Wanhopig tuurt Astrid naar het scherm. Ze kan maar niet begrijpen waarom ze niet gewoon tegen de buurvrouw gezegd had dat ze een andere keer terug zou komen.
Waarom heeft ze haar telefoonnummer niet achtergelaten zodat Van Dongen haar kon bellen voor een afspraak? Nu moet ze er nog een keer heen en dan maar hopen dat de buurvrouw haar niet herkent. Wat bezielde haar om net te doen alsof ze haar zus was?
Regel nummer één: je nodigt een schrijver uit op kantoor voor een gesprek of op neutraal terrein en dan nog alleen maar als een manuscript zodanig potentie heeft dat het zin heeft om dat verder uit te zoeken. Met andere woorden: niet eerder dan wanneer je daar in de redactievergadering voldoende credit voor kreeg.
Als Wout hier achter komt kan ze haar carrière wel bij het grof vuil zetten. Geen enkele uitgeverij zal haar meer aannemen. Het is ook maar te hopen dat die buurvrouw haar mond houdt. Toen ze haar vertelde dat zij een zus was van Eveline die net terug was van een rondreis door Azië, had deze haar geloofd. Ze stond er wel op om met haar mee naar binnen te gaan. Natuurlijk deed ze alsof ze dat vanzelfsprekend vond. Iedereen kon wel zeggen dat ze een zus van haar is.
Binnen had ze dingen geroepen als “oh, wat leuk, dat kastje, ze heeft het nog steeds!” Ze deed het enkel maar om de buurvrouw ervan te overtuigen dat ze bekend was met de inventaris van haar zus. Wat een risico had ze alleen daarmee al gelopen? Wat als Van Dongen dat kastje nog maar pas had gekocht in een kringloopwinkel of zo en de buurvrouw dat wist? Gelukkig had ze niets aan haar gemerkt. Maar mocht ze daarop vertrouwen? Misschien had de buurvrouw wel degelijk haar twijfels gehad maar niets gezegd, omdat ze bang was of om wat voor reden dan ook.
In de kamer waar een laptop stond was ze blijven staan. Dus hier schreef Van Dongen. Ze weet nog goed dat ze dat dacht. Het had haar een bijzonder gevoel gegeven. Ze was weer het kind dat samen met haar moeder voor het eerst een bibliotheek binnen ging. Die geur. Hij deed haar denken aan het prentenboek dat ze van opa kreeg toen ze nog een klein meisje was. Hij had het gekregen van zijn vader toen hij nog maar een klein jongetje was, en nu gaf hij het aan haar, vertelde hij.
Het gebouw herbergde een heel andere wereld dan de wereld buiten en toch was het maar één deur die ze door was gegaan. Grote stellingkasten, gevuld met boeken.
Boeken die verhalen vertelden, geschreven door mensen als Eveline van Dongen, in kamertjes als deze.
Of in een schrijfhuisje op de Veluwe, dat hoorde je ook wel. Ze herinnert zich een schrijver in het begin van haar carrière als redacteur. Een heel aardige man. Gerard, heette hij. Hij vertelde haar dat hij het laatste deel van zijn boeken altijd afrondde in een huisje op de Veluwe. En dat hij daar vanuit Amsterdam op de fiets heen ging.
Soms ook wel midden in de nacht als de deadline in zicht kwam.
Schrijven kan men overal als je maar met onvoorwaardelijke overgave werkt aan het verhaal dat in je verborgen zit. Ze is ervan overtuigd dat dit het is wat schrijvers drijft. Een heilig moeten omdat ze niet anders kunnen.
En ook dat het haar daarom nooit is gelukt om een boek te schrijven. Zij kan het niet, maandenlang zichzelf opsluiten in een muf ruikend kamertje, zoekend naar woorden. Daar heeft ze geen geduld voor.
Ze voelt nog het toetsenbord onder haar hand, terwijl ze zich een voorstelling maakte hoe Van Dongen hier zat en dat het haar vingers waren die dit zelfde toetsenbord aanraakten. Keek ze uit het raam wanneer ze zocht naar een woord of naar een nieuwe ingang? Vergat ook zij te eten wanneer ze in het verhaal werd gesleurd zoals de schrijver van het schrijfhuisje tegen haar zei?
Een boek ingesleurd worden. Ze moest hem wel geloven. De passie waarmee hij het zei liet daar geen twijfel over bestaan.
Ben ik jaloers dat ik nooit zo’n schrijver werd?
Ze weet nog goed dat ze dat dacht.
De buurvrouw in de deuropening had gekucht. Bij het afscheid keek ze argwanend alsof ze twijfelde aan haar verhaal. Of verbeeldde zij zich dat en vond de buurvrouw alleen maar dat het lang genoeg had geduurd?
Ze buigt zich weer over het manuscript. Nog precies één maand en één dag heeft ze. Dan eindigt haar contract. Tenzij Wout tevreden is over haar degelijk onderbouwd rapport.
Ze neemt zich voor om elk woord met hernieuwde aandacht te lezen. Toch dwalen haar gedachten ook nu weer af naar die fatale ochtend. Wat heeft ze nog meer tegen de buurvrouw gezegd, behalve dan van die zus? Hoe lang bleef Van Dongen weg? Een maand? Ja, hooguit een maand. Dat zei ze. Stom dat ze toen niet had gevraagd hoe lang ze al weg was. Dan had ze een schatting kunnen maken wanneer ze ongeveer thuis zou zijn. Of had ze dat wel gevraagd? Ze kan het zich niet herinneren. Eigenlijk herinnert ze zich alleen maar de kamer met de laptop. In gedachten ziet ze Van Dongen daar steeds zitten. Haar vingers boven het toetsenbord, urenlang.
Je zet haar op een voetstuk, bijt ze zichzelf toe. Je doet alsof ze een beroemd schrijver is. Doe normaal. Lees verder en je zult zien dat je haar overschat. Je collega’s zijn toch niet gek? En Wout al helemaal niet met al zijn ervaring. Trouwens, wat heeft het voor zin? Als je niet opschiet met dat rapport lig je eruit.
Besteed je energie liever aan het zoeken naar een nieuwe baan in plaats van aan dat gemodder hier. Want dat is wat je aan het doen bent. Wordt wakker trut! Zeg tegen Wout dat je toch eerder wil stoppen en ga genieten van de vrije tijd die je krijgt. Is dit boek je echt zoveel waard?
Zuchtend legt ze haar correctiepen neer. Hoe kan ze nu objectief lezen als er steeds maar gedachten aan de schrijver naar boven komen? Wat mankeert haar toch?
Ik moet een beslissing nemen, denkt ze. De tijd dringt. Ik moet -of vol gaan voor dit manuscript -of er nu mee kappen.
Waarom heeft ze haar telefoonnummer niet achtergelaten zodat Van Dongen haar kon bellen voor een afspraak? Nu moet ze er nog een keer heen en dan maar hopen dat de buurvrouw haar niet herkent. Wat bezielde haar om net te doen alsof ze haar zus was?
Regel nummer één: je nodigt een schrijver uit op kantoor voor een gesprek of op neutraal terrein en dan nog alleen maar als een manuscript zodanig potentie heeft dat het zin heeft om dat verder uit te zoeken. Met andere woorden: niet eerder dan wanneer je daar in de redactievergadering voldoende credit voor kreeg.
Als Wout hier achter komt kan ze haar carrière wel bij het grof vuil zetten. Geen enkele uitgeverij zal haar meer aannemen. Het is ook maar te hopen dat die buurvrouw haar mond houdt. Toen ze haar vertelde dat zij een zus was van Eveline die net terug was van een rondreis door Azië, had deze haar geloofd. Ze stond er wel op om met haar mee naar binnen te gaan. Natuurlijk deed ze alsof ze dat vanzelfsprekend vond. Iedereen kon wel zeggen dat ze een zus van haar is.
Binnen had ze dingen geroepen als “oh, wat leuk, dat kastje, ze heeft het nog steeds!” Ze deed het enkel maar om de buurvrouw ervan te overtuigen dat ze bekend was met de inventaris van haar zus. Wat een risico had ze alleen daarmee al gelopen? Wat als Van Dongen dat kastje nog maar pas had gekocht in een kringloopwinkel of zo en de buurvrouw dat wist? Gelukkig had ze niets aan haar gemerkt. Maar mocht ze daarop vertrouwen? Misschien had de buurvrouw wel degelijk haar twijfels gehad maar niets gezegd, omdat ze bang was of om wat voor reden dan ook.
In de kamer waar een laptop stond was ze blijven staan. Dus hier schreef Van Dongen. Ze weet nog goed dat ze dat dacht. Het had haar een bijzonder gevoel gegeven. Ze was weer het kind dat samen met haar moeder voor het eerst een bibliotheek binnen ging. Die geur. Hij deed haar denken aan het prentenboek dat ze van opa kreeg toen ze nog een klein meisje was. Hij had het gekregen van zijn vader toen hij nog maar een klein jongetje was, en nu gaf hij het aan haar, vertelde hij.
Het gebouw herbergde een heel andere wereld dan de wereld buiten en toch was het maar één deur die ze door was gegaan. Grote stellingkasten, gevuld met boeken.
Boeken die verhalen vertelden, geschreven door mensen als Eveline van Dongen, in kamertjes als deze.
Of in een schrijfhuisje op de Veluwe, dat hoorde je ook wel. Ze herinnert zich een schrijver in het begin van haar carrière als redacteur. Een heel aardige man. Gerard, heette hij. Hij vertelde haar dat hij het laatste deel van zijn boeken altijd afrondde in een huisje op de Veluwe. En dat hij daar vanuit Amsterdam op de fiets heen ging.
Soms ook wel midden in de nacht als de deadline in zicht kwam.
Schrijven kan men overal als je maar met onvoorwaardelijke overgave werkt aan het verhaal dat in je verborgen zit. Ze is ervan overtuigd dat dit het is wat schrijvers drijft. Een heilig moeten omdat ze niet anders kunnen.
En ook dat het haar daarom nooit is gelukt om een boek te schrijven. Zij kan het niet, maandenlang zichzelf opsluiten in een muf ruikend kamertje, zoekend naar woorden. Daar heeft ze geen geduld voor.
Ze voelt nog het toetsenbord onder haar hand, terwijl ze zich een voorstelling maakte hoe Van Dongen hier zat en dat het haar vingers waren die dit zelfde toetsenbord aanraakten. Keek ze uit het raam wanneer ze zocht naar een woord of naar een nieuwe ingang? Vergat ook zij te eten wanneer ze in het verhaal werd gesleurd zoals de schrijver van het schrijfhuisje tegen haar zei?
Een boek ingesleurd worden. Ze moest hem wel geloven. De passie waarmee hij het zei liet daar geen twijfel over bestaan.
Ben ik jaloers dat ik nooit zo’n schrijver werd?
Ze weet nog goed dat ze dat dacht.
De buurvrouw in de deuropening had gekucht. Bij het afscheid keek ze argwanend alsof ze twijfelde aan haar verhaal. Of verbeeldde zij zich dat en vond de buurvrouw alleen maar dat het lang genoeg had geduurd?
Ze buigt zich weer over het manuscript. Nog precies één maand en één dag heeft ze. Dan eindigt haar contract. Tenzij Wout tevreden is over haar degelijk onderbouwd rapport.
Ze neemt zich voor om elk woord met hernieuwde aandacht te lezen. Toch dwalen haar gedachten ook nu weer af naar die fatale ochtend. Wat heeft ze nog meer tegen de buurvrouw gezegd, behalve dan van die zus? Hoe lang bleef Van Dongen weg? Een maand? Ja, hooguit een maand. Dat zei ze. Stom dat ze toen niet had gevraagd hoe lang ze al weg was. Dan had ze een schatting kunnen maken wanneer ze ongeveer thuis zou zijn. Of had ze dat wel gevraagd? Ze kan het zich niet herinneren. Eigenlijk herinnert ze zich alleen maar de kamer met de laptop. In gedachten ziet ze Van Dongen daar steeds zitten. Haar vingers boven het toetsenbord, urenlang.
Je zet haar op een voetstuk, bijt ze zichzelf toe. Je doet alsof ze een beroemd schrijver is. Doe normaal. Lees verder en je zult zien dat je haar overschat. Je collega’s zijn toch niet gek? En Wout al helemaal niet met al zijn ervaring. Trouwens, wat heeft het voor zin? Als je niet opschiet met dat rapport lig je eruit.
Besteed je energie liever aan het zoeken naar een nieuwe baan in plaats van aan dat gemodder hier. Want dat is wat je aan het doen bent. Wordt wakker trut! Zeg tegen Wout dat je toch eerder wil stoppen en ga genieten van de vrije tijd die je krijgt. Is dit boek je echt zoveel waard?
Zuchtend legt ze haar correctiepen neer. Hoe kan ze nu objectief lezen als er steeds maar gedachten aan de schrijver naar boven komen? Wat mankeert haar toch?
Ik moet een beslissing nemen, denkt ze. De tijd dringt. Ik moet -of vol gaan voor dit manuscript -of er nu mee kappen.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten