimerde, golft omhoog. Ik zou mijn moeder willen spreken. Nu.
De oude, stoffige koffer
BeantwoordenVerwijderen‘Koffer…,’ herhaalt mijn moeder.
‘Maar wat zit daar dan in?’
‘Laat maar, pa, dat zie ik straks wel.’
‘Geld, juwelen?’ probeert mijn vader nog.
Ze schudt haar hoofd en probeert nog wat te zeggen.
Het is benauwd hier in hun verzorgingsflat. Ik schaam me ervoor, maar ik houd het hier niet uit. Nog niet zo lang geleden zat ik met mijn moeder aan de keukentafel, terwijl mijn vader in de tuin werkte. Ze luisterde, en dacht mee hoe ik weer werk kon vinden.
‘Doe alles maar weg,’ zei mijn zus, te druk om een zolder leeg te ruimen. Dus sta ik er alleen voor. Ik maak twee stapels, die ik in mijn gedachten “Vintage” en “Waardeloos” noem. Ik kan het geld goed gebruiken, maar zie dat de eerste stapel klein blijft. Mijn hoop is gevestigd op de oude, stoffige koffer. Mijn vingers trillen als ik de twee leren riempjes losmaak. Leeg. Verbaasd en teleurgesteld prop ik hem vol met spullen van de “Waardeloos”-stapel en rijd naar het afvalbrengstation.
De kleding gooi ik in de textielbak. De rest gaat in de container. Zonder veel emotie kijk ik hoe een deel van mijn jeugd wordt samengeperst. Alleen een fotoalbum breng ik naar mijn ouders.
‘We zijn eruit,’ zegt mijn vader. ‘Ze bedoelt die oude Louis Vuitton-koffer van je oma. Die mag jij hebben.’
Eindelijk zie ik weer eens een glimlach bij mijn moeder.
Pas als ik thuis ben zoek ik op mijn telefoon: “vintage Louis Vuitton koffer.”
Zo jammer, dat ik mijn tekst hier niet zelf kan aanpassen. Dan maar zo. Der laatste twee regels van mijn verhaal "De mand" wil ik veranderen in :
BeantwoordenVerwijderen"Ik maak de mand leeg, ga naar buiten en vul hem met fluitenkruid en boterbloemen uit de berm. De mand zet ik neer op haar graf."
Dus niet: "Ik zou mijn moeder willen spreken. Nu."
Je zou je tekst even kunnen kopiëren, dan verwijderen en opnieuw neerzetten (plakken). Dan verander je het stukje dat je wilt veranderen en dan klik je op 'PUBLICEREN'.
VerwijderenNathan, dank voor je reactie. Verwijderen lukt me ook niet. Dat kan waarschijnlijk alleen als je via Blogger bent ingelogd.
VerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
VerwijderenDat zal inderdaad zo werken. Ik log zo in omdat ik niet weet hoe je anders niet-anoniem kunt reageren.
VerwijderenZou je alsjeblieft…
BeantwoordenVerwijderenPapa had geëist dat ze het huis meteen zou verkopen toen hij en mama in het verzorgingstehuis kwamen, maar nu kan ze het echt niet meer uitstellen. Nu papa dood is en de verzorging van mama steeds meer geld kost, zal ze haar ouderlijk huis moeten verkopen. Vandaag is de zolder aan de beurt. Ze drukt op het lichtknopje, het stoffige peertje verspreidt een schemerig licht. Als kind kwam ze hier al niet graag, teveel schaduwen en donkere hoekjes. Ze loopt naar het achterste gedeelte van de zolder, onder het schuine dak staat haar hele jeugd opgeslagen. Haar hand glijdt over het zadeltje van haar eerste fietsje. De herinnering van papa die haar bemoedigend toeriep dat ze die zijwieltjes niet nodig heeft, komt kristalhelder binnen. Ze mist hem zo verschrikkelijk. Ze opent de doos met het opschrift “Uni”. Ze ziet de vele schriften vol aantekeningen liggen en weer komt een herinnering aan papa bovendrijven. De ene na de andere vraag over het wetboek van strafrecht vuurde hij op haar af de avond voor haar examen strafrecht. Wat een schril contrast vormen deze warme herinneringen en hun liefdevolle relatie met de laatste weken van zijn leven. De neuroloog kon blijven beweren dat het de Alzheimer was, diep in haar hart wist ze dat dat niet waar was. Papa was vreselijk kwaad op haar geweest. Door de Alzheimer kon hij inderdaad niet uitleggen waarom, maar de emotie was echt geweest en niet een gevolg van zijn ziekte. Meerdere keren had hij tegen haar geschreeuwd als de mist even optrok in zijn hoofd. ‘Waarom doe je toch niet wat ik je gevraagd heb?’ Die vraag had hij haar tientallen keren toegeschreeuwd in zijn laatste weken. Maar ze begreep niet wat hij bedoelde en als ze hem vroeg wat ze dan moest doen voor hem, verviel hij in een mokkend stilzwijgen. ‘Waarom hou je niet genoeg van mij Sofie’, dat waren zijn laatste woorden geweest voordat hij voor eeuwig zijn ogen sloot. Haar blik wordt wazig door de opkomende tranen. Ze struikelt over een kleine houten kist. Ze heeft dit kistje nog nooit gezien en het hoort zeker niet thuis tussen haar spullen. Ze klikt het slotje open en ziet een envelop liggen met haar naam erop.
Mijn allerliefste dochter,
Vandaag heeft de dokter vastgesteld dat ik Alzheimer heb. We hebben het er vaker over gehad dat ik niet wil eindigen als een kwijlende baby. Ik weet dat ik misschien teveel van je vraag, maar alsjeblieft, als jij de tijd rijp acht, roer dan dit poeder door mijn koffie. Ik zal je eeuwig dankbaar zijn. Ik hou van jou, papa
Dikke tranen trekken strepen over haar stoffige wangen.
De mand
BeantwoordenVerwijderenIk loop de steile vlizotrap op die naar de zolder leidt. Voor haar ziekte deed mijn moeder dat dagelijks. ‘Mam, het is veel te gevaarlijk voor je,’ zei ik regelmatig.
De zolder ziet er geordend uit. Gestapelde dozen met stickers, een rek met zomerkleding, een kunstkerstboom, schilderijen en een paar meubelstukken.
Ik kwam vroeger weleens op de zolders van vriendinnen. Die zagen er veel spannender uit. Met spinrag en stoflagen. Echte zolders, met dozen die geheimen bevatten.
Ons huis rook naar zeep en boenwas. Elk pluisje stof veegde mijn moeder direct weg met een plumeau. Als ik het een keer waagde met schoenen naar binnen te gaan, was mijn moeder woedend. De vloer moest opnieuw geboend. Ik kreeg de opdracht mijn schoenen te reinigen. Buiten. Mijn schooltas moest in de gang blijven, totdat ze hem had afgestoft.
Nu lag ze onder de grond, in een glimmende eikenhouten kist met satijnen voering. Uiteindelijk koos ze niet voor crematie; ze eiste wel dat ik het tuintje op haar graf elke week goed zou bijhouden. “Alleen vaste planten, vooral geen wilde bloemen”.
Ik beweeg me tussen de dozen onder het schuine dak. In een verborgen hoek staat een doos met een etiket, waarop alleen de letter “T” staat. Dat maakt me nieuwsgierig. Ik trek de doos open. In de doos staat een rieten mand die ik nooit eerder zag. De mand is gevuld met babykleren: twee keurige stapeltjes blauwe rompertjes, truien, broekjes. Voorzichtig neem ik een stapeltje uit de mand. Mijn oog valt op een foto van een echo met daarop de contouren van twee babylijfjes. De datum aan de achterkant is een jaar voor mijn geboorte.
Mijn lijf trekt samen, een overweldigend gevoel van gemis dat al die jaren sluimerde, golft omhoog. Ik maak de mand leeg, ga naar buiten en vul hem met fluitenkruid en boterbloemen uit de berm. De mand zet ik neer op haar graf.
Dit is de juiste versie van mijn verhaal “De mand”. De vorige versie mag weg. Nel
BeantwoordenVerwijderen‘Alleen op de balken lopen, Meike,’ hoort ze haar vader weer zeggen. Als kind had ze daar aanmerkelijk minder moeite mee, maar wie moet anders de zolder leeghalen? Ze kijkt nog één keer achterom, ziet hoe het licht door het geopende zolderluik een miniatuurheelal maakt van het rondzwevende stof. Dan keert ze zich weer naar de donkerte van de zolderruimte, waar het lichtschijnsel van achteren haar spookachtig lange schaduw in werpt. Voorzichtig zet ze haar rechtervoet op een dwarsbalk, houdt zich vast aan het spant. Ze kijkt neer op de planken zoldervloer onder het balkenstelsel. Dezelfde planken, later zorgvuldig gewit, waarnaar ze als kind zo vaak van de onderkant heeft liggen staren. Net als Anja, in het bedje naast dat van haar.
BeantwoordenVerwijderenMeike hoort weer haar scheurende hoest, de bezorgde stem van haar moeder naast het bed. De mededeling van de huisarts.
Zouden haar ouders hier dan iets van Anja bewaard hebben? Meike plaatst haar linkervoet naast haar rechter, houdt zich in evenwicht, kijkt rond.
Daar in de hoek staat een koffer. ‘Open mij,’ lijkt hij te zeggen. ‘Alsjeblieft, open mij.’ Meike brengt haar ene voet voor de andere, steeds iets sneller, vergeet haar omzichtigheid. In die koffer hebben ze dus de herinneringen weggestopt, te pijnlijk voor een nog bereikbare plaats. Al haastiger stapt Meike richting de lonkende koffer, die staat op een stuk niemandsland van dun plankenhout. Maar Meike kan nu alleen nog aan Anja denken, en aan wat in die koffer moet zitten.
Heel even lijkt de plankenvloer haar gewicht te kunnen dragen, dan volgt er een droog krakend geluid en voelt Meike dat ze valt. Het kan niet langer dan een seconde geduurd hebben.
Meike ligt roerloos in haar oude kamer, haar nek in een onnatuurlijke hoek. Naast haar ligt een oude, opengeklapte koffer. Hij is leeg.
Weggestopt
BeantwoordenVerwijderenZij wist dat de koffer nog ergens was. Maar waar? Ergens in de schuur, tussen de oude rotzooi van haar vader zaliger? Of was het toch achtergebleven in het afgeleefde bedrijfspand van de familie? Tussen de stoffige planken in de leegstaande timmerwerkplaats misschien? Josien had het er vaak over gehad, samen met haar man en ze dacht te weten wat er in zou zitten. Oude documenten, zo meende zij, over het familiedrama dat zich rondom de overname van het familiebedrijf had afgespeeld. Misschien ook persoonlijke aantekeningen van haar vader. Over de onmin tussen de beide broers die daarna samen verder moesten. Het nooit goed uitgesproken familiedrama van jaren geleden sudderde heel lang rond in haar hoofd omdat ze al die jaren had gezien hoe haar vader had geleden onder de dood gezwegen affaire. Zijn migraineaanvallen en driftbuien verdwenen pas toen hij – na jaren bitter zwijgen – eindelijk een punt kon zetten achter het familiebedrijf.
“Je kunt toch gewoon op zoek gaan naar die koffer?” had haar man op een goede dag tegen hem gezegd. “Je begint er steeds vaker over. Maak er eens werk van”.
“Ach ben je mal” zei Josien: “Ouwe koeien uit de sloot. Pa is dood en moeder heeft niet zo lang meer. Dus wat heb ik eraan?” reageerde zij afgemeten terwijl ze zijn onderzoekende blik ontweek.
Niet veel later kwam het zover. Moeder had een plekje gevonden in een verzorgingsoord. Het ouderlijk huis moest worden leeggeruimd. Josien zorgde dat ze helemaal alleen was bij het inpakken van de eerste dozen. Onwillekeurig begon ze eerst met een zoektocht door het verlaten huis, alvorens met de dozen te beginnen. De kelder, de schuur. Het leverde niets op. Ze moest zich vermannen om ook de zolder te inspecteren. Dat enge, wiebelige trapje stond daar nog altijd. Maar iets motiveerde haar sterk om toch naar boven te klimmen.
Ze moest even wennen aan het halfduister, maar vond al snel een koffer, ergens in een stoffige hoek. Toen ze die opende bladerde ze vluchtig door de inhoud, alsof ze naar iets op zoek was. Tussen de deftige geschriften van een notaris en de boze brieven tussen haar ooms en tantes trof ze een brief aan die haar adem deed stokken. Het bleek veel erger dan gedacht. Er zat niets anders op. Ze greep haar telefoon en zocht naar het nummer van oom Jos, die ze al die jaren nooit meer had gesproken.
Al jaren ben ik niet meer hier op zolder geweest. En pa en ma ook niet, zo te zien. De geur van stof, spinnewebben, oud papier, vergeten kleren. Een blinde ruimte, zonder oren, zonder beweging. Muizen? Geen muizen. Pa en ma hadden Blook. Dat was de enige die hier nog kwam. Ja, Blook was een liefje, schijnt, maar ik hou nou eenmaal niet van katten. Legpuzzels. Pa, de puzzelfanaat. Tot zijn ogen te slecht werden. Schoolboekjes. Zestig jaar oud. Mijn eigen boeken van dertig jaar terug. De laag stof op mijn boeken is even dik als het stof op die van pa en ma. Dan zal er toch minstens één keer schoongemaakt zijn. De scheepskoffer van pa. Daar zitten nog leuke dingen in van zijn tijd op zee. Weg ermee.
BeantwoordenVerwijderenAch, het stepje van Hein. Altijd bewaard. Het zielige zoontje.
Die koffer ken ik niet. Even kijken. Kleertjes. De kleertjes van Heintje. Godsamme, ook al bewaard. De bloedvlekken zitten er nog in. Behoorlijk onsmakelijk.
Tja, ik had het liever niet gedaan.
Mooi compact. Een open eind. 'Het zielige zoontje.' Subtiel.
BeantwoordenVerwijderen