De brief - H7

Ze ruikt je geur in het nachthemd naast haar op het kussen. Ieder detail van je lichaam kan ze moeiteloos voor zich halen. Ze streelt jouw kleine puntige borsten. Een zacht kreunen ontsnapt uit je licht geopende mond. Met iedere aanraking van haar neemt jouw verlangen toe. Je smeekt haar door te gaan, maar zij legt een vinger op je mond en zegt dat je geduldig moet zijn. Ze wacht op wat haar zo vertrouwd is, op het schokken van je lijf en het smoren van ingehouden kreetjes in het kussen.

Je zegt dat zij de liefste vrouw is van de hele wereld, als jullie later hand in hand naar de bruine vlek in het plafond staren. Een overblijfsel van een lekkage toen jullie hier nog maar net woonden en die iedere verfbeurt weerbarstig weerstond. Je zegt ook dat er geen twee mensen bestaan die gelukkiger zijn dan jullie. En dat die vlek daar moet blijven omdat hij haar daar altijd aan zal blijven herinneren. Herinneringen, ze laat ze weer toe na je brief. Volgens haar kan het maar één ding betekenen. Het was haar meteen duidelijk.

Haar verlangen verwart mij. Hoe kan zij zo zeker zijn? Het is toch niets anders dan een hopen tegen beter weten in? Te weinig om zich aan vast te klampen.

En toch is dat wat zij doet. Ik ken die blik. Zij hoopt met een vastberadenheid waar ik bang van word.

Of jaloers. Durf ik wel na te denken over de betekenis van je brief?

‘Nee,’ schreeuw ik binnensmonds. Ik kan me geen hoop permitteren zoals zij dat wel doet. En zeker niet na al die jaren.

Mijn oude ik vervaagt in het donker wanneer ik het licht uit doe.

Ik moet me geen rare dingen in mijn hoofd halen. Jij had een reden om weg te gaan drie jaar geleden. En ook al vroeg ik er toen niet expliciet naar, ik weet dat die reden alleen maar kon zijn dat jij jouw werk belangrijker vond dan wat wij samen hadden. Anders had je wel net zo lang aan mijn kop gezeurd of ik meeging tot ik ja zei. Dat deed je altijd als je je zinnen ergens op had gezet.

Wanneer ik wakker word merk ik dat ik je nachthemd vasthoud. Doodstil blijf ik liggen. Ik probeer me voor te stellen dat wij samen door een huis lopen waarin alle muren weg zijn en dat er in de immense ruimte enkel maar één groot bed staat. Het lukt niet. Het huis blijft leeg.

Had ik anders verwacht?

Tegen mijn gewoonte in sta ik pas om half tien op. Tegelijk neem ik een besluit. Als mijn oude ik toch gelijk heeft, dan reizen wij straks samen terug naar Nederland en kopen we een nieuw huis. Een huis dat jij mooi vindt en precies is zoals jij het hebben wilt. Een huis waarin jij gelukkig bent, want wat mij sinds ik aan boord ging duidelijk is geworden, is dat het me niet uitmaakt waar ik woon, als het maar is met jou.

Meen ik dat nou? Het is toch duidelijk dat je niet terug komt. Dan had je dat al veel eerder gedaan. Dan had je geen brief geschreven maar gewoon voor mijn deur gestaan. Zo ben jij.

Ik moet ineens aan vroeger denken, toen ik nog klein was. Ik lig in bed en kan niet slapen. Beneden pakt mijn vader een flesje bier uit de koelkast. Ik hoor de bruisende klik als hij het opent. Zijn stem die vraagt aan mijn moeder of zij ook wil. Ze antwoordt iets wat ik niet kan verstaan maar wat wel lief klinkt.

Het is een beeld dat altijd opdook als ik niet goed wist wat ik moest doen. Het stelde me gerust te weten dat mijn ouders daar beneden waren en dat mij niets kon gebeuren.

Maar ik ben geen kind meer. Pijnlijke gedachten verdwijnen niet langer vanzelf. Ook al hoop ik het nog zo vurig.

En toch, het was me gelukt om van je los te komen. Ik had een nieuwe toekomst gezien. Ik had een boek geschreven waar ik trots op was.

Waarom nu dan bang?

De eetzaal is gevuld met een bont gezelschap. Klaas is er ook. Zo te zien is hij in een geamuseerd gesprek met andere gasten. Ik had meteen al door dat Klaas een vlotte man is. Een man ook met empathie, dat werd me gisteren al duidelijk tijdens onze kennismaking. Hij zal de tijd die ik hier op dit schip moet zien door te komen verzachten.

Klaas ziet me en komt naar me toe.

‘Dit is Eveline,’ zegt hij tegen de anderen terwijl hij mijn stoel aanschuift. ‘Zij is een medepassagier met wie het goed toeven is aan dek.’

Ik schiet in de lach, of ik wil of niet.

Na vannacht heb ik eigenlijk niet veel zin in praten. Het enige dat ik wil is dat mijn verwardheid verdwijnt. Waarom zei ik meteen ja, toen het reisbureau belde dat er een plek aan boord was vrij gekomen? En waarom negeerde ik de stem in mijn hoofd die zei dat dit veel te vlug kwam? Had ik niet beter gewacht tot de oorspronkelijke datum waarop ik zou vertrekken?

Ik weet nog goed dat ik toen al mijn bezwaren resoluut verwierp. Als ik nu niet ging zou ik nooit meer gaan. Voor het blok gezet worden door iemand of, zoals nu, door een onverwachte plaats die vrijkomt, het helpt mij om een beslissing te nemen. Als ik teveel tijd heb om na te denken neemt het aantal bezwaren alleen maar toe.

Tegen de buurvrouw heb ik gezegd dat ik niet precies wist wanneer ik weer terug zou zijn en haar gevraagd of zij de post uit het zicht wilde leggen. Een routinegesprek dat we elk jaar voerden wanneer Marian en ik op vakantie gingen.

Daarna had ik de makelaar gebeld. Gelukkig hadden zich nog geen kopers gemeld. Ik besloot de verkoop vooralsnog stil te zetten. In een opwelling, denk ik. Iets van, je weet maar nooit.

Het gemak waarmee de conversatie in de eetzaal verloopt is bijzonder prettig. Luchtige onderwerpen als uitgangspunt, die soms uitmonden in een serieus gesprek over wat zich in de wereld afspeelt. Of aan boord. Zoals de aankondiging van de film later vandaag. Mijn verwardheid verdwijnt. Vrijwel niemand hier heeft haast. Precies zo had ik het me voorgesteld toen ik besloot om met de boot te gaan. Dat ik genoeg tijd zal hebben om te wennen aan het idee dat met elke minuut die voorbij gaat, ik dichter bij jou ben.

Ik voel dat iemand naar me kijkt.

‘Zin in een wandeling op het dek?’ zegt Klaas als ik me omdraai.

‘Ik wil liever naar de fitness ruimte. Gisteren de hele dag stilgezeten. Word tijd dat ik weer eens beweeg.’

‘Oké, zie ik je later bij de film misschien. Als je niet gesloopt bent van het gewichtheffen.’ Hij wijst naar mijn biceps en lacht.

‘Wees maar niet bang,’ ‘50 Kilo til ik zo omhoog,’ bluf ik.

Ik kijk hem na als hij de eetzaal verlaat. Bestel nog een cappuccino en lees een krant. Vang flarden van gesprekken op van tafels om me heen. Het weer, de al dan niet kalme zee, de kwaliteit van het eten. Ik fantaseer over redenen van mijn medepassagiers waarom zij deze reis maken. Achter mij hoor ik kinderen lachen, vermengd met een zware mannenstem en een opgewekte vrouwenstem. Een gezin op vakantie? Het is immers bijna zomer.

Aan de tafel in het midden drinkt een vrouw gehaast haar koffie terwijl ze staat. Met één hand bladert ze snel door een stapel papieren die voor haar liggen. Ik vraag me af waarom zo’n haast op een schip. Tegenover haar eet een knul op zijn gemak een broodje. Hij leest de sportbijlage van een krant. Het contrast tussen die twee kan niet groter zijn.

Vannacht werd ik wakker. Het kwam door het licht. Het was anders. Ik dacht dat het misschien kwam omdat ik op een schip was. Tot ik ineens door de patrijspoort de volle maan zag. Volle maan intrigeerde me vroeger als kind al. En toen je weg was nog meer. Dan verbeeldde ik me dat jij in New York op hetzelfde moment naar dezelfde maan keek. Een enkele keer was het een troostrijke gedachte. Iets van samen. Maar vaker toch van alleen.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*DeBrief