Titel Onplaatsbaar - Shamar Devan

/\~>->o

Mijn tranen smaken zoutig. Lekker zoutig. Als mijn tong langer was, zou ik mijn wangen bij het huilen helemaal aflikken.
'Bah,' zou mama zeggen als ik dat naast haar in bed zou doen. Op jouw plek. Sorry. Gelukkig ben ik mama niet tot last met gehuil in haar bed.

Maar de smaak van zout helpt echt hoor. Ik vergeet het verdriet en mama hoeft zich minder zorgen over mij te maken.
Soms zegt mama nare woorden. Het zijn de woorden die ik nooit van jou mocht zeggen. Nou, ik doe het toch. Je bent er toch niet meer. Ashewo. Aridin. Omo ale.
Natuurlijk vraag ik haar dan wat er is, maar dan reageert ze dat er niks is. Vooral vorige week, toen twee mannen in een donkerblauw uniform op de deur bonsden en mama tegen me zei dat we niet thuis waren. Ik wist niet wat ze wilden, maar ik ben oud genoeg om verstoppertje te begrijpen hoor.

Mijn grote zus redt zich ook wel. Iets te goed misschien. Ayoola brengt me soms naar school en we spelen elke zaterdagmiddag spelletjes, soms gaan we zelfs naar de film. Maar ze staart echt de hele dag naar haar telefoon. Ik vertel haar de hele tijd dat ik er ook nog ben. Het valt gewoon op dat ze ineens make-up en strakke broeken draagt, dat haar vlechten altijd goed moeten zitten. Ik mis de tijd dat ze net zo weinig van de wereld af wist als ik.

Gisteren kwam Ayoola thuis met een jongen. Precies op de dag dat mama 's avonds moet werken. Wat toevallig zeg. Het was een witte jongen. Hij zat de hele tijd aan zijn blonde haar, dat warrig naar voren zat en hij rook naar chemische aardbei. Hij was gekleed als alle jongens van die leeftijd. Een zwarte hoodie en een veel te wijde spijkerbroek.
Hij stak zijn hand naar me uit. 'Brody.'
Ik zei zacht mijn naam en schudde zijn hand nog slapper. Gelukkig was dat niet raar. Elk broertje is verlegen.
Hij plofte op de bank en Ayoola schonk in de keuken drinken voor ons in. Ik ging zo ver mogelijk van hem vandaan zitten.
'Je hebt een knappe zus. Daar mag je trots op zijn,' zei hij.
Wat een rare gast. Wist hij wel dat ik haar broertje was?
'Je bent wel een verlegen mannetje, of niet?'
Mannetje. Dat is echt een dom woord.
Ayoola zette ons drinken op het bijzettafeltje. Een opluchting.

Brody pakte zijn drinken van het tafeltje, maar niet op de goede manier. Hij liet het vallen, waardoor het in duizenden stukjes uiteenspatte. De bank en het vloerkleed zaten onder de limonade. Geweldig, nu rook onze zithoek net als Brody zelf. 'Kanker.'
'Hé, mijn broertje is erbij,' zei Ayoola.
Ze moest eens weten wat ik gewend ben.
'Ik ruim het wel op,' zei Brody.
'Hoe?' zei ik zacht.
Hij keek me zwijgend aan. Tuurlijk wist die idioot niet hoe. Hij probeerde aardig te zijn, hij wachtte gewoon tot Ayoola zei dat zij het wel zou doen. Zo is elke man. Maar wel op jou na hoor, jij deed alles voor mama.
'Wat gaat mama hiervan vinden?'
Ayoola's ogen werden groot. 'Als je dit aan mama vertelt…'
'Maar… Weet je hoeveel geld een nieuwe bank kost? Dan moet ze wel een overval plegen en dan… En dan nemen die mannen mama al helemaal mee.'
'Welke mannen?' vroeg Ayoola.
'Jij gaat dit fixen. Brody. Kanker Brody.' Natuurlijk wist ik dat ik zulke woorden van jou niet mag zeggen, maar ik moest voor mama opkomen. Dat zou jij toch ook doen?
Ik moest er helaas wel naar mijn kamer voor.

Na een tijdje op de rand van mijn bed gezeten te hebben, was ik er wel klaar mee. Brody schold en er was niets aan de hand, maar als ik het deed moest ik naar mijn kamer. Belachelijk. Ik stond op en liep naar de woonkamer. Als Ayoola me weer wilde terugsturen, kon ik haar gewoon verraden bij mama.

Ayoola en Brody zaten nog steeds op de bank. Brody op de plek waar hij zijn drinken had laten vallen, Ayoola met haar arm om zijn schouder. Toen Ayoola me zag, fronste ze. 'Wat doe jij hier? Was ik niet duidelijk?'
Brody zette de film die ze op de televisie keken op pauze. 'Hé, we kunnen het ook goedmaken.'
Ayoola zuchtte. 'We hebben een doekje over de bank gehaald en gestofzuigd. We hoeven geen nieuwe bank of iets. Mama wordt niet meegenomen door wie dan ook.'
'Echt?'
'Echt.'
'Sorry, ik weet dat ik onhandig ben en dat ik altijd onzin praat.' Brody keek naar zijn nagels. 'Ik vind het ook verwarrend dat ik Ayoola heb kunnen krijgen.'
Ayoola giechelde. Hij begon weer hoor. Was jij vroeger ook zo met mama? Is dat hoe mannen zich moeten gedragen? Moet ik me ook zo gaan gedragen later?
'Sorry dat ik schold.'
Het boeide volgens mij alleen Ayoola dat ik had gescholden, Brody wees naar de popcorn en het drinken dat op het bijzettafeltje stond en vroeg of ik de film samen met hun wilde kijken.
'Maar de film is zestien plus en hij moet zo naar bed,' zei Ayoola.
Brody lachte. 'Ben jij zijn moeder?'
Gelukkig wist Brody hoe je lol moest maken. Misschien kon ik met hem leren leven. Misschien kon het mijn broer worden.

Toch raar die zestien plus films. Ik had zojuist een man en een vrouw naakt zien stoeien in een bed. Ayoola probeerde mijn ogen te bedekken, maar Brody hield haar tegen. Hij zei dat dat het leven was. Gelukkig ben ik nog lang niet zestien, want dat 'het leven' vinden, is gestoord. En het is vooral ook heel vies. Bah. Ayoola had me mijn pyjama met beertjes, waarvan ze altijd zei dat die schattig was, aangedaan en me ingestopt. Ze zei dat ik snel moest gaan slapen en vooral niet moest dromen over de film.

Ik had Brody nog niet welterusten gewend.
Ik stond op uit bed en liep naar de woonkamer. Daar waren ze niet.

Ik wou dat mijn tong twee meter lang was. Ik mis je papa.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤