Na de brandende zon in Zuid-Frankrijk bevalt me zo’n Nederlandse zomerdag wel. We zitten in de achtertuin.
‘Moet je niet werken, papa?’ vraag ik.
‘Je moeder wilde dat ik minder ging werken, maar ik heb het zo opgelost.’ Trots wijst hij naar zijn mobiele telefoon die voor hem op het tafeltje ligt. ‘Ik heb de vaste telefoon van mijn kantoor daar naar doorgeschakeld.’
Dat had hij al vijfentwintig jaar eerder ook al kunnen doen.
‘Ga toch maar even naar je kantoortje,’ zegt mijn moeder. ‘Jessica en ik hebben wat te bespreken.’
Ik ben blij dat ze alweer zoveel beter praat. Ik heb, voor ik naar Nederland ging, een mailtje gestuurd, zodat ik haar niet helemaal verras. Ik geef haar het dagboekje van Amanda.
‘Ik heb Amanda beloofd nooit haar dagboek te lezen, maar dat heb ik toch gedaan. Het was beter geweest, als ik dat niet had gedaan.’
Ik zet thee terwijl mijn moeder het dagboekje leest. Gespannen wacht ik af hoe ze zal reageren. Eindelijk legt ze het boekje neer. Ze huilt niet, maar ik zie wel tranen in haar ooghoeken. Dan lacht ze naar me en zegt: ‘Amanda was boos, maar dat heb jij natuurlijk ook wel begrepen.’
‘Maar waarom? Zo ken ik haar helemaal niet.’
‘Het werd haar te veel. Ze voelde zich afgewezen door Léon en niet gewaardeerd in haar au-pairgezin. En toen werd ze ook nog misbruikt door die man, die Marc.’
‘Misbruikt? Ze heeft hem verleid, zo kun je het ook zien.’
‘Zelfs als dat zo is, had hij als vader in dat gezin daar niet aan mogen toegeven.’
‘En die kinderwens, waar kwam dat opeens vandaan?’
‘Opeens? Weet je niet meer dat ze altijd poppen had waar ze de mama van was? Jij had daar niets mee, maar Amanda heeft zich altijd als moeder gezien. Het viel me mee dat ze niet al eerder zwanger thuis is gekomen.’
‘Weinig risico om zwanger te worden als je met Marieke slaapt,’ zeg ik.
‘Ze had in diezelfde tijd ook vriendjes. Marieke vond dat niet leuk, maar als het er op aankwam had Amanda toch liever een man.’
We drinken onze thee en dan vervolgt mijn moeder: ‘Jij hebt dus ook ervaring met een meisje las ik. Hoe beviel dat?’
Ik voel dat ik knalrood word. ‘Het was niet zoals Amanda dat beschrijft in haar dagboek, of eigenlijk ook wel, maar ik liet het toe en zelf heb ik niets gedaan.’
‘Dat is niet helemaal eerlijk naar dat meisje, toch?’
‘Zij valt niet op vrouwen, en ik ook niet.’
Eindelijk zie ik mijn moeder weer eens hard lachen.
‘Wat zijn jullie toch verschillend. Amanda maakte het niets uit dat ze zich ook tot vrouwen aangetrokken voelde, en jij bent helemaal van streek door wat er met dat meisje is gebeurd.’
Mijn vader komt voorzichtig kijken of hij er alweer bij mag komen zitten. Mama kijkt me vragend aan, en ik geef aan dat het goed is.
‘We hebben ook nog een forse schadevergoeding gekregen,’ zegt mijn vader.
Ik had het al van Sophie gehoord. Advocaat Pierre-Lucas Bernard heeft overeenstemming bereikt met de instantie die verantwoordelijk was voor de veiligheid op de weg waar Amanda is verongelukt. De vergoeding voor het verlies van Amanda is aan mijn ouders uitgekeerd, en de nieuwwaarde van de auto is uitbetaald aan tante Yvonne.
‘Yvonne heeft een vergoeding voor de auto gekregen,’ zeg ik, ‘maar ze wilde niet profiteren van het ongeluk. Ze heeft met het geld een auto gekocht voor een vrouw die bij ons werkt, Juliette. Haar Renault 4 kwam nog maar moeizaam de heuvels op.’
Wij willen het geld eigenlijk ook niet hebben,’ zegt mijn vader.
Ik vertel over de stichting ‘Red Maria’, en het goede werk dat wordt gedaan met geld dat daaraan wordt geschonken. Mijn ouders zijn snel overtuigd. Ik had hier al op gehoopt, en Sophie heeft voor me uitgezocht hoe zo’n gift vanuit Nederland fiscaal aftrekbaar kan worden gedaan.
‘Dat huis dat we geërfd hebben hier in Nederland, zou je het erg vinden als we dat verkopen?’ vraagt vader.
‘Nee hoor, het is van jullie, dus doe ermee wat jullie willen, maar jullie willen er dus niet gaan wonen?’
‘Nee, je moeder kijkt nog wel eens naar een ander huis hier in de buurt, maar eigenlijk wonen we hier best goed.’
‘Hier blijven wonen, doe je dat voor mama, of is dat ook wat jij zelf wil, papa?’ kan ik niet laten om te vragen.
‘Ik wil het voor ons. Het verlies van Amanda heeft ons hard geraakt, en dit is de plaats waar we daar het beste van kunnen herstellen, voor zover dat ooit mogelijk is.'
De slaapkamer die ik met Amanda deelde herken ik bijna niet meer terug.
‘Heb je dat zelf gedaan, pap?’ vraag ik terwijl ik goed kan zien dat hier geen professionele behanger en schilder aan het werk is geweest.
‘Ja, ik kon dat tijdens het werk doen. Als er een klant belde legde ik het werk even neer.’
Ik blijf maar één nacht en vertel mijn ouders niet dat ik het grootste deel daarvan wakker heb gelegen. Ik heb heimwee naar de villa, en dat in het huis waar ik het grootste deel van mijn leven heb gewoond.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten