De brief - H15

“Jij nog?’ Klaas tikt met de fles tegen mijn glas.
Ik schud mijn hoofd.
We zitten op het terras aan de rand van het zwembad. Ik heb hem net verteld van de dag dat Marian thuiskwam en zei dat haar baas haar een magnifiek aanbod had gedaan.
‘Ze straalde toen ze me het vertelde. Alsof we er al woonden.’
‘Maar jij deelde haar enthousiasme niet?’
‘Ik kon het niet,’
‘Waarom niet? New York op zich is toch al een beleving. Of zag je op tegen de drukte? Het is wel een heel verschil met Alphen.’
Ik haal mijn schouders op.
‘Dat was precies wat zij mij ook vroeg. Duizenden antwoorden kon ik verzinnen maar ze weerlegde ze allemaal. Op het laatst hield ik maar mijn mond. Ik wist het niet meer. We waren twee geliefden geworden die de ander van het eigen gelijk wilde overtuigen.’
‘En geen van jullie beiden gaf toe?’
‘Nee, we kregen ruzie. Onze eerste. En tegelijk ook onze laatste.’
Ik voel de onmacht van dat moment weer in volle hevigheid bezit van me nemen.
Klaas ziet mijn worsteling, is wat ik denk. Minutenlang zit hij naast me zonder iets te zeggen of te vragen. Soms is er zijn genoeg.
‘Ik kon alles van haar verdragen. Zelfs als ze vlak voor etenstijd belde dat ze in de stad een collega was tegen gekomen en dat ze ergens een hapje gingen eten. In de uren dat ik op de bank naar de tv staarde, haalde ik me van alles in mijn hoofd.
Maar als ze dan eindelijk thuiskwam probeerde ik zo normaal mogelijk te doen en vroeg haar op nonchalante toon of het leuk was geweest.’
Ik zie aan zijn gezicht dat hij nadenkt over wat ik hem vertel. Heeft hij zijn bedenkingen over de wederkerigheid van onze relatie?
‘Ik was altijd blij wanneer ze weer thuis kwam. Ze gaf me bij de voordeur al het gevoel dat ik daar de reden voor was,’ voeg ik er daarom snel aan toe. Ik zeg er niet bij dat ik wel degelijk jaloers was op andere vrouwen, maar dat ik dat niet mocht zijn van mezelf. Er was immers vertrouwen in onze relatie.
‘Je was bang dat het ook weleens verkeerd zou kunnen aflopen?’
Die man kijkt dwars door me heen.
‘Ja dus,’ zegt hij als ik het antwoord schuldig blijf.
‘Ik wist dat zij veel van haar werk hield maar ik had nooit verwacht dat uitgerekend dat werk mijn concurrente zou worden. Zij ook niet, denk ik. Ik heb het haar niet gevraagd voor ze weg ging.’
Hoe vaak heb ik mezelf wel niet die vraag gesteld in de afgelopen drie jaren? Had ik het aan moeten zien komen? De laatste maanden werkte ze bijna iedere avond over. Ik zocht er niets achter en gunde haar het plezier dat ze uitstraalde wanneer ze thuis kwam.
‘Hier is jouw eigenste workaholic, riep ze al in de gang terwijl ze haar jas op de kapstok mikte. Ze had nog energie genoeg om er samen een leuke avond van te maken. Eigenlijk waren het de mooiste maanden van onze relatie. Tot ver na middernacht zaten we tegen elkaar aan geleund op de bank. We luisterden naar Janis Joplin of naar Patti Smith. Ingetogen, vanwege het late tijdstip en de buren, zongen we mee met ‘because the night belongs to lovers. We keken ook vaak naar romantische films, vooral met twee vrouwen in de hoofdrol. We kregen maar niet genoeg van elkaar. Ik heb haar zelden zo gelukkig gezien als toen. En zelf was ik ook nooit gelukkiger. Er was geen vuiltje aan de lucht. Het kon alleen maar nog mooier worden, dacht ik.’
Klaas drinkt zijn glas leeg. Er zijn maar weinig mensen op het terras. De meesten zijn druk met pakken, vermoed ik. Morgen komen we aan in New York. Ik voel me leeg. Wil niet denken aan morgen maar doe het toch.
Hij wenkt de ober.
‘Twee koffie graag,’ zegt hij zonder mij te vragen of ik ook wil. In plaats daarvan geeft hij mij een tissue en wijst naar mijn wang.
‘Soms moet je ergens doorheen, Eef’ zegt hij. ‘Wat er morgen ook gebeurt, je hebt het drie jaar zonder haar gered. Je bent zelfs een boek gaan schrijven. Iets dat je anders nooit had gedaan, zeg je. Ben je niet benieuwd naar je manuscript, of iemand het al gelezen heeft?’
Zijn vraag verrast me. Ik had de laatste uren geen seconde meer aan het manuscript gedacht. Hoe dichter ik bij mijn reisdoel kwam hoe meer het op de achtergrond raakte.
‘Denk aan Saar als zij op de bok van de woonwagen klimt en haar paard aanspoort te vertrekken,’ zegt hij. ‘Stap net als zij in het ongewisse. Saar had daarvoor jou nodig als schrijver. Jij hebt jezelf. Je bent sterker dan je denkt, Eveline. Hoe had je anders zo’n krachtig personage als Saar kunnen schrijven? Je bent er klaar voor om haar te ontmoeten.’
Zijn woorden ontroeren me. Ben ik er echt klaar voor?
Ja, zegt een stem in me, en anders kan je nog altijd niet aanbellen. Ze weet niet dat je komt dus kan je ook gewoon terug gaan naar huis.

Waarom heb ik altijd dit soort geruststellingen nodig wanneer ik op het punt sta om iets moeilijks te gaan doen? Ik vervloek mezelf er soms om. Maar nu geeft het me rust. Als het er op aankomt hoeft zij er nooit achter te komen dat ik daar was.

Ik kijk naar Klaas en glimlach naar hem.
‘Ik ga je missen,’ zegt hij.
Ineens bedenk ik me dat deze man alles van mij weet maar ik niets van hem.
Ik zeg het hem.
‘De wereld is kleiner dan je denkt,’ antwoord hij. ‘We zijn elkaar nu tegengekomen.
Wie zegt dat dit niet nog eens een keer kan gebeuren?’

Wanneer hij weg is denk ik aan zijn laatste woorden. Op de een of andere manier geven ze me moed. En troost. Bedoelt hij er ook mee dat er altijd mensen als hij zullen zijn? Mensen bij wie ik me thuis voel, en veilig en geliefd?

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*DeBrief