De Geliefde - Sanne

Morgenochtend zal Farid vrolijk zijn. De glimlach van de liefde laat nog tijden sporen na.
Zij zal de kinderen uitgelaten horen rondrennen, tevreden met het geluk van papa. Ze zal ze vanuit haar bed horen lachen. Farid zal zingen. De geur van afbakcroissantjes en versgeperst sap zal doordringen tot in de slaapkamer. Tot het haar neus bereikt, die net boven de deken uitsteekt. Ze zal Otis op handen en voeten de trap horen beklimmen, gevolgd door Farid. Een kraaiende Lune zal hij in haar armen leggen, vergezeld door een lichte kus in haar warrige haar.

Trap af slaat hij treden over, een kleine sprong bij de laatste. Even later bedachtzaam trap weer op voor het ontbijt op bed.
Dankbaar voor vannacht zal hij vol bewondering naar haar kijken. Hij zal haar zeggen hoe blij ze hem maakt en hoe genereus hij het van haar vindt. Dan zal hij lachen en naast haar ploffen in hun bed. Ze zullen eten en nog nachten zullen ze slapen tussen de kruimels.

Hij zal peilen of ze oké is en zij zal faken, zoals hij dat jaren deed. Om niet te hoeven verliezen. Omdat verliezen meer pijn doet dan angst. Om de kinderen, om het huis, om alles wat ze hebben opgebouwd. Om de liefde. Om hoe goed ze hem kent en hoeveel ze nog van hem houdt.

Hij ziet er sexy uit. Sinds hij dit plan tot uitvoering brengt is er lucht in zijn bewegingen gekropen. Licht in zijn ogen. Als vroeger toen hij deze moeite voor haar deed.
Langer douchen, het scheermes over delen van zijn lijf waar beharing misschien ongepast zou zijn. De fris gewassen kleren die hij draagt. Zijn uitbundige parfum. De kilo's die hij eraf heeft getraind, het lukte nu ineens wel.

Met moeite wenst ze hem veel plezier. Niet dat ze het hem niet gunt, zeker niet. Ze heeft dit zelf bedacht en het goed gevonden. Ze geniet van hoe gelukkig ze hem maakt, met dit. Ze verbaast zich over haar ruimdenkendheid, maar nu hij echt gaat.
Zijn lichaam vol lust, zenuwachtig, verliefd misschien. Ook dat hebben ze besproken. Het is oké, liefdeloze seks is niets voor hem.
Het is haar schuld dat ze na Lunes geboorte nooit meer hebben gevreeën. Ze had zich verminkt gevoeld. Hij had haar niet gerust kunnen stellen. Wat wist hij van vrouwen? Daarom had ze zich altijd zo veilig bij hem gevoeld. Hij keek niet naar haar zoals de mannen uit het verleden naar haar keken. Hij deed niet met haar wat zij deden.
Nu verlangde ze weleens naar het soort begeerte van vroeger. Van een man die zich aan haar vergreep, omdat ze onweerstaanbaar was. Maar Farid is geen vrouwenman en ze heeft hem nooit meer toegelaten. Gebroken nachten, een jong gezin, hormonen, redenen genoeg.

Dat hij zijn hand aan zichzelf legde was prima. Dat hij daarbij niet aan haar dacht, maar aan de gespierde torso van de buurjongen of aan David, vooral aan David, dat wist ze heus wel. Vroeger was dat niet anders geweest. Hun twee kinderen waren mede mogelijk gemaakt door zijn fantasieën over David. Fantaseren staat je vrij.
Hij had het huilend in een dronkentoestand aan haar opbiecht. Toen hebben ze het plan gemaakt. Ze heeft het zelf bedacht, ze moet net zo dronken zijn geweest.
Hij is niet haar bezit. Een ring geeft geen garanties. Soms is ze bang dat hij hem heeft afgedaan, maar hij draagt hem nog. Nog wel.

Ook nu. Nu hij de veters van zijn nieuwe schoenen strikt. Nu hij zijn jas aantrekt, dicht ritst. Zijn hand naar haar opsteekt. De hand met aan zijn vinger de belofte van eeuwige trouw. Hij zoent haar niet, niet meer. Een knuffel, platonisch. Misschien is zij het wel die gestopt is met zoenen. Zijn lippen zullen straks liefde vinden.
De geliefde zal hem opwinden, meer dan zij ooit heeft gedaan. Hij zal slikken. Met de rug van zijn hand zal hij het zaad dat hem ontschoten is van zijn lippen vegen. Daar moet ze gestopt zijn, hem te zoenen.
Een voor haar vreemde hand zal zijn penis omsluiten. Moeiteloos, hard. Dat lukt hem, met haar, niet meer.
De geliefde zal hem laten zweten. Hij zal de spieren van zijn gladgeschoren billen aanspannen.
Niet doen! Denk aan kleine Lune met haar donkere oogjes vol feest, Farids ogen. Denk dan aan Otis op zijn fiets, Farid die hem een duwtje geeft om dan los te laten.
Farid zal loslaten, alles loslaten. De kreukels van genot in zijn gezicht zullen glad trekken. Ze kent zijn blik van verrukking, al is het lang geleden. Of zal het anders zijn. Echter, oprechter, intenser met de geliefde, vast wel.

Ze kan de liefde ruiken als Farid straks thuis komt. Zoals hij vroeger rook. Naakt en zwaar bovenop haar. Zijn geslacht voldaan tegen haar buik. Haar neus in zijn hals, te lang geleden.

Hij heeft haar foto's laten zien van de geliefde. Ze heeft hem goedgekeurd, zoals zijn vader haar destijds. Gedogen, dat is het. Hij heeft haar ingeruild voor een grijze man met dromerige ogen en een labradoodle die Beau heet.

Farid opent de voordeur. De beste versie van hem verlaat het huis, verlaat haar. De stem van jaloezie schreeuwt. Ze kan het niet onderdrukken, de hysterie wint het van de rede. Tranen, geschreeuw. Stil toch, de kinderen! Ze jaagt hem alleen maar verder bij haar weg, hij wil niet zien dat zijn geluk haar pijn doet. Zolang ze dat blijven ontkennen kunnen ze het volhouden, maar nu maakt ze alles kapot. Doe nou niet.
De deur sluit, harder dan de bedoeling. Ze hoort hoe hij de auto start, zijn parfum laat hij, bij haar tranen, achter in de hal. Hij hoort haar wanhoop niet, hij is al te ver weg van haar.
Zijn kant van het bed blijft koud. Tot ze zal laten weten hoe ze verder wil blijft hij bij de geliefde, wat hij wil.
De croissantjes zal ze morgenochtend zelf wel in de oven doen.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.

Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤