Compose - Shamar Devan

Segun was veertien toen hij voor het eerst luisterde naar Compose. Sindsdien is het artiestenduo wat hem al die tijd boven water heeft gehouden. Deshane rapt teksten die dichters overtreffen en Tony zingt met een stem die zich naadloos in de beat vestigt. Samen zijn ze onberispelijk. Seguns moeder zei altijd dat Compose hun teksten over geld, seks en drugs Segun niet goed deden. Maar je moet goed luisteren, denkt Segun. Dan hoor je de échte betekenis van hun woorden. De pijn. De stress. Het gevoel van eenzaamheid. Hun succesvolle levens als artiesten liggen dichter bij dat van Segun dan mensen denken, als je het hebt over de 'échte betekenis' dan.

Segun heeft zijn mooiste outfit voor deze gelegenheid aangetrokken, een spijkerbroek en een rode trui. Hij heeft zelfs zijn witte gympen gepoetst. Niet zo modieus als Deshane en Tony, maar zijn portemonnee is ook niet zo groot als die van hen. Het kostte wat geduw en getrek door de horde gillende meisjes, maar Segun staat vooraan bij zijn eerste concert van Compose. Iedereen om hem heen richt zijn telefoon op Deshane en Tony. Maar de telefoon van Segun zit in zijn zak, hij wil écht van het optreden genieten. Hij heeft een spliff tussen zijn lippen en luistert naar de teksten die hij van voor naar achter kent. Hij zal er nooit genoeg van krijgen, op een dag hoopt Segun net als zij te zijn.

Vóór het optreden had Segun het bordje 'kleedkamers' boven een deur al gezien. Zouden Deshane en Tony daarbinnen zijn? dacht hij. Na het optreden loopt hij er weer langs. De verleiding is té groot. Segun is al zo lang fan van Compose en dichterbij gaat hij niet komen. Hij kijkt vlug om zich heen, opent trillend de deur en doet hem snel achter zich dicht. Hij negeert het andere bordje, 'VIP only'. Wat als ze hem belachelijk maken? De gedachte maakt Segun misselijk, maar hij schudt haar snel van zich af. Dit is zijn kans, hij kan niet opgeven, niet nu. Hij hijst zijn spijkerbroek op. Dat verdomde ding zakt al de hele dag af, denkt hij. De vloer in de ruimte is bedekt met dambordtegels en er staan rekken met kleding en kaptafels met felle lichten tegen de muur. Het ruikt er naar nieuwe kleren. Bij een kledingrek staat Deshane, te herkennen aan zijn brede postuur. Hij draagt een pet over zijn waves en hij hangt een zwart trainingspak op. Zo dichtbij is Segun nog nooit bij één van de leden van Compose geweest. Als Deshane de deur hoort sluiten, draait hij zich om. Hij fronst. 'Fans mogen hier niet komen.' Hij heeft een zware stem.

'Maar—'

'Was ik niet duidelijk? Geen artiest, geen toegang.'

'Maar… Ik ben een rapper.'

'O ja? Hoe heet je dan man?'

'Segun.'

'Nog nooit van gehoord.'

'Ik moet nog doorbreken.'

'Nou, kom dan maar terug als je bent doorgebroken.' Deshane zucht. 'Jullie moeten niet verwachten dat als je wat woorden op een beat zet, je ineens een rapper bent.'

'Laat me op zijn minst wat voor je freestylen.'

'Nee. Flikker op.'

De deur aan de andere kant van de kleedkamer gaat open. Het is Tony. Hij heeft bruin afrohaar en houdt een glas champagne vast. 'Deshane, deze champagne…' Hij merkt Segun op. 'Wie is dat?'

'Deze man… Segun kwam hier zomaar om voor ons te freestylen.'

Segun kijkt naar de grond, want dit wordt zijn moment van afgang. Hij vindt het trouwens al een hele eer dat Deshane zijn naam heeft onthouden.

Tony lacht. 'Laat horen dan.'

Deshane kijkt Tony met half dichtgeknepen ogen aan.

'Toe maar.'

'Oké,' zegt Segun.

Ongeveer een minuut lang rapt Segun zonder beat. Hij kijkt naar de grond en soms vlug in hun ogen. Dus hij ziet amper hoe Tony zijn hoofd op en neer beweegt en hoe Deshane zijn frons langzaam verandert in een licht knikje.

'Niet slecht man. Je hebt talent. Maar je rijm kan beter,' zegt Deshane na afloop.

Segun's ogen worden groot. Deshane vindt hem getalenteerd. Deshane van Compose! 'Hoe verbeter ik mijn rijm?'

'Oefenen.'

'Kan je me het leren?'

'Nee?'

'Waarom niet?'

'Ja, waarom niet?' zegt Tony.

'Gewoon. Ik heb wel betere dingen te doen.'

'Maar ik ben jullie grootste fan.'

'Segun, we helpen je graag. We weten heel goed hoe het is als jonge artiest,' zegt Tony.

'Nee—'

'Wat Deshane bedoelt, is dat hij jou gaat leren rijmen als… Noem eens zo'n dichter. Shakespeare.'

'Tony, spreek lekker voor jezelf.'

'Wat hoor ik nu? Deshane vraagt je of je vanavond ook mee wilt om iets te drinken. Ga je mee?'

'Absoluut!' Het wordt tijd voor Segun om zichzelf te knijpen. Dit moet wel een droom zijn.

Deshane zucht.

De witte kussens van Tony zijn zijdezacht, evenals het deken en het matras van het bed in zijn logeerkamer. Gisterenavond was de beste avond van Segun's leven. Tony en Deshane namen hem mee naar een bar. Ze bestelden de duurste tequila en stelden hem voor aan een paar vrouwen, met het drankje werd Segun minder verlegen. De rest herinnert Segun zich niet meer, want er was tequila in overvloed. Wel weet hij dat er zonder Compose nooit meer zo'n mooie avond gaat komen. Hij heeft hoofdpijn, maar alles kost wat. Hij staat op uit bed en rekt zich uit.

'Wil je er ook lente-ui bij?' Tony schept hun roerei in een koekenpan om. Het is zo'n luxe keuken, met een marmeren keukenblad en twee ovens. Segun zit op een barkruk. Tony staat tegenover Segun aan het aanrecht, terwijl hij bezig is bij de inductieplaat.

'Graag. En dank je wel dat ik bij je mocht slapen.'

'Kan toch. Kleine moeite.'

Segun lacht. 'Waarom ben je zo'n chille guy?'

'Ik weet niet. Deshane is niet de enige die mijn liefde verdient, weet je?'

'Ik ben maar een fan toch?'

'Wat? Heb je jezelf horen rappen gisteren?'

'Tja… Maar hoezo staan er zoveel sneakers in je gang?'

Tony zet de inductieplaat uit en schept het roerei op twee borden. Hij schuift een bord en een vork naar Segun. 'Je lijkt net Deshane van vroeger. Altijd bescheiden zijn over het rappen. Maar iedereen weet hoeveel talent jullie hebben. Wat hebben mijn schoenen ermee te maken?' Hij lacht.

'Nee, maar oprecht.'

'Jaja.'

'Echt.'

'Nou, omdat jij zo extreem benieuwd bent. Ik moet gewoon dure sneakers hebben, snap je? En als ik ze heb, is het niet genoeg. Toen Deshane en ik nog op de straat waren ook al. De politie heeft Deshane een keer gepakt, alleen omdat ik schoenen wilde stelen bij een mall en hij van mij per se mee moest. Ik kon me nooit inhouden. Ik heb niet eens zo veel schoenen nodig.' Hij neemt een hap van zijn ei. 'Als je zo weggaat, mag je wel een paar meenemen.'

Ze lachen.

'Maar wat is er met Deshane?'

'Hoe bedoel je?'

'Nou, hij mag me niet.'

'Hoe kom je daarbij? Hij houdt gewoon niet van verandering. Geef het wat tijd, oké?'

'Oké.'

'En trouwens, Deshane appte me net. Hij heeft morgen tijd om je een klein lesje te geven bij onze studio.'

Segun knikt. Misschien heeft Tony gelijk. Misschien is Deshane zo slecht nog niet.

In het midden van de muziekstudio van Compose staat een grote mengtafel, omringd door toetsenborden, microfoons en kabels die zich als een doolhof over de vloer verspreiden. Dit is dus waar Compose hun muziek is gemaakt. De muziek waarmee Segun huilend mee in slaap viel als zijn oude schoolvrienden weer eens zonder hem slaapfeestjes hielden of als ze op een warme zomermiddag naar het strand gingen, zonder hem. Segun durfde niet te vragen waarom zonder hem, hij wist het antwoord toch al. Vooral haatte Segun het als zijn moeder dan klaagde over dat hij altijd thuis zat. Ze begreep het toch niet. Net zoals ze de woorden van Compose niet begreep.

Maar het is ook de muziek waarvan hij weer een glimlach op zijn gezicht kreeg en de muziek die hem inspireerde om te beginnen met rappen.

Segun en Compose zitten op bureaustoelen aan de mengtafel. Tony leunt op zijn handen met zijn ellebogen op de tafel. Hij zucht iedere keer als hij iets ingewikkelds over rappen hoort.

'Oké, die rijmconstructies draaien om lagen en klanken, zoals binnenrijm en multisyllabic bars die blijven knallen,' zegt Deshane.

'En jij denkt dat Segun die vage termen kent?' Tony lacht.

'Man, ik ben hem iets aan het uitleggen.'

'Ken je die termen, Segun?' vraagt Tony.

Segun fronst.

'Nou?'

'Eigenlijk niet. Toen ik leerde rappen deed ik gewoon wat ik Deshane hoorde doen. Geen vage termen of iets.'

'Let dan verdomme op, Segun. Let op! Ik heb hier toch niet voor niks mijn tijd voor opgeofferd? Je wilde toch je rappen verbeteren?'

'Ja.'

'Nou dan?'

'Wat wilde je vandaag anders doen, Deshane?' vraagt Tony.

'Hou je bek.'

Deshane legt uit wat de termen betekenen. Segun wil graag van hem leren, maar hij weet niet of hij Tony daarmee teleurstelt.

Tony kijkt Segun scheel aan. Het ziet er iets te grappig uit. Grappig genoeg dat er een giegel uit Segun's mond komt.

Deshane staart Segun strak aan. 'Ben je nou zo fucking kinderachtig? Ja, ga lekker lachen man. Waar is je respect?'

'Maar kijk hoe hij doet…'

'Dat boeit me precies niks. Ik heb het tegen jou, oké?'

'Doe niet zo gemeen tegen hem. Hij doet niks. Ik geef het toe, ik ben hier kinderachtig,' zegt Tony.

'Segun, je haalt het kind in Tony naar boven. Voordat jij met je zielige freestyle kwam aanzetten was hij niet zo. Je hebt alles verpest. Schaam je diep.'

Tony pakt Deshane bij de arm. 'Kom, we gaan even naar de coffeeshop. Daar word je relaxed van. Wat je nu zegt, meen je niet.'

Deshane pakt zijn telefoon uit zijn zak en toetst zijn code in. 'Ik bestel een uber. Jullie bekijken het maar.'

'Wat doe je?' vraagt Tony en hij slaat de telefoon uit zijn handen. Hij valt onder de mengtafel. 'We maken af wat we begonnen zijn. Ik heb het verpest en je moet hem niet de schuld geven.'

Segun kijkt Tony fronsend aan, terwijl hij de studio uitloopt. Deshane scheldt Tony verrot, maar loopt met hem mee. Hoe meent Deshane dit nou niet? Het was ook te mooi om waar te zijn. Als zijn oude vrienden hem een loser vonden, waarom zou Deshane dat dan niet vinden?

Segun voelt zich sterk aangetrokken tot de ontgrendelde telefoon van Deshane onder de mengtafel. Het is de nieuwste IPhone. Iets aan die twee klopt niet, denkt hij. Er moet iets op dat mobieltje zijn dat alles verklaart.

Hij bukt en pakt hem op, voor hij de code weer moet intoetsen. Segun heeft geen idee hoe hij zijn verklaring gaat vinden.

Eerst kijkt hij in Deshane's fotogalerij. Hij heeft veel foto's van eten bij luxe restaurants en van hem met dames. Af en toe staan er screenshots van webshops en kinderfoto's tussen. Deshane verschilt veel van de jonge Deshane. De jonge draagt overhemden met truien erover en de oude draagt trainingspakken. De oude heeft waves en de jonge heeft kleine vlechtjes. Maar hun blik is nooit veranderd. Het is alsof hun ogen iemand aankijken die er niet is. Alsof ze nooit op grappen zijn, zoals Deshane in zijn muziek rapt.

Links van de foto's staat het icoon van een hartje, waarnaast 'favorieten'. Segun klikt erop. In het fotoalbum staat één filmpje, het duurt achtenveertig seconden.

Het is schokkerig gefilmd. Tony staat in zijn blote buik en heeft een revolver in zijn hand. Het zweet staat op zijn voorhoofd en zijn trillende hand doet het wapen ook trillen. Hij staat voor een wit appartement met bruine plekken, waarschijnlijk door jaren zonder onderhoud. Er hangen wasjes en bloempotten met dorre planten aan de balkonnen. Tony zijn afrohaar is er kortgeschoren, dus het filmpje moet lang geleden gefilmd zijn.

'Dit is voor Deshane!' Hij schiet drie keer richting een raam met de revolver. Buiten beeld breekt glas en er klinkt gedempt gegil. 'Niemand fuckt met ons.'

Daar stopt het filmpje.

Segun legt de telefoon weer onder de mengtafel. En daar blijft hij ook.

In de etalage van een woonwinkel staat een stoel. De stoffen, blauwe stoel doet Segun denken aan één waarop de jonge Deshane zou zitten. Op de stoel zou Deshane junior alle touwtjes in handen hebben. Hij zou lachen en met zijn kleine vlechtjes schudden. En niemand zou dat mogen verpesten. Zelfs niet iemand die al zijn hele leven naar de mensen op de stoel opkijkt. Niet eens even om te ervaren hoe het is.

Segun kiest een bankje in een park om op te blowen in plaats van de blauwe stoel. Hij is het wel gewend. Hij pakt zijn mobiel uit zijn zak, ademt diep in en uit en belt Tony.

'Hallo,' zegt Tony met een schorre stem. 'Sorry van vanmiddag.'

'Maakt niet uit. Deshane was me ook niks schuldig of zo. Ik snap hem eigenlijk wel. Ik zou ook geen zin in mij hebben als ik hem was.'

'Zeg dat niet maat. Het ligt aan hem en niet aan jou.'

'Ja, vorige keer zei je ook al dat hij niet van verandering houdt. Maar dat is volgens mij onzin, of niet? Waarom wil niemand iets met mij te maken hebben?'

'Ik wil wel iets met je te maken hebben. Ik vind je aardig… En je hebt talent.'

'Dat zeg je, ja. En dat waardeer ik ook. Toen je me die avond van het concert vroeg om met je mee te gaan naar die bar, was ik dolgelukkig. Je was de eerste ooit die dat deed. Maar deed je dat uit medelijden? Want het was duidelijk hoe Deshane daarover dacht. En iedereen ooit.'

'Iedereen ooit?'

'Ja.'

'Deshane is verdomme jaloers! En je hebt het over 'iedereen ooit', maar die zijn dan ook jaloers!'

'Ben je een moeder of zo? Die zeggen ook altijd dat mensen jaloers zijn, terwijl hun kind eigenlijk gewoon een loser is.' Segun neemt een trek van zijn spliff.

'Nee. Ik wil zelfs geen kinderen, dat zijn mijn schoenen al.'

Segun houdt zijn lach in, humor heeft Tony wel. 'Maar waarom zou Deshane jaloers zijn?'

Tony zwijgt.

'Waarom?'

'Omdat… Omdat hij bang is om me kwijt te raken denk ik. We hebben elkaar een keer gezworen dat er nooit iets of iemand tussen ons zou komen.'

'O.'

'Maar je komt echt niet tussen ons hoor! Ik zit toch niet aan Deshane vast? Het kan best beide bestaan. We zijn toch ook geen tieners meer?'

'Ja, klopt. Maar ik moet nu gaan.'

'Jammer, Segun. Spreek ik je morgen?'

'Oké.'

'Dit is voor Deshane,' zegt Segun als hij zichzelf in de vijver van het park laat vallen. Hij heeft een zware steen om zijn middel geknoopt.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤