Ze zit achter een stapel schriften, corrigeert en eet tegelijkertijd een boterham.
Zacht geklop op de deur. Frits, de meester van groep vijf, komt het lokaal in. Hij is de oudste collega en heeft bijna veertig jaar onderwijservaring. Maaike had met gemak een leerling van hem kunnen zijn geweest. Met zijn flinke bos grijs haar, slappe wangen als van een spaniël en voorovergebogen houding doet hij haar eerder aan haar opa denken dan aan een collega.
“Ben je druk? We hebben nog niet echt kennis met elkaar gemaakt. Gewoon zeggen als het niet uitkomt, hoor,” zegt hij.
“Nog twee schriften, ga gerust zitten. Leuk dat je langskomt.”
Hij pakt een stoeltje van een leerling uit een groepje en zet het schuin voor Maaikes bureau neer. Hij wrijft even met beide handpalmen over zijn broek van bruin ribfluweel. “Lukt het met de klas? Geen problemen?”
“Het gaat goed. Er valt best met ze te werken. Ze hebben al aardig door waar ik wel en niet van gediend ben.”
“Mooi, mooi. Ja, Marian, je voorgangster, verrichtte wonderen in de paar maanden dat ze hier heeft gewerkt. Dit was een bewerkelijke klas, vergis je niet. Dat zou je nu misschien niet meer zeggen. Ze had eigenlijk maar één regel waaraan de kinderen zich moesten houden: ‘Wees niemand tot last.’ Eén regel, maar o wee, als iemand die overtrad, dan was Holland in last. Die duidelijkheid is goed geweest voor deze kinderen; die duidelijkheid is goed voor álle kinderen.”
“En volwassenen,” vult Maaike aan. “Ik zie aan alles dat ze hard werkte en wist wat ze deed.”
“Ze zou het fijn gevonden hebben dat te horen.”
Ze kijkt hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
*Schoolnovelle
Zacht geklop op de deur. Frits, de meester van groep vijf, komt het lokaal in. Hij is de oudste collega en heeft bijna veertig jaar onderwijservaring. Maaike had met gemak een leerling van hem kunnen zijn geweest. Met zijn flinke bos grijs haar, slappe wangen als van een spaniël en voorovergebogen houding doet hij haar eerder aan haar opa denken dan aan een collega.
“Ben je druk? We hebben nog niet echt kennis met elkaar gemaakt. Gewoon zeggen als het niet uitkomt, hoor,” zegt hij.
“Nog twee schriften, ga gerust zitten. Leuk dat je langskomt.”
Hij pakt een stoeltje van een leerling uit een groepje en zet het schuin voor Maaikes bureau neer. Hij wrijft even met beide handpalmen over zijn broek van bruin ribfluweel. “Lukt het met de klas? Geen problemen?”
“Het gaat goed. Er valt best met ze te werken. Ze hebben al aardig door waar ik wel en niet van gediend ben.”
“Mooi, mooi. Ja, Marian, je voorgangster, verrichtte wonderen in de paar maanden dat ze hier heeft gewerkt. Dit was een bewerkelijke klas, vergis je niet. Dat zou je nu misschien niet meer zeggen. Ze had eigenlijk maar één regel waaraan de kinderen zich moesten houden: ‘Wees niemand tot last.’ Eén regel, maar o wee, als iemand die overtrad, dan was Holland in last. Die duidelijkheid is goed geweest voor deze kinderen; die duidelijkheid is goed voor álle kinderen.”
“En volwassenen,” vult Maaike aan. “Ik zie aan alles dat ze hard werkte en wist wat ze deed.”
“Ze zou het fijn gevonden hebben dat te horen.”
Ze kijkt hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
Hij wrijft met zijn vingers over zijn lippen zonder terug te kijken. Dan staat hij op, zet zijn stoeltje terug en loopt naar de deur. “Ik ben blij dat het goed gaat. Als je behoefte hebt te praten, hoop ik dat je naar me toe komt. Ik ben al wat ouder en kan goed luisteren.”
“Dank je. Ik hoop dat het niet nodig zal zijn.”
“Nee... eh... ja. Werk ze.” Zacht sluit hij de deur achter zich.
“Dank je. Ik hoop dat het niet nodig zal zijn.”
“Nee... eh... ja. Werk ze.” Zacht sluit hij de deur achter zich.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
De rode draad is Marian. Veel vragen over haar, nauwelijks antwoorden. Ik krijg de indruk dat deze novelle om die antwoorden draait, al kan ik het mis hebben. Als lezer wil ik in ieder geval die antwoorden weten. Een klein kritiekpuntje: Bij 'Hij pakt een stoeltje van een leerling uit een groepje' heeft lezer niet meteen door of hij een stoeltje uit een groepje pakt of een stoeltje van een leerling uit een groepje. Al kan ik natuurlijk ook gewoon een domme lezer zijn.
BeantwoordenVerwijderenLinksom of rechtsom: Het is een rottig stoeltje. (Ik bedoelde een stoeltje van een leerling.) Het ging me erom dat hij zich daarmee moet behelpen en in een vrij oncomfortabele positie komt te zitten - die oudere man - een houding die goed bij hem past. Nog één hoofdstuk - wat langer - waarin je vragen nog lang niet beantwoord zullen worden. Hoe lossen we dat op, Albert? 😀
BeantwoordenVerwijderenBlijven schrijven, dan blijf ik lezen.
VerwijderenSpreken we dat af.
BeantwoordenVerwijderen