Het licht op zolder is dof en geel. Het peertje aan de kale draad geeft net genoeg licht om haar schaduw wazig over de houten vloer te werpen. De vloer kraakt onder haar voeten. Ze schuift dozen aan de kant, stapels oude tijdschriften. Haar vingers voelen stoffig aan. Het ruikt naar vergeelde boeken, naar vergeten jaren.
In een hoek staan spullen die ze herkent. Een doos met haar schoolschriften, een kinderfietsje, een salamanderkacheltje: 'Je brûle tout l'hiver sans m'éteindre'. Ze wrijft in gedachten een paar keer over het zwarte gietijzer.
Dan ziet ze de koffer. Hij staat apart, half verscholen achter een stapel dekens. Donkerbruin, bijna zwart, met leren hoeken en een dof metalen sluiting. Ze weet zeker dat ze hem nooit eerder heeft gezien. Ze loopt erheen, gaat op haar hurken zitten. De sluiting gaat stroef open. Het metaal kraakt. Ze trekt het deksel omhoog. Binnenin liggen papieren, bij elkaar gehouden met een eindje vliegertouw. Ze pakt het bundeltje op en knoopt het touwtje los. De bladen zijn dicht beschreven. Geen sierlijke krullen, maar letters zoals je die op doktersrecepten aantreft. Ze probeert een regel te lezen:
'Ik kan er niet langer mee leven.'
Haar vingers bevriezen. Ze bladert verder, haar ogen schieten over de woorden, maar de zinnen zijn onsamenhangend. Flarden van gedachten. Namen die haar niets zeggen. Een datum in de rechterbovenhoek: 3 augustus 1947. Ze staart naar het jaar. Toen was zij zes. Een zomer die ze zich herinnert, omdat ze toen verhuisden. Aan de hand van haar moeder had ze de hele weg naar haar nieuwe school gehuild.
Onder de papieren ligt een foto. Ze houdt hem even vast, kijkt ernaar. Een man en een vrouw, samen op een bankje in een park. De man heeft een hoed op, de vrouw draagt een bloemetjesjurk. Hun handen raken elkaar net, vingers licht verstrengeld. Vage gezichten, net niet helemaal scherp gesteld. Toch herkent ze iets in de man, de manier waarop hij zit en naar de camera kijkt. Het geeft haar een onrustig gevoel. Ze legt de foto terug.
Beneden klinkt de stem van haar vader. 'Sophie, hoe gaat het daar?'
Ze slikt. 'Ja, prima!' roept ze terug. Haar stem klinkt schor. Ze pakt de papieren en de foto, stopt alles terug in de koffer zoals ze het gevonden heeft, en klikt de sluiting dicht. Haar handen trillen. Ze draagt hem naar de trap. Vanochtend had haar moeder opgewekt haar oude fotoalbums laten zien. Op geen enkele foto droeg ze een bloemetjesjurk. Haar vader maakte grapjes over wat ze allemaal zouden achterlaten. De gebarsten koffiemokken, de vergeelde gordijnen, het verroeste tuingereedschap.
Maar deze koffer is iets anders. Die hoort hier niet.
Even blijft ze staan bovenaan de trap, de koffer zwaar in haar handen. Dan zet ze hem neer, duwt hem met haar voet een stukje verder de schaduw in.
'Ik kom eraan!' roept ze naar beneden. Ze veegt haar handen aan haar broek af, ademt diep in. Ze doet het licht op zolder uit, bedenkt zich, en knipt het weer aan. Dan loopt ze de trap af.
https://print.24bookprint.com/janschuuring
In een hoek staan spullen die ze herkent. Een doos met haar schoolschriften, een kinderfietsje, een salamanderkacheltje: 'Je brûle tout l'hiver sans m'éteindre'. Ze wrijft in gedachten een paar keer over het zwarte gietijzer.
Dan ziet ze de koffer. Hij staat apart, half verscholen achter een stapel dekens. Donkerbruin, bijna zwart, met leren hoeken en een dof metalen sluiting. Ze weet zeker dat ze hem nooit eerder heeft gezien. Ze loopt erheen, gaat op haar hurken zitten. De sluiting gaat stroef open. Het metaal kraakt. Ze trekt het deksel omhoog. Binnenin liggen papieren, bij elkaar gehouden met een eindje vliegertouw. Ze pakt het bundeltje op en knoopt het touwtje los. De bladen zijn dicht beschreven. Geen sierlijke krullen, maar letters zoals je die op doktersrecepten aantreft. Ze probeert een regel te lezen:
'Ik kan er niet langer mee leven.'
Haar vingers bevriezen. Ze bladert verder, haar ogen schieten over de woorden, maar de zinnen zijn onsamenhangend. Flarden van gedachten. Namen die haar niets zeggen. Een datum in de rechterbovenhoek: 3 augustus 1947. Ze staart naar het jaar. Toen was zij zes. Een zomer die ze zich herinnert, omdat ze toen verhuisden. Aan de hand van haar moeder had ze de hele weg naar haar nieuwe school gehuild.
Onder de papieren ligt een foto. Ze houdt hem even vast, kijkt ernaar. Een man en een vrouw, samen op een bankje in een park. De man heeft een hoed op, de vrouw draagt een bloemetjesjurk. Hun handen raken elkaar net, vingers licht verstrengeld. Vage gezichten, net niet helemaal scherp gesteld. Toch herkent ze iets in de man, de manier waarop hij zit en naar de camera kijkt. Het geeft haar een onrustig gevoel. Ze legt de foto terug.
Beneden klinkt de stem van haar vader. 'Sophie, hoe gaat het daar?'
Ze slikt. 'Ja, prima!' roept ze terug. Haar stem klinkt schor. Ze pakt de papieren en de foto, stopt alles terug in de koffer zoals ze het gevonden heeft, en klikt de sluiting dicht. Haar handen trillen. Ze draagt hem naar de trap. Vanochtend had haar moeder opgewekt haar oude fotoalbums laten zien. Op geen enkele foto droeg ze een bloemetjesjurk. Haar vader maakte grapjes over wat ze allemaal zouden achterlaten. De gebarsten koffiemokken, de vergeelde gordijnen, het verroeste tuingereedschap.
Maar deze koffer is iets anders. Die hoort hier niet.
Even blijft ze staan bovenaan de trap, de koffer zwaar in haar handen. Dan zet ze hem neer, duwt hem met haar voet een stukje verder de schaduw in.
'Ik kom eraan!' roept ze naar beneden. Ze veegt haar handen aan haar broek af, ademt diep in. Ze doet het licht op zolder uit, bedenkt zich, en knipt het weer aan. Dan loopt ze de trap af.
https://print.24bookprint.com/janschuuring
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Ja! Leuk verhaal Jan!
BeantwoordenVerwijderenEen goed geschreven verhaal waarin de details een grote rol spelen. Bij mij roept het de indruk op dat het is geschreven door een ervaren schrijver. Twee opmerkingen: Sophie is volgens het verhaal nu 85 of 86 jaar oud en dan is het hoogst onwaarschijnlijk dat haar vader nog leeft. Het is dus belangrijk om de lezer te laten weten wanneer dit verhaal zich afspeelt. Daarnaast begrijp ik niet, en dat kan aan mij liggen, waarom ze het licht weer aanknipt.
BeantwoordenVerwijderenMijn eerste gedachte als ik de tweede zin lees: bij een kaal peertje krijg je juist scherpe schaduwen. Dat is een detail, maar het lijkt daardoor slordig geschreven.
BeantwoordenVerwijderenHoi Albert, Dank voor je reactie. Als je ervan uitgaat dat het verhaal in 2025 plaatsvindt, heb je zeker een punt wat betreft de leeftijden. En vrijwel iedere lezer zal daar van uitgaan. Dus even rekening mee houden, de volgende keer.
BeantwoordenVerwijderenWat betreft het licht: Ze is iets te weten gekomen over haar vader dat een heel nieuw licht op hem werpt. Ze staat voor de keus haar ogen ervoor te sluiten, het te verdonkeremanen, of er mee te dealen. Het weer aandoen van het licht symboliseert de nieuwe wetenschap én de keus die ze maakt. Ik wist dat de lezers zich dit zouden afvragen en hoopte dat ze 'aan het werk zouden gaan'. Er zijn nog wel andere redenen te bedenken. .
Bedankt voor je uitleg. Ik baal nu dat ik de overduidelijke symboliek ervan niet heb begrepen en ga je verhaal nog een keer lezen
VerwijderenHet hangt er maar helemaal vanaf hoeveel watt het peertje heeft...😉
BeantwoordenVerwijderenHoi anoniem, Bedankt voor je eerste (!) gedachte over het detail...
BeantwoordenVerwijderenNou Albert, Nu ben je echt te streng voor jezelf.
BeantwoordenVerwijderenStreng voor jezelf zijn is de enige manier om een betere schrijver te worden. Op alle andere vlakken - eten, huishouden, beweging, hobby's - ben ik juist erg mild. Evenwicht.
Verwijderen