Stokeren - Krasslansky

Naast mij aan de bar zat een man ineengedoken achter een halfvol glas verschraald bier. Zijn sjofele kleding verhulde ruimschoots zijn magere lijf. Het kwam mij voor dat hij niet genoeg geld had om nog een consumptie te bestellen, maar toch zo lang mogelijk wilde blijven zitten om eenzaamheid te ontlopen.

Hij keek door het caféraam naar buiten. In de helft van zijn linker brillenglas, dat nog net voor mij zichtbaar was, zag ik in het tegenlicht een vette vingerveeg.

De man was bezig het tweede schoteltje pinda's leeg te eten. Langzaam ging zijn hand van het schoteltje naar zijn mond, waar hij niet alleen de pinda's in stopte maar, ook zijn vingertoppen, die hij erna aan zijn broek afveegde.

De man nam een slok bier en spoelde het met bolle bewegende wangen door zijn mond, slikte en pakte zijn shag. In plaats van een sjekkie te rollen, scheurde hij een stuk karton van het vloeipapier pakje en maakte een langwerpig puntig rolletje. Het leek veel te dik, maar de ruimte tussen zijn kiezen bleek groot genoeg. Met zaagbewegingen verdween de geïmproviseerde tandenstoker er in zijn geheel in, en met resultaat. Even later spoog hij brokjes pinda's, van het puntje van zijn tong met een wijde boog op de grond.

Uit de speakers kwam een carnavals hit. De barjuffrouw draaide de muziek harder. De man naast mij rechtte zijn rug, sloeg met zijn hand op de bar en zei dat dit zijn muziek was. Hij stond op en begon met grote passen, als een vleugellamme fladderende kraai rond te dansen. Zijn bewegingen waren verrassend snel en zijn knieën minstens zo soepel als die van Foxi Foxtrot met zijn elastieke benen.

Halverwege de muziek stopte hij, trok zijn half afgezakte broek op en ging hijgend op zijn barkruk zitten. Met een blik van, dat had je niet gedacht hé, keek hij me aan en zei: 'Vroeger was ik een goeie stijldanser. Ik heb aan wedstrijden meegedaan en gewonnen.' Hij pakte zijn glas en dronk het bodempje dat er nog in zat op.

Ik bestelde een pils en ook een voor de danser, waar ik al gauw spijt van kreeg, omdat hij met het glas in zijn hand dicht bij mij kwam staan.

'Je gelooft mij niet hé,' zei hij achterdochtig, terwijl hij wat speeksel meegaf mijn richting uit.

Ik stond half op, schoof mijn barkruk iets van de man af en ging weer zitten, maar hij ging mee. Leunend met zijn arm op de bar kwam zijn gezicht zo dichtbij, dat ik de mee-eters kon tellen. Ik zei: 'Natuurlijk geloof ik je.'

De barjuffrouw die zag dat ik het niet naar mijn zin had, liep naar de man toe en zei streng: 'Kobus laat die man met rust!'

Hij keek haar gepikeerd aan en zei: 'Maar ik doe toch niks verkeerd?'

De barjuffrouw kreeg een lichte blos op haar wangen en zei op luide bevelende toon: 'Terug naar je kruk Kobus, terug, nu!'

Een grote rottweiler die bij de deur lag te slapen, hief met een ruk zijn kop op, keek verschrikt naar de barjuffrouw en klauterde uit zijn mand.

'En jij ook Brutus, terug je mand in!'

Intussen was Kobus weer op zijn kruk gaan zitten. Ineengedoken en op veilige afstand van mij.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤