De brief - H26

Mijn ogen prikken. Proef zout in mijn mond. Resten lijm plakken in mijn haar en tegen mijn wangen. Het behang zit op sommige stukken zo vast dat ik het er alleen met grof geweld af krijg. De gang ligt bezaaid met grote en kleinere stukken. Moet uitkijken dat ik er niet over struikel.

Maar dan sta ik toch voor een lege muur. Voor ik er eergisteren aan begon, twijfelde ik nog of ik het wel kon, behang uitzoeken. Jij deed dat altijd. Omdat jij daar nu eenmaal meer gevoel voor had, maakte ik mezelf wijs. Nu weet ik wel beter. Het voelt als een overwinning. Het is hetzelfde gevoel als toen ik een punt zette achter de laatste zin van de roman. In een overwinningsroes leunde ik achterover en sloot de pc af. Dit had ik al veel eerder willen doen. De overtuiging waarmee ik me dat bewust werd maakte me op dat moment zielsgelukkig.
Tot de ochtend van jouw brief. Ik wilde naar je toe rennen, desnoods de oceaan overzwemmen als het moest. Niets kon me nog tegen houden. Zo verlangde ik naar je. Jij miste mij! Het stond er toch? Ik wist op slag niet meer waarom ik de roman die ik net had geschreven zo belangrijk had gevonden. Maar na een slapeloze nacht vol hoop kwam de twijfel en een barstende koppijn door die ene vraag die maar bleef rondtollen in mijn hoofd: waarom zo en waarom nu pas Marian? Als je me miste, echt miste, dan had je ook gewoon kunnen schrijven dat je terugkwam naar Alphen.
Toch ben ik blij dat ik naar Amerika ging en uit jouw mond hoorde dat je niet eens meer aan me gedacht had. Dat je mij alleen maar wilde laten weten dat Liz en jij gaan trouwen. Ik kreeg antwoord op mijn vraag, ook al was ik daar toen niet blij mee.

In de winkel word ik overdonderd door wel honderd soorten behang. En van de kleuren verf al helemaal.
Kalm blijven. Niet alles hoeft in één keer. Eerst de gang. Als ik al tot een keuze kom natuurlijk.
Wat nou, als ik al tot een keuze kom? Ik kies vandaag nog behang uit, anders wordt het een project van jaren. Teveel aan keuzes verlamde me vroeger dan wel maar nu niet meer. Er is niemand waarmee ik rekening hoef te houden. Het enige dat mis kan gaan is dat ik over een paar maanden, of eerder, erachter kom dat het toch niet het behang is waar ik blij van word. En wat dan nog? Het is maar behang. Óf het valt me na een week niet eens meer op, óf ik verf er een leuke kleur overheen. Ik heb zeeën van tijd. Waarom wachten op een uitgever die pas na een half jaar of nog langer reageert?
Dat laatste schiet me zomaar te binnen. Een schrijver die zondagavond te gast was in een tv-programma over boeken, liet zich dat ontvallen. Hij vertelde van de tijd voor hij doorbrak. Ik putte daar moed uit. Ik ben kennelijk niet de enige die lang wacht. Natuurlijk wist ik dat wel, maar wat moet ik anders? Wachten duurt lang als je ergens naar uitkijkt.

Anderhalf uur later loop ik zielsgelukkig naar de uitgang van de bouwmarkt. Het is me gelukt. Ik heb de eerste stap gezet om mijn huis in te richten zoals ik dat wil. Ik kan niet wachten om de komende tijd verder uit te gaan zoeken wat ik nog meer ga veranderen. Het helpt me ook om niet iedere dag aan dat manuscript te denken.
Natuurlijk ben ik teleurgesteld als het niets wordt.
Ik voel weer de opwinding van toen ik voor de brievenbus stond en de enveloppe los liet. Vanaf dat moment was ik overgeleverd aan het oordeel van een wildvreemd iemand.
Niet aan denken. Eerst behangen, verven en alle meubels vervangen die me nog teveel aan jou herinneren. Daarna weer lekker schrijven. Ook als het niets wordt met mijn eerste boek. Het is daar waar ik blij van word.
Wat een geluk dat ik op kantoor louter routinehandelingen hoef te doen. Het verdient niet veel, maar wat heb ik nodig? Een computer en wat papier. Zodra daar de deur achter me dicht valt, ben ik vrij om te doen wat ik wil. Ideaal toch? Veel schrijvers zullen jaloers op me zijn. Zij hebben gezinnen met luidruchtige kinderen en kunnen pas schrijven wanneer die naar school zijn of naar bed. Ik verheug me nu al op het vooruitzicht om in de toekomst mijn werk te kunnen combineren met mijn baan als schrijver.
Schrijver! Best raar klinkt dat. Ik een schrijver? Zal er ooit een boek met mijn naam erop in de boekwinkels liggen? En dan? Draaien mensen het dan om en lezen ze wat er op de achterflap staat? Wat zullen ze denken wanneer ze mijn foto zien?
Wat een aardige vrouw?
‘Kom op Eef,’ hoor ik mezelf zeggen. ‘Je staat te dromen! Knap nou eerst je huis maar op! Er is nog genoeg te doen. Zorg er nu maar voor dat jij je daar helemaal thuis voelt, dan komt dat schrijven vanzelf wel, wacht maar af.’
‘Ja, ja,’ zeg ik tegen mezelf.
Ik schiet in de lach wanneer ik in het verbaasde gezicht van de man naast mij kijk.
Praten tegen mezelf. Ik doe het wel vaker.

De eerste baan is het moeilijkst. Als die scheef gaat, gaat de rest ook scheef.
Ik verschuif de rechterbovenhoek een paar millimeter naar omhoog en kijk vragend om naar de buurvrouw. Ze knikt goedkeurend. Ze vroeg of ik koffie bij haar kwam drinken, maar ik antwoordde dat ik dit af wilde maken.
‘Dat werd tijd ook,’ zei ze.

Ik zag dat ze schrok van haar opmerking.
‘Sorry,’ zei ze vlug, ‘ik bedoelde, sinds Marian weg is was je zo… zo op jezelf, zeg maar.’
‘Je hebt gelijk, buuf,’ stelde ik haar gerust. ‘Het werd ook tijd, precies om wat je zegt.’
Als de buurvrouw naar huis is, werk ik aan een stuk door. Het gaat makkelijker dan ik dacht. Ruim voor etenstijd is de gang klaar. Hij oogt lichter, veel ruimer ook. Ik moet ernaar blijven kijken zo mooi vind ik het. De kleurrijke aanblik van klaprozen, margrieten en korenbloemen. Het gaf me meteen al een goed gevoel toen ik het kocht.
Nu nog een nieuw kastje op de kop zien te tikken voor bij de voordeur. Wat er nu staat doet me teveel aan jou denken. Zelfs met een andere kleur verf verandert dat niet. Alles wat jij maar kon vergeten lag erop. Je sleutels, je muts, een boek dat je moest ruilen in de bieb. Een keer zelfs je portemonnee terwijl je al onderweg was naar de bakker om brood te halen.
En altijd dat krabbeltje met ‘ik mis je nu al, tot vanavond, kusje!’
Ik val stil. Mijn voornemen om vandaag nog naar de kringloopwinkel te gaan voor een kastje verdwijnt. Het hoeft toch niet meteen weg? Het is best een leuk kastje.
En het was toch ook een mooie tijd met haar?
Ik word overvallen door twijfel. Dat is normaal, zeg ik tegen mezelf. Het is allemaal nog zo vers. Laat maar staan tot je het zeker weet. Weg kan altijd nog.
Ineens word ik kwaad. Ik heb geen zin om bij ieder kastje, of bij wat het ook is dat mij aan jou herinnert, stil te staan. Dat kastje gaat weg en wel nu meteen. Zonder mezelf de kans te geven om op mijn besluit terug te komen pak ik resoluut mijn autosleutel en rijd naar de kringloopwinkel.
Ik kom terug met een bijna identiek kastje en een blik verf. Morgen ga ik het schilderen in een zachte mintgroene kleur omdat ik vind dat het past bij het behang en omdat ik het mooi vind. Jij had vast weer donkerbruin gekozen. Ik heb nooit tegen je gezegd dat ik die kleur afschuwelijk vind omdat ik dacht dat het me niets uit maakte. Vanmorgen in de winkel besefte ik voor het eerst dat het me wel degelijk iets uit maakte. Het zijn dit soort kleine ontdekkinkjes die mij nog altijd aan jou doen denken.
Ik ben blij dat ik zelf koos, maar dat niet alleen. Er is ook de pijn omdat ik nooit tegen je zei wat ik mooi vond. Was het dan anders gelopen tussen ons? Had jij iemand nodig die tegengas gaf, iemand als Liz? Ik zal het nooit weten. Sommige dingen kan ik niet overdoen. Tijdmachines bestaan alleen in fantasieverhalen.
Terwijl ik het rechter kastdeurtje schuur komt de gedachte aan mijn manuscript toch weer boven drijven. Het gebeurt gewoon ondanks mijn eerdere voornemen om het voorlopig met rust te laten. Ik heb nog steeds geen afwijzing gekregen. Het kan dus nog.
Wat zou ik doen wanneer de brief echt op de mat valt? Durf ik hem dan te openen?
Ook als het een afwijzing is?
Ja, natuurlijk. Ik moet me niet aanstellen! Schrijvers krijgen soms wel veertig afwijzingen voor ze uit de slush pile worden gepikt. Anderen komen er niet eens onder vandaan. Slush pile, weer zo’n woord uit de uitgeverswereld waarvan ik voorheen nooit had gehoord. Sinds ik me geabonneerd heb op Schrijven Magazine word ik ermee om mijn oren geslagen. Slush pile, synopsis, narratief, protagonist, antagonist, colofon, ga zo maar door. Nooit geweten dat er zoveel woorden nodig zijn om een boek te schrijven en uit te geven.
De postbode loopt naar mijn voordeur. Een doffe plof gevolgd door het dichtvallen van de brievenbusklep. De schuurmachine hangt stil in mijn hand. Ik durf me niet te bewegen. Ik sta daar, verwachtingsvol en bang tegelijk. Pas als ik zeker weet dat de postbode weg is kom ik in beweging. Zoek steun tegen mijn pas behangen bloemenmuur. Bereik met moeite de voordeur. Mijn hart bonkt. Ik buk. Tussen de stapel reclame zit alleen een brief van de bank, verder niets.
Wat had ik dan verwacht?

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.

Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*DeBrief