Bingo - Pieter Wouter Broekharst

Onlangs is Sjaantje pardoes overleden.

Ze woonde in een aanleunwoning naast een verpleeghuis en was een stille vrouw van bijna negentig en had geen enkel familielid. Geen broer of zus, neef of nicht of een verre verwant en de huishoudelijke hulp haalde de boodschappen voor haar.

Ze hoefde of wilde nooit ergens heen en ontweek alles en iedereen die wat met dokters en ziekenhuizen te maken had, want dat zijn gewoonlijk de enige uitjes die mensen van haar leeftijd nog hebben, en waar zou ze anders heen moeten gaan, want van uitgaan hield ze niet. En de notaris, want ze was niet onbemiddeld, kwam wel bij haar thuis.

Tussen de middag at ze elke dag een warme maaltijd in het recreatiezaaltje van het appartementencomplex en elke donderdagmiddag ging ze daar naar de wekelijkse bingo.

Die donderdagmiddag schuifelde Sjaantje, want met een rollator lopen wilde zij niet, naar het zaaltje.

Vlak voor de openstaande deuren van het zaaltje stond zij plots met een ruk stil, strekte zich in de volle lengte van haar één meter zestig uit… en zeeg geluidloos ineen als een marionet waarvan de touwtjes één voor één sneuvelden.

Eén van de aanwezige vrijwilligers kwam aangesneld met de AED en een andere belde 112.

De ambulance kwam, maar de broeder kon alleen maar bevestigen wat de AED-er al had geconstateerd: Sjaantje was helaas en onmiskenbaar overgegaan naar een ander leven, en Sjaantje werd voorlopig en in afwachting van de dokter in een zijkamertje gedeponeerd.

Maar het leven gaat door en de bingo ook, al was het wel wat later geworden.

"Tja", zei Gerda, de medebewoonster die altijd bij de maaltijd en de bingo naast Sjaantje zat, "dan doe ik haar plankje wel, want dat heeft ze betaald."

Tijdens de laatste ronde riep Gerda 'bingo', en er achteraan: "Sjaantje heeft nog nooit wat gewonnen en nu heeft ze bingo!"

De prijs was een grote doos bonbons en de vraag rees wat daarmee te doen, want tenslotte was die van Sjaantje.

"Uitdelen", stelde Gerda voor na wat heen en weer gepraat, "want dat zou Sjaantje ook gedaan hebben."

Iedereen was het daar mee eens en als nagedachtenis aan Sjaantje werd de doos statig rondgedragen door Gerda.

Toen Dikke Truus een bonbon uit de doos nam riep ze: "Lang leve Sjaantje", wat een besmuikt gegrinnik opleverde van de andere dames.

Mina pakte een bonbon, stak hem in de hoogte en giechelde: "Nou Sjaan, daar ga je!", maar ook dat werd unaniem afgekeurd als een in memoriam.

"Laten we er 'Sjaantje is een engel' van maken", opperde Gerda terwijl zij haar bonbon plechtig op de palm van haar hand omhoog hield.

Het voorstel werd met algemene stemmen aangenomen en na het gezamenlijk uitroepen van die woorden was het even heel stil in het zaaltje.

Maar dat kwam doordat de dames hun mond vol bonbon hadden.

--

Maassluis, 1943. Schrijver van korte verhalen, drie verhalenbundels en vier romans. In eigen beheer gepubliceerd bij boekenbestellen.nl en Amazon.nl.

Nog steeds voltijds werkzaam in de wijkverpleging en schijft als uitlaatklep zonder ambitie 'ontdekt' te worden.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤