Vijf minuten later ging bij De Vet het licht langzaam uit. Arno Hoogenberg en Rob Vroom lieten hem van het podium zakken en zetten hem in een comfortabele stoel, waarna De Graaff een stemmige vertolking van ‘Slaap kindje, slaap’ inzette.
Daarna zag Hoogenberg zijn kans schoon. In het half opengevallen jasje van zijn baas zag hij de toespraak die De Vet over een half uurtje had willen afsteken. Dat was een klusje waarmee de directeur rechtshulp nu zelf eer kon inleggen. Het zou op alle gasten en zeker op Samuel Weinblatt en de overige commissarissen een goede indruk maken wanneer hij in plaats van De Vet aan de protocollaire verplichting van een officieel welkomstwoord voldeed.
In een opgewonden stemming zag Hoogenberg hoe de zaal langzaam volstroomde voor het plechtige moment. Alle stoeltjes waren bezet, de mensen stonden twee rijen dik langs de wanden van het restaurant.
Hoogenberg verwachtte geen problemen met het voorlezen van een tekst die niet de zijne was. Gisteren bij de generale had hij niet al te hard opgelet, maar hij kende de grote lijnen van het verhaal en het managersjargon van zijn baas kon hij dromen.
Nu was het precies half tien, de lichten werden gedempt, een mooie spot verlichtte het podium. Arno Hoogenberg pakte de microfoon van de vleugel en schraapte zijn keel. Jules de Vet zat op hetzelfde moment op de achterbank van een taxi – van zelf rijden, laat staan van het escorteren van Chantal Bindels naar een discreet rendez-vous kon onmogelijk nog sprake zijn.
Hoogenberg vouwde de velletjes tekst voor zich uit op de katheder en begon met een verontschuldiging voor de afwezigheid van De Vet. Die was helaas ten prooi gevallen aan een plotselinge en hevige ongesteldheid en genoodzaakt geweest om ziek naar huis te vertrekken. In een hoek van de zaal stonden de mannen van incasso & externe betrekkingen begripvol te knikken. De Vet had niettemin nog wel laten weten, ging Hoogenberg verder, blij te zijn met de aanwezigheid van zovelen en had hem, Arno Hoogenberg, gevraagd om de honneurs waar te nemen.
Dat laatste was natuurlijk niet waar. Vroom en Hoogenberg hadden De Vet in een Uber gezet en de chauffeur dertig euro en een papiertje met een adres in handen geduwd. De Vet zelf was tot geen enkele vorm van communicatie meer in staat. Aan mevrouw De Vet had Hoogenberg een appje gestuurd, waarin hij de komst van haar man aankondigde. Wellicht kon ze deur van het slot halen? En een emmertje in de buurt houden, had hij erbij gedacht.
De tekst van De Vet begon op de wijze die kon worden verwacht en was vanaf de aftrap ongelofelijk saai: een woord van welkom voor iedereen, een speciaal welkom voor de nieuwe collega’s uit Utrecht en natuurlijk een woord van dank voor de Raad van Commissarissen die het idee van de overname – maar liever spreken wij van een samengaan, had De Vet er klef aan toegevoegd – van harte had ondersteund. De bekendmaking van Rob Vroom als de directeur personeel van de nieuwe onderneming vond in de zaal een lauwe ontvangst. Vervolgens twee kantjes ronkende taal over synergie en implementatie en de doelen die De Vet voor ogen had.
Arno Hoogenberg vond dat hij het er goed van afbracht. Geen haperingen, geen versprekingen en af en toe een ingecalculeerd, beleefd applausje. Nog één kantje en dan zat het erop. Hoogenberg pakte het laatste velletje papier en begon voor te lezen
Beste mensen, ik kom toe aan een afronding. Maar niet voordat ik een speciaal woord van dank heb gericht tot de dame zonder wie dit mooie feest niet mogelijk was geweest. Mag ik uw warm applaus voor mijn steun en toeverlaat in de afgelopen drie jaar: Irene Theodora Maaskant!
Hoogenberg kon zich van een dag eerder deze zinnen niet herinneren, maar dat was logisch. Daarmee had De Vet Maaskant natuurlijk willen verrassen. Gisteren was haar laatste werkdag geweest.
Maaskant nam intussen het applaus met een blij gezicht en met een reverence naar alle vier de windrichtingen in ontvangst.
Bij de twee volgende zinnen sloop bij Hoogenberg iets van twijfel omtrent de authenticiteit van de woorden naar binnen
Lieve Inge, ik heb nu al spijt dat ik je heb laten gaan. En dat ik je heb ingeruild voor Rob Vroom, dat kleine omkopertje van me.
In de zaal klonk ongemakkelijk gelach. Was dit een inside joke tussen Jules de Vet en Rob Vroom? Weinigen onder het publiek kenden De Vet als bijzonder geestig. Terwijl Rob Vroom schaapachtig stond te lachen, nam Maaskant ook dit tweede compliment met zichtbaar genoegen in ontvangst. Hoogenberg liet het gelach wegsterven en dat gaf hem de gelegenheid om snel en in stilte de laatste drie zinnen van de toespraak van De Vet te scannen
Wat zal de toekomst ons brengen? Nog meer uitbreiding natuurlijk, nog verder naar het oosten! Vandaag Utrecht, morgen Warschau, overmorgen Moskou!
Hoogenberg had het Maaskant gegund. Jules de Vet die net nuchter genoeg was om deze woorden te kunnen oplezen en net dronken genoeg om niet meer te beseffen wat hij zei. Helaas, hoe geweldig de grap ook was, Hoogenberg kon er niet aan meewerken. Hij rondde af met ‘bedankt allemaal voor jullie komst en nog een hele fijne avond’ en raapte de papieren bij elkaar. Het was hem erg goed afgegaan, vond hijzelf, zijn eerste optreden als hoogste baas van de organisatie.
Daarna zag Hoogenberg zijn kans schoon. In het half opengevallen jasje van zijn baas zag hij de toespraak die De Vet over een half uurtje had willen afsteken. Dat was een klusje waarmee de directeur rechtshulp nu zelf eer kon inleggen. Het zou op alle gasten en zeker op Samuel Weinblatt en de overige commissarissen een goede indruk maken wanneer hij in plaats van De Vet aan de protocollaire verplichting van een officieel welkomstwoord voldeed.
In een opgewonden stemming zag Hoogenberg hoe de zaal langzaam volstroomde voor het plechtige moment. Alle stoeltjes waren bezet, de mensen stonden twee rijen dik langs de wanden van het restaurant.
Hoogenberg verwachtte geen problemen met het voorlezen van een tekst die niet de zijne was. Gisteren bij de generale had hij niet al te hard opgelet, maar hij kende de grote lijnen van het verhaal en het managersjargon van zijn baas kon hij dromen.
Nu was het precies half tien, de lichten werden gedempt, een mooie spot verlichtte het podium. Arno Hoogenberg pakte de microfoon van de vleugel en schraapte zijn keel. Jules de Vet zat op hetzelfde moment op de achterbank van een taxi – van zelf rijden, laat staan van het escorteren van Chantal Bindels naar een discreet rendez-vous kon onmogelijk nog sprake zijn.
Hoogenberg vouwde de velletjes tekst voor zich uit op de katheder en begon met een verontschuldiging voor de afwezigheid van De Vet. Die was helaas ten prooi gevallen aan een plotselinge en hevige ongesteldheid en genoodzaakt geweest om ziek naar huis te vertrekken. In een hoek van de zaal stonden de mannen van incasso & externe betrekkingen begripvol te knikken. De Vet had niettemin nog wel laten weten, ging Hoogenberg verder, blij te zijn met de aanwezigheid van zovelen en had hem, Arno Hoogenberg, gevraagd om de honneurs waar te nemen.
Dat laatste was natuurlijk niet waar. Vroom en Hoogenberg hadden De Vet in een Uber gezet en de chauffeur dertig euro en een papiertje met een adres in handen geduwd. De Vet zelf was tot geen enkele vorm van communicatie meer in staat. Aan mevrouw De Vet had Hoogenberg een appje gestuurd, waarin hij de komst van haar man aankondigde. Wellicht kon ze deur van het slot halen? En een emmertje in de buurt houden, had hij erbij gedacht.
De tekst van De Vet begon op de wijze die kon worden verwacht en was vanaf de aftrap ongelofelijk saai: een woord van welkom voor iedereen, een speciaal welkom voor de nieuwe collega’s uit Utrecht en natuurlijk een woord van dank voor de Raad van Commissarissen die het idee van de overname – maar liever spreken wij van een samengaan, had De Vet er klef aan toegevoegd – van harte had ondersteund. De bekendmaking van Rob Vroom als de directeur personeel van de nieuwe onderneming vond in de zaal een lauwe ontvangst. Vervolgens twee kantjes ronkende taal over synergie en implementatie en de doelen die De Vet voor ogen had.
Arno Hoogenberg vond dat hij het er goed van afbracht. Geen haperingen, geen versprekingen en af en toe een ingecalculeerd, beleefd applausje. Nog één kantje en dan zat het erop. Hoogenberg pakte het laatste velletje papier en begon voor te lezen
Beste mensen, ik kom toe aan een afronding. Maar niet voordat ik een speciaal woord van dank heb gericht tot de dame zonder wie dit mooie feest niet mogelijk was geweest. Mag ik uw warm applaus voor mijn steun en toeverlaat in de afgelopen drie jaar: Irene Theodora Maaskant!
Hoogenberg kon zich van een dag eerder deze zinnen niet herinneren, maar dat was logisch. Daarmee had De Vet Maaskant natuurlijk willen verrassen. Gisteren was haar laatste werkdag geweest.
Maaskant nam intussen het applaus met een blij gezicht en met een reverence naar alle vier de windrichtingen in ontvangst.
Bij de twee volgende zinnen sloop bij Hoogenberg iets van twijfel omtrent de authenticiteit van de woorden naar binnen
Lieve Inge, ik heb nu al spijt dat ik je heb laten gaan. En dat ik je heb ingeruild voor Rob Vroom, dat kleine omkopertje van me.
In de zaal klonk ongemakkelijk gelach. Was dit een inside joke tussen Jules de Vet en Rob Vroom? Weinigen onder het publiek kenden De Vet als bijzonder geestig. Terwijl Rob Vroom schaapachtig stond te lachen, nam Maaskant ook dit tweede compliment met zichtbaar genoegen in ontvangst. Hoogenberg liet het gelach wegsterven en dat gaf hem de gelegenheid om snel en in stilte de laatste drie zinnen van de toespraak van De Vet te scannen
Wat zal de toekomst ons brengen? Nog meer uitbreiding natuurlijk, nog verder naar het oosten! Vandaag Utrecht, morgen Warschau, overmorgen Moskou!
Hoogenberg had het Maaskant gegund. Jules de Vet die net nuchter genoeg was om deze woorden te kunnen oplezen en net dronken genoeg om niet meer te beseffen wat hij zei. Helaas, hoe geweldig de grap ook was, Hoogenberg kon er niet aan meewerken. Hij rondde af met ‘bedankt allemaal voor jullie komst en nog een hele fijne avond’ en raapte de papieren bij elkaar. Het was hem erg goed afgegaan, vond hijzelf, zijn eerste optreden als hoogste baas van de organisatie.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten