Afscheid - Albert Huberts

Je gezicht ligt in vellen over botten, de mooiste botten die er zijn. Je wenkbrauwen, neus en kaak zijn overtrokken door lappen verweerd leer die gevoed worden door vlakke spieren die je lijnen nauwelijks weten te verzachten. Craquelé krast uitdrukking om je gesloten ogen, blauw, zo blauw, weet ik, heb ik mogen weten. Tergend blond haar steekt af tegen je huid en omkranst in een snor je gebarsten lippen. De contouren van je lichaam worden barmhartig verhuld door het schemerlicht in de kamer, al lijk je ook zo uit niet meer dan contouren te bestaan. En toch, je was nooit gevuld. Ik hield van je magere benen, je ribben en je puntige schouders.

Het was niet je lichaam, het was hoe je het bewoog, hoe je geest dit lijf de mimiek van een jonge hond wist mee te geven. Nu lig je stil. De ronding van je achterhoofd past als dat van een baby in de palm van mij hand. Ik zou je schedel kunnen verbrijzelen en verzacht mijn greep, zodat alleen het gewicht van je hoofd in mij hand rust, verbazingwekkend licht. Zoveel mens in zo weinig massa.

Het ritme van je ademhaling drukt in mijn vingertoppen. Zonder mijn steun te verliezen beweeg ik voorzichtig mee, om het je zo comfortabel mogelijk te maken. Volstrekt ontspannen lig je in mijn armen. In het bed waar jij het spel dicteerde, geef je je over aan mijn aanwezigheid. M'n mannetje noemde ik je en terecht, al heb ik al maanden geen blauwe plekken meer om het te bewijzen. In de slaapkamer waar jij mij tot je nam, houd ik jou nu in mijn armen als een moeder haar kind. Het hoort niet zo te zijn.

Het was ook niet zo. Na je zes jaar van afstand aanbeden te hebben zag je me eindelijk staan op die gedenkwaardige avond toen je me vertelde dat je me leuk vond en dat je aids had. Twee zinnen die toen niets met elkaar gemeen schenen te hebben en die nu zijn samengevloeid in een verduisterde slaapkamer. Twee zinnen die met elkaar in contradictie leken te zijn, bleken elkaar aan te vullen.

Hoe lang liggen we nu al zo? Ik durf er geen slag naar te slaan. Mijn horloge zit om de pols van de hand waar je op rust en voor geen goud zou ik je die steun willen ontnemen. Bovendien: wat doet tijd er nog toe als duidelijk is waar zij naartoe tikt?

Alleen nu. Nu, jij en ik samen op ons bed. Je hebt eindelijk rust gevonden in de schoot waar je onrust zocht. Je geeft je eindelijk over aan het verstrijken van de tijd, aan het doelloos genieten van onbenutte seconden die zich onmerkbaar aaneenrijgen tot een stroperig nu. Ik wieg je naar een vrede waarin ik je nooit zal kunnen bereiken.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤