"I felt love would always find a way
but I know better now
Got it figured out
It's a perfect world all the same
I was hopin' for
an easy ramblin' life
'til an ocean came to my mind
We look for exit signs
but we can't be changed
into nothing overnight
Though we know it's over
it keeps exploding
every morning when we rise"
Broken bells - Perfect world
Ik overhandig Ruben de fietssleutel van zijn fiets en geef hem een compliment over de leuke sleutelhanger. Hij glimlacht verlegen, kijkt mij stralend aan en vergeet hierbij om de fietssleutel aan te pakken. Dus daarom leg ik hem maar op de bar neer.
Hé! De krullen hangen nu niet voor zijn ogen! Fijn dat ik nu de versie 'vriendelijke Ruben' op een dienblad aangeboden krijg!
Het lijkt erop dat hij zelf niet weet hoe mooi hij is. Het ziet er zo lief uit, hoe Ruben hier met nonkel Frederik aan de bar zit. Het is duidelijk te zien dat hij hem graag mag. En dat is wederzijds. Ruben heeft een serene uitstraling. Ik voel rust in zijn nabijheid. Nu hij zich niet hoeft te verdedigen tegen ongewenste invloeden van buitenaf, is er voor hem geen noodzaak om zich chagrijnig te gedragen. Door de afwezigheid van Tom kan hij zich ongestoord als de prins van Maison Numéro 1 presenteren. En dat doet hij dan ook. Vrolijk fluitend maakt hij de koffie klaar. Maar waarom 'Pareltje'? Waarom noemt nonkel Frederik hem Pareltje? Omdat ie uit de Parel van het zuiden komt: Breda!
Tom is vanmorgen vroeg opgestaan en met de trein naar Amsterdam gegaan. Hij wil tweedehands spulletjes kopen op het Waterlooplein. Geïnspireerd door mijn nostalgische studentenkamer wil hij een leuk zithoekje in Maison numéro 1 maken. Daar kunnen de gasten zitten die moeten wachten op een tafeltje. Want het loopt vaak storm in het restaurant. Tom vindt het vervelend als de mensen aan de bar moeten wachten op een tafeltje, om te kunnen eten. Het is dan gezelliger om even in zo'n zithoekje plaats te nemen.
Nu het dan uit is met Tom, komt er meer ruimte vrij voor een vriendschapsgevoel jegens hem. Ik heb niet het idee dat hij ervan wakker zal liggen dat ik de verkering heb uitgemaakt. Tom bedankte mij voor de mooie tijd. De relatie heeft maar een paar weken geduurd, maar toch. Hij zal vanavond nog even bij mij langskomen in de Zevende Hemel. Daarna wil hij mij een tijdje niet zien. Anders wordt het toch allemaal een beetje ingewikkeld. Dat begrijp ik. Ik heb trouwens gemerkt dat Tom gemakkelijk het ene na het andere meisje heeft, en dat hij dat op de één of andere manier nodig heeft. Dus het is ook wel prima zo: we hoeven er beiden niet van wakker te liggen.
Terwijl ik mijn koffie opdrink, realiseer ik mij dat ik blij ben dat ik de 'gezellige Gazelle' van Ruben weer heb ingeruild voor mijn eigen Fongers. Even later wandel ik naar huis. Deze keer met mijn eigen fiets aan de hand. In de Zevende Hemel heb ik zwermen huisgenoten om mij heen, die mij wel willen helpen om de band van mijn Fongers te plakken. Maar dat is niet nodig, want ik heb het gat snel gevonden en gerepareerd. Tom, Ruben en ik hebben nu ieder onze eigen fiets weer terug. Zo is het wel beter. Want ik vind die fiets van Ruben wel een fijne fiets, maar toch dacht ik:
Er is iets mee...
Ik kon er maar niet op komen waarom ik de neiging had om die fiets af te wijzen. Want het is gewoon een hele stevige fiets. Na lang nadenken viel dan eindelijk het kwartje. Ik dacht bij mezelf:
Het is een racefiets mét bagagedrager: dat hóórt niet!
Ik heb gisterenavond wel bij Tom achterop gezeten, maar ik wist toen al dat het bij mij niet zou werken. Ik wil niet bij een man achterop: nu niet en nooit niet. En ik wil al helemaal niet bij een man achterop die een racefiets met bagagedrager heeft. Het is misschien overdreven dat ik dat zeg, maar zo werkt het nu eenmaal bij mij. Ga sowieso nooit bij een man achter op de fiets. Nu niet en nooit niet. Want je weet niet hoe hij rijdt. Hij kan wel stoer gaan zitten doen en zeggen van: "Prinses, ik vang je op en dan leven we nog lang en gelukkig" of: "Ik ga je redden en ik weet helemaal hoe het leven in elkaar zit, dus vertrouw maar op mij." Onthoud één ding: als het alleen maar holle frasen zijn en geen daden... laat dan vooral heel veel fietsbellen rinkelen in dat hoofd van jou. Want...net zoals vrouwen zijn mannen ook gewoon tere en kwetsbare wezens die het echt niet allemaal weten en dat is helemaal niet erg, maar geloof het dus niet, als ze zeggen dat ze het wél weten...want dat is niet waar! En dan nog: waarom moet je achterop als je ook in het zadel kunt zitten en zélf je pad kunt trekken? Ik bedoel maar...
Ik had het vroeger – als schoolmeisje - al in de gaten, toen we kip-kip speelden op het schoolplein. Dat die jongens zo stoer liepen te doen. Maar vervolgens van slag waren als ze verloren hadden met knikkeren. Ik zei dan tegen mijn vriendinnen (en tegen mezelf) dat we ons niet zo op de kop moesten laten zitten door de jongens, omdat zij minstens even gevoelig waren als de wij. Dan zei ik:
"Jongens waren ooit ook baby's, net zoals meisjes."
Ik denk dat Ruben hartstikke gevoelig is! Dus de bijnaam 'Parel' past wel bij hem. Want een parel verstopt zich, maar kan ook schitteren. Nonkel vertelde dat parels worden gezien als symbool van wijsheid. Hij zoekt dat allemaal op, want hij leest graag. Hij liet ons een kopie van een tekst zien, van Tony Smits van Waesberghe. Die tekst wordt misschien wel het volkslied van Breda. Het gaat over een stad, te midden van de paarse heide: 'ons fier Breda'. Verderop in de tekst staat: "Breda, gij blijft de parel van 't Zuiden."
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten