Schoolnovelle - Info

Maaike is net afgestudeerd aan de pabo als ze begint in groep zeven van een basisschool. Ze is enthousiast en vol energie. Haar oudere collega’s zitten daar niet op te wachten en er ontstaan meerdere conflicten. Tijdens de jaarlijkse schoolreis naar Texel, het hoogtepunt voor veel collega’s, ouders en de leerlingen van de groepen zeven en acht, komt het tot een climax. De meegereisde volwassenen komen voor een morele keuze te staan, die alles te maken heeft met het nemen van verantwoordelijkheid.

Een tweede verhaallijn volgt het gezin van een van Maaikes leerlingen. Dit gezin wordt herhaaldelijk zwaar beproefd. Lukt het de gezinsleden overeind en bij elkaar te blijven?

Jan Schuuring is gepensioneerd onderwijzer basisonderwijs. Na zijn pensionering is hij begonnen met schrijven. Inmiddels is hij 71.

Proloog

Het schooljaar is bijna voorbij.

      “Kan het dat er iets voor gevallen is, een bezem of zo?” vraagt hij.

      Hij staat op zijn tenen en tuurt met beide handen boven zijn ogen door het raampje van de deur de ruimte in. Het is er schemerig; het licht is uit en er valt alleen wat daglicht binnen door een klein raam recht tegenover de deur. 

Ze schudt haar hoofd. “Nee, hij is van binnen op slot gedraaid. Kijk maar door het sleutelgat, de sleutel zit erin.”

Hij zakt door zijn knieën en kijkt in het sleutelgat. “Je hebt gelijk. Vreemd.” Hij slaat met zijn vlakke hand een paar keer op de deur en roept: “Hallo, is daar iemand?” Stilte. Opnieuw kijkt hij door het raampje naar binnen. “Er is niemand.”

      “Dat kun je zo niet zien,” zegt ze, “je ziet hier vandaan niet de hele ruimte.”

      “Ik haal wat om het slot te forceren.” Hij loopt met grote passen weg van haar.

Zij ijsbeert heen en weer. Haar huid prikt en op haar armen staan de haartjes overeind. Zo nu en dan springt ze, met één hand steunend op de deurkruk, voor het raampje omhoog en werpt een blik naar binnen.

Al na enkele minuten verschijnt hij aan het eind van de gang met een stevige schroevendraaier in zijn hand, die hij van een afstandje voor haar omhoog houdt.

      “Een flinke jongen. Nou, daar gaat-ie.”

Hij wrikt het gereedschap op slothoogte tussen de deur en de sponning. Veel kracht is er niet nodig, de deur springt vrijwel onmiddellijk met een metaalachtige klik open. Hij stapt over de drempel. Nog voor zíj een voet heeft kunnen verzetten, draait hij zich om en houdt haar met zijn handen tegen haar schouders tegen. Het bloed is uit zijn gezicht weggetrokken.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*Schoolnovelle