Bruine terreur - KRASSLANSKY

Wat er in de onze straat gebeurde, was al jarenlang een ware plaag, die zijn ellendige sporen diep in ons gezin had gebeiteld. Vervuiling, iedere dag weer. Stank en stront op het plaveisel. Grote, bruine, platte, hoge, natte stinkende substanties in allerlei vormen. Niet een hoop was hetzelfde. Ik moet zeggen dat hondenanussen op creatief gebied de abstracte beeldende kunst zeer toegewijd zijn. Mijn huisgenoten en ik hadden het gevoel dat de honden uit hele stad hun creativiteit in onze straat gestalte kwamen geven.

Na jaren van terreur waren wij niet meer zo fris in het hoofd. Mijn oudste zus Tini, raakte steeds verder van huis. Zij was volkomen overspannen geraakt. Een breekpunt kwam, toen zij een paar jaar geleden als gewoonlijk weer vroeg de deur uit ging. Het nog maagdelijke bruinsel lachte haar reeds toe, toen zij zich met haar fiets door de voordeur uit het gangetje naar buiten worstelde en achteruit in een royale strontweiler flatse trapte. Kokhalzend kwam zij huilend de trap weer op, terwijl moeder met afgrijzen in haar ogen naar de bruine sporen keek, die zij achterliet op de traploper.

Spanningen, irritaties en depressies. Een scala van narigheid die ons steeds meer van elkaar vervreemde. Mijn broer Kees was het huis uitgegaan en pa die nooit vies van een borrel was geweest, kwam steeds later thuis stinkend naar sigarettenrook, alcohol en stront wat aan zijn schoenen klonterde.

Op een zondagmorgen stapte ik het huis uit om een frisse wandeling te maken. Nog geen drie meter van de deur voelde mijn rechtervoet de hardheid van de straat niet meer. Een luchtledige zachtheid deed mijn schoen schuiven in een richting die ik niet wilde. En jawel, het was weer eens geschied. Met het koude zweet op mijn bleke kop keek ik naar de stinkende brei die het profiel aan de onderkant van mijn schoen volledig opvulde. Een onbeschrijfelijke woede welde in mij op. Na een schreeuw van onmacht begon ik driftig met grote passen door de straat te zwalken, terwijl ik onbeheerst elke smerige hoop, die ik tegenkwam met woestheid onder mijn voeten uiteen deed spatten. Thuis hadden ze gemerkt dat buiten iets niet klopte. In de deuropening stond mijn zus te gillen, mijn moeder te huilen en pa wezenloos voor zich uit te staren.

Nu ben ik hier. Een tijdje al. Het gaat mij uitstekend. Ik zie er prima uit. Het eten is goed en de begeleiding vriendelijk. Mijn familie komt regelmatig op bezoek. Ze leven met mij mee en zijn erg lief, maar zien er grauw en gespannen uit. Op mijn verzoek nemen zij grote blokken bruine klei mee. In de werkruimte van de inrichting maak ik daar hopen en drollen van. Her en der leg ik die op de grond, trek mijn hoge schoenen aan en dan maar stampen, stampen, stampen. Zolang ik mag kleien, voel ik mij gelukkig en dat ben ik in geen jaren geweest.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤