Ze is vijftien jaar en is met haar ouders op vakantie in Italië. Garda heet het eeuwenoude vissersdorpje aan de baai van het gelijknamige meer en aan de voet van de Rocca, een iets meer dan 200 meter hoge rots.
Op de tweede dag zit ze bij het zwembad van het hotel. Naast haar zit een gespierde jongen, blond, krullend haar. Ze raken aan de praat. Marco heet hij. Maaike en Marco. M&M. Hij is een week eerder met zijn ouders in het hotel aangekomen. Nog een week, dan reizen ze terug. Dat spijt hem niet. Het weer is heerlijk, het luieren ook, maar hij verveelt zich. Er zijn geen jongeren van zijn leeftijd. Datzelfde geldt voor haar: ze is een jaar jonger.
Vanaf nu trekken ze met elkaar op. Niet bij gebrek aan beter, zeker niet, ze voelen zich tot elkaar aangetrokken.
Hun ouders hebben zich aangemeld voor dezelfde excursie: Venetië. In de bus ernaar toe zitten M&M naast elkaar.
Op het San Marcoplein - “Ze kennen je hier,” zegt ze - maakt hij tientallen foto’s van haar. Op één foto zit een duif op haar strooien hoed, en kijkt haar nieuwsgierig over de rand ervan aan.
Bij een glasblazerij die ze bezoeken, koopt hij een groengeel gevlamde asbak.
“Wat moet je daar nou mee, je rookt toch niet?” vraagt ze.
“Nee, maar hij is lekker zwaar. Ik ga hem gebruiken als een presse papier en bewaar er kleine dingetjes in: paperclips, een vlakje, een puntenslijper en zo.” Ze knikt maar vindt zijn verklaring niet zo overtuigend dat ze er zelf ook een aanschaft.
*Schoolnovelle
Op de tweede dag zit ze bij het zwembad van het hotel. Naast haar zit een gespierde jongen, blond, krullend haar. Ze raken aan de praat. Marco heet hij. Maaike en Marco. M&M. Hij is een week eerder met zijn ouders in het hotel aangekomen. Nog een week, dan reizen ze terug. Dat spijt hem niet. Het weer is heerlijk, het luieren ook, maar hij verveelt zich. Er zijn geen jongeren van zijn leeftijd. Datzelfde geldt voor haar: ze is een jaar jonger.
Vanaf nu trekken ze met elkaar op. Niet bij gebrek aan beter, zeker niet, ze voelen zich tot elkaar aangetrokken.
Hun ouders hebben zich aangemeld voor dezelfde excursie: Venetië. In de bus ernaar toe zitten M&M naast elkaar.
Op het San Marcoplein - “Ze kennen je hier,” zegt ze - maakt hij tientallen foto’s van haar. Op één foto zit een duif op haar strooien hoed, en kijkt haar nieuwsgierig over de rand ervan aan.
Bij een glasblazerij die ze bezoeken, koopt hij een groengeel gevlamde asbak.
“Wat moet je daar nou mee, je rookt toch niet?” vraagt ze.
“Nee, maar hij is lekker zwaar. Ik ga hem gebruiken als een presse papier en bewaar er kleine dingetjes in: paperclips, een vlakje, een puntenslijper en zo.” Ze knikt maar vindt zijn verklaring niet zo overtuigend dat ze er zelf ook een aanschaft.
Ze staan een minuut of tien stil bij de Ponte dei Sospiri, de Brug der Zuchten.
“Ik snap waarom ze ‘m zo noemen,” zegt ze met omfloerste stem. “Wat prachtig. Is dat marmer? En zie je die maskers?” Ze slaakt een diepe zucht.
“De brug heet om een andere reden zo. Hij verbindt het Dogepaleis met de Piombi, de gevangenis. Vroeger liepen de veroordeelden over deze brug naar de vochtige kerkers. Door de raampjes konden ze dan nog één keer een blik op het daglicht werpen. Er zullen heel wat zuchten geslaakt zijn.”
Ze huivert. “Wat vreselijk, ik moet er niet aan denken.”
“Casanova, de beroemde vrouwenversierder, heeft hier gevangen gezeten. Vijftien maanden, toen is hij via de daken gevlucht. Hij is naar Frankrijk gegaan. Misschien dat ze vanwege hém zeggen dat als je elkaar in een gondel onder deze brug tijdens zonsondergang kust, je voor altijd bij elkaar zult blijven,” zegt hij.
“Casanova was niet zo van de eeuwige liefde, volgens mij. Maar goed ...” Ze pakt haar hoed in haar hand en schermt de zon ermee af. Op haar tenen staand, kust ze hem op zijn mond. “Voor eeuwig.”
Hij slaakt een héél diepe zucht. “Da’s lang.”
“Nóu!” zegt ze en geeft hem een duw tegen zijn schouder.
Na het diner, opgeluisterd door drie tenoren - met als hoogtepunt het liefdesduet uit ‘De parelvissers’ van Bizet - wordt de dag afgesloten met een gondeltocht. De zon is dan al onder. Ze zitten tegen elkaar en staren naar de gondeliers op de verhoogde achterkant van de gondels voor hen. Met de vier meter lange roeiriemen stuwen ze de zwarte gondels voort. Ook achter hen varen gondels, die allemaal deel uitmaken van de groep uit hun hotel. De gondeliers zingen ‘O sole mio’, begeleid door een accordeonist, die in één van de boten meevaart. In de huizen die aan weerszijden van de smalle kanalen uit het water oprijzen, hangen mensen, steunend op hun onderarmen, uit het open raam; sommigen zingen mee.
Marco prevelt in haar oor:
“Een gondel op het deinen van uw stroom,
O liefde, rijst zij zeer tevreden loom,
“Ik snap waarom ze ‘m zo noemen,” zegt ze met omfloerste stem. “Wat prachtig. Is dat marmer? En zie je die maskers?” Ze slaakt een diepe zucht.
“De brug heet om een andere reden zo. Hij verbindt het Dogepaleis met de Piombi, de gevangenis. Vroeger liepen de veroordeelden over deze brug naar de vochtige kerkers. Door de raampjes konden ze dan nog één keer een blik op het daglicht werpen. Er zullen heel wat zuchten geslaakt zijn.”
Ze huivert. “Wat vreselijk, ik moet er niet aan denken.”
“Casanova, de beroemde vrouwenversierder, heeft hier gevangen gezeten. Vijftien maanden, toen is hij via de daken gevlucht. Hij is naar Frankrijk gegaan. Misschien dat ze vanwege hém zeggen dat als je elkaar in een gondel onder deze brug tijdens zonsondergang kust, je voor altijd bij elkaar zult blijven,” zegt hij.
“Casanova was niet zo van de eeuwige liefde, volgens mij. Maar goed ...” Ze pakt haar hoed in haar hand en schermt de zon ermee af. Op haar tenen staand, kust ze hem op zijn mond. “Voor eeuwig.”
Hij slaakt een héél diepe zucht. “Da’s lang.”
“Nóu!” zegt ze en geeft hem een duw tegen zijn schouder.
Na het diner, opgeluisterd door drie tenoren - met als hoogtepunt het liefdesduet uit ‘De parelvissers’ van Bizet - wordt de dag afgesloten met een gondeltocht. De zon is dan al onder. Ze zitten tegen elkaar en staren naar de gondeliers op de verhoogde achterkant van de gondels voor hen. Met de vier meter lange roeiriemen stuwen ze de zwarte gondels voort. Ook achter hen varen gondels, die allemaal deel uitmaken van de groep uit hun hotel. De gondeliers zingen ‘O sole mio’, begeleid door een accordeonist, die in één van de boten meevaart. In de huizen die aan weerszijden van de smalle kanalen uit het water oprijzen, hangen mensen, steunend op hun onderarmen, uit het open raam; sommigen zingen mee.
Marco prevelt in haar oor:
“Een gondel op het deinen van uw stroom,
O liefde, rijst zij zeer tevreden loom,
En zeer gelukkig, wijl zij mag beminnen”
“Dit zijn de laatste regels van een gedicht, van Willem de Mérode. ‘Venezia’ heet het.”
Ze zucht en zegt: “Mooi.”
Hij slaat een arm om haar heen. Wie zou zo niet verliefd worden?
Tegen middernacht rijden ze terug naar Garda. Ze slaapt met haar hoofd op zijn schouder. Het spijt hem als de bus voor het hotel parkeert.
De volgende dag beklimmen ze samen de Rocca. Halverwege het steile, rotsachtige pad omhoog pikken ze een paar appeltjes uit een boomgaard. De klokhuizen hangen ze met lange grashalmen terug in de boom. Boven zitten ze in een weiland vol wilde bloemen en veelkleurige vlinders tegen elkaar aan. Ze zijn stil van het uitzicht. Het zalmkleurige dorp, het strand als een geel lint langs het pastelblauwe meer, het haventje met de strakke rijen bootjes. Er is verder niemand. Ze vlijen zich neer, en vrijen.
Terug bij het hotel zoeken ze meteen het zwembad op. Bergwandelingen en broeiende warmte zijn geen ideale combinatie.
‘s Avonds dansen ze in de disco, in het souterrain van het hotel.
Zijn laatste avond kuieren ze langs de boulevard. Op een bank aan het meer zitten ze zwijgend naast elkaar. De sterren flonkeren aan de hemel en in het water, dat een beetje naar vis ruikt. In de verte klinkt vaag de muziek van een discotheek.
Ze belooft morgenochtend om zes uur bij de bus te zijn. Als ze de volgende ochtend ontwaakt, is de bus al ruim een uur onderweg. De rest van de vakantie heeft ze weinig zin in dingen. Ze zit veel bij het zwembad, leest en slaapt. Ze voelt zich net zo ellendig als op de dag waarop ze de hond, een teef, moesten laten inslapen. Het dier maakte al deel uit van het gezin, toen zijzelf nog niet bestond. Ruim twaalf jaar werd ze.
“Dit zijn de laatste regels van een gedicht, van Willem de Mérode. ‘Venezia’ heet het.”
Ze zucht en zegt: “Mooi.”
Hij slaat een arm om haar heen. Wie zou zo niet verliefd worden?
Tegen middernacht rijden ze terug naar Garda. Ze slaapt met haar hoofd op zijn schouder. Het spijt hem als de bus voor het hotel parkeert.
De volgende dag beklimmen ze samen de Rocca. Halverwege het steile, rotsachtige pad omhoog pikken ze een paar appeltjes uit een boomgaard. De klokhuizen hangen ze met lange grashalmen terug in de boom. Boven zitten ze in een weiland vol wilde bloemen en veelkleurige vlinders tegen elkaar aan. Ze zijn stil van het uitzicht. Het zalmkleurige dorp, het strand als een geel lint langs het pastelblauwe meer, het haventje met de strakke rijen bootjes. Er is verder niemand. Ze vlijen zich neer, en vrijen.
Terug bij het hotel zoeken ze meteen het zwembad op. Bergwandelingen en broeiende warmte zijn geen ideale combinatie.
‘s Avonds dansen ze in de disco, in het souterrain van het hotel.
Zijn laatste avond kuieren ze langs de boulevard. Op een bank aan het meer zitten ze zwijgend naast elkaar. De sterren flonkeren aan de hemel en in het water, dat een beetje naar vis ruikt. In de verte klinkt vaag de muziek van een discotheek.
Ze belooft morgenochtend om zes uur bij de bus te zijn. Als ze de volgende ochtend ontwaakt, is de bus al ruim een uur onderweg. De rest van de vakantie heeft ze weinig zin in dingen. Ze zit veel bij het zwembad, leest en slaapt. Ze voelt zich net zo ellendig als op de dag waarop ze de hond, een teef, moesten laten inslapen. Het dier maakte al deel uit van het gezin, toen zijzelf nog niet bestond. Ruim twaalf jaar werd ze.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Het beste hoofdstuk tot nu toe. Waar jij goed in bent, en waar ik me op verheug als ik een tekst van je lees, zijn de verrassende details. Zo is hier het terug hangen van de klokhuizen in de boom aan lange grashalmen een prachtige vondst. Voor de plot zijn dergelijke details niet van belang, voor de leeservaring des te meer. Bedankt.
BeantwoordenVerwijderenDank voor je fijne commentaar, Albert. Ik vind het bemoedigend. 🙏🏻
BeantwoordenVerwijderen