‘Franse arts in Zuid-Thailand om het leven gebracht,’ leest Inès voor uit de plaatselijke krant. ‘Dat zal toch niet onze dokter Laurent zijn?’
Een paar telefoontjes van Sophie zijn voldoende om het bevestigd te krijgen. Islamitische opstandelingen en de regering geven elkaar de schuld. Er wordt gevraagd om een onafhankelijk onderzoek.
Bij mij komen veel gedachten op, maar ik zeg niets. Gerechtigheid? Is de dood een passende straf voor wat hij heeft gedaan? Opluchting, omdat er iemand minder is die weet hoe mijn oom aan zijn einde is gekomen?
Tante Yvonne en ik volgen Sophie naar de tafel bij het zwembad.
‘Dit zal niet toevallig zijn?’ vraagt Yvonne, ‘zo kort na ons besluit?’
‘Je weet dat ze de voornaam van de meisjes veranderden in hun nieuwe, valse paspoorten,’ zegt Sophie. ‘Het zijn allemaal islamitische meisjes, en omdat dat de klanten afschrikt, gaven ze de meisjes christelijke voornamen zoals Maria, Esther, Hannah of Judith. Hun achternamen hebben ze niet aangepast. Uit die achternamen kon ik afleiden uit welk gebied ze komen. Daar zaten namen bij die veel voorkomen in het zuiden van Thailand. Thailand is grotendeels boeddhistisch, maar in het zuiden woont een moslimminderheid, waarvan een klein deel vecht voor onafhankelijkheid. De afscheidingsbeweging in het gebied, waar Laurent meisjes zoals Maria vandaan heeft gehaald, gebruikt geweld. Direct contact met hen is niet mogelijk, maar er zijn ook organisaties die geweldloos voor het zelfde ideaal strijden. Zo’n organisatie heb ik een e-mail gestuurd met de informatie over de meisjes en de rol die Laurent speelt. Mijn informatie zal via die weg bij de separatisten terecht zijn gekomen.’
Het heeft lang geduurd voordat het stoffelijk overschot van Laurent naar Frankrijk kon worden overgebracht. De regering daar heeft alle tijd genomen om aan te tonen dat niet de regeringstroepen, maar de rebellen verantwoordelijk zijn voor zijn dood.
De uitvaart van Laurent wordt druk bezocht. Het is voor het eerst dat ik zijn vrouw Celine ontmoet. De sprekers zijn allemaal lovend over Laurent, en over het goede werk dat hij heeft verricht. De burgemeester reikt postuum een onderscheiding uit. Celine moet haar speech door haar broer laten afmaken doordat de emoties haar te veel worden.
Na de uitvaart rijden we naar het huis van Laurent en Celine. Als we daar aankomen zie ik dat je dit niet een huis mag noemen, maar een landgoed. Zelfs ons eigen landhuis is hier niet mee te vergelijken.
‘Is dit huis al lang in de familie,’ vraag ik aan een man die tijdens de dienst heeft gesproken.
‘Nee, dit is echt de verdienste van Laurent zelf; hij heeft er hard voor gewerkt.’
Het is goed dat Laurent er niet meer is, maar toch zie ik nog de charmante, knappe man voor me. Het voelt niet goed hier, tussen zijn familie en vrienden, die alleen maar positief over hem praten. Ik loop de tuin in en ga aan een tafeltje in de schaduw van een boom zitten. Ik kijk uit over de zee en denk terug aan het moment dat ik Laurent voor het eerst zag; toen hij me stond op te wachten op het vliegveld en ik nog dacht dat hij de chauffeur van oom Adelbert was. Ik schrik op uit mijn gedachten als Yvonne en Sophie bij me komen zitten.
‘Je zit er toch niet over te piekeren?’ vraagt Yvonne. ’Het is goed dat hij dood is. Hij was niet zo slecht als zijn vader, maar toch heeft hij veel ellende aangericht.’
‘Hoe is dat allemaal begonnen, met die meisjes?’ vraagt Sophie aan Yvonne.
Mijn tante wenkt een jongen die met een dienblad rondloopt. Hij haalt een fles wijn en drie glazen voor ons.
‘Dit hebben we wel nodig,’ zegt mijn tante, terwijl ze voor ons inschenkt. ‘Want dit wordt geen prettig verhaal.’ Ze kijkt nog eens om zich heen om zeker te zijn dat niemand meeluistert.
‘Het begon lang geleden, met reisjes naar landen waar, als je het kon betalen, alles mogelijk was. Adelbert, de vader van Laurent en nog een aantal rijke vrienden gingen samen op stap. Ik was dan blij dat Adelbert weg was en dacht er verder niet over na. Het ging fout toen ze een meisje naar Frankrijk lieten komen. Een echtgenote heeft haar man aangegeven, en hij is als kinderverkrachter veroordeeld. Dat konden zelfs de beste advocaten niet voorkomen.
Ik hoopte dat het daarna afgelopen was, maar na een tijdje begon het weer, maar dan met paspoorten met een aangepaste geboortedatum. Ook dat hield niet stand voor de rechter, en weer ging er een de gevangenis in. Toen Laurent het overnam van zijn vader, werd vijftien jaar de minimumleeftijd. Volgens hun paspoorten waren ze dan achttien. Hij koos kleine, tengere meisjes uit, zodat ze nog een beetje aan de wensen van mannen zoals Adelbert voldeden.’
Ik vraag me af of het voor mij ook het kleine en tengere was waardoor ik Maria niet kon weerstaan, maar als ik naar Sophie kijk, weet ik dat ook een volwassen vrouw, die zeker niet tenger is, onweerstaanbaar kan zijn. Sophie kijkt me aan, en het voelt alsof ze mijn gedachten kan lezen. Ik voel dat ik bloos en neem snel een slok wijn.
‘Ik verwijt Adelbert niet dat hij zich aangetrokken voelde tot kinderen,’ vervolgt Yvonne, ‘maar ik verwijt hem de ontucht die hij pleegde. De mensen die dat mogelijk maakten en die daar veel geld aan verdienden zijn gewetenloze misdadigers, en daar hoorde Laurent ook bij.
Het is al laat in de middag als ik met Celine in gesprek kom. Ik zou me schuldig moeten voelen ten opzichte van deze vrouw, want ik heb tenslotte meer dan eens het bed met haar echtgenoot gedeeld. Ze weet goed de schijn op te houden denk ik eerst nog, maar dan krijg ik het gevoel dat ze geen van de slechte kanten van haar overleden man kent. Ze vertelt over het fantastische werk dat haar man deed en over de liefdevolle echtgenoot die hij was.
‘We hebben natuurlijk wel iemand die de boekhouding doet,’ zegt ze, ‘maar ik heb geen idee wat er verder nog allemaal moet gebeuren met zijn patiënten en zo.’
Dit is precies waar ik op heb gewacht en ik zeg: ‘Ik ken iemand die u hierbij kan helpen. Ze is juriste en kan ervoor zorgen dat alles volgens de regels wordt afgehandeld.’
Ik wenk Sophie. Even later is er al een afspraak gemaakt om het patiëntenbestand door te nemen en in kaart te brengen wat er nog moet gebeuren.’
Sophie is zoals afgesproken bij Celine langsgegaan om te bespreken hoe de zaken van Laurent op een juridisch juiste manier kunnen worden afgesloten. Ze heeft niet alleen alle mappen en dossiers meegekregen, maar ook twee laptops met daarbij de toegangscodes.
‘Celine heeft geen idee van de criminele activiteiten van Laurent,’ zegt Sophie.
‘Weet ze dat hij vreemdging?’ vraag ik.
‘Geen idee, maar ik denk het eigenlijk niet. Dat paste niet in het beeld dat ze van hem had, en daardoor heeft ze het ook niet gezien. Maar met wie ging hij eigenlijk vreemd?’
Ik antwoord niet, maar Sophie kan het wel raden.
‘Hij had een laptop voor alle legale werkzaamheden die hij deed. Voor de belastingdienst en voor de medische wereld is hij een arts die advies gaf aan rijke bewoners van deze streek. In de meeste gevallen hadden die patiënten daarnaast nog een huisarts. Ook zette hij zich in voor medische hulp in oorlogsgebieden.’
‘En die andere laptop?’
‘Die is voor ons veel interessanter. Mijn eerste indruk is dat het hier gaat om medicijnen die illegaal zijn ingekocht en verstrekt.’
‘Zoals die voor tante Yvonne werden gebruikt?’
‘Nee, dat heb ik al nagekeken. Het zijn legale medicijnen die hij haar heeft voorgeschreven, alleen de dosis is volkomen absurd.’
‘En niemand die dat controleerde?’
‘Laurent was een apotheekhoudende arts, zoals dat heet. Daar zal hij bewust voor hebben gekozen, zodat hij meer vrijheid had bij het voorschrijven en leveren van medicijnen. Die legale medicijnen vulde hij aan met illegale middelen die de meisjes gewilliger maakten en de mannen beter lieten presteren.’
‘Je kunt ook zien wat oom Adelbert innam?’
‘Laurent was niet de huisarts van je oom, zoals je weet. De behandeling van zijn kanker is gedaan met legale medicijnen, die zijn voorgeschreven door zijn huisarts en oncoloog. De vader van Laurent leverde al lustopwekkende pillen aan je oom, kan ik hier zien. Laurent is daar mee doorgegaan. Hij is er een half jaar geleden mee gestopt. In zijn aantekeningen zie ik dat ze geen effect meer hadden.’
‘Dat klopt met wat Laurent tegen me zei,’ zeg ik. ‘Mijn oom was in zijn laatste maanden tot niets meer in staat, wat dat betreft.’
Sophie heeft haar eigen laptop gepakt en begint met het overzetten van bestanden.
‘We maken een overzicht van personen, in vrijwel alle gevallen mannen, die lustopwekkende pillen kregen. Daarna kijken we of dat gecombineerd werd met drugs zoals die aan de meisjes werd toegediend. Er kunnen natuurlijk ook mannen zijn die de middelen nodig hadden om hun eigen vrouw of vriendin tevreden te houden. In die mannen zijn we niet geïnteresseerd, toch?’
‘Nee, we willen Maria vinden, en ook andere vrouwen die in dezelfde situatie zitten. Ook willen we dat de mannen die de meisjes seksueel misbruikten, en de criminelen die zich aan deze handel hebben verrijkt gestraft worden.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten