‘U spreekt met Leopold van Rijckershove’. Omdat hij de eerste keer geen reactie krijgt en gezien de ruis en achtergrondgeluiden herhaalt Leopold het nog maar eens wat luider. ‘Met Leopold.’
‘Met Leopold?’
‘Spreekt u mee’.
‘Met Robert. Robert van Eerschot.’
Met dat gesprekje was het allemaal begonnen. Het was dit telefoontje dat Robert en Leopold bij elkaar had gebracht. Leopold had het telefoontje in eerste instantie meteen weg willen drukken. De zoon van Karel…dat kon niet veel goeds betekenen. Van de ideeën van Robert wist hij op dat moment nog niets maar wat hij wel vermoedde was dat het mogelijk iets met de klachtenzaak te maken zou kunnen hebben en dan vooral met de schade die de zaak met zich mee had gebracht.
Uiteraard had het hem de vriendschap met Karel gekost
Maar erger nog was het effect van de geforceerde ‘coming out’ op Karel zelf geweest en op de verhoudingen binnen het al eerder gebroken gezin.
Blijkbaar was de voorkeur van Karel voor mannen in zijn huwelijksrelatie en ook verder binnen zijn gezin nooit aan de orde gekomen. Door deze klachtenprocedure was die homoseksualiteit, in een keihard geruchtencircuit alsnog volop de ether in geslingerd en tot grote proporties opgeblazen. Het leidde zoals Leopold al snel had vernomen alsnog tot een gevecht tussen de echtelieden en met name ook tot een verwijdering tussen vader Karel en zoon Robert. Kortdurend bedrog kan vaak nog wel vergeven worden; langdurig bedrog, dat een hele opvoeding bestrijkt, slaat fundamenten weg en is meestal fataal.
Karel heeft in een giftige mail Leopold de hel in gewenst.
Toen Robert zich dan ook meldde met een telefoontje had Leopold zich op het ergste voorbereid. Hij had tijdens het gesprek meteen al koortachtig naar het verslag van de zitting gezocht dat zich nog ergens op zijn bureau bevond. Om zich met beroep op de feiten meteen vrij te kunnen pleiten.
Maar Robert had tot zijn verbazing een geheel andere weg ingeslagen.
‘Het gaat me om uw expertise’, had Robert aangegeven. ‘En uiteraard om uw naam’, had hij er met een schalks lachje aan toegevoegd, ‘om daarmee meer gewicht aan de beweging toe te voegen. Tenslotte’, zei Robert die in één beweging van de u- op de je-vorm overging, ‘passen jouw opvattingen uitstekend in ons gedachtegoed. Jij vindt dat wij de historie recht moeten doen en onze koloniale helden de eer moeten blijven bewijzen voor de verdiensten die zij voor onze blanke natie hebben gehad. Dat past uitstekend bij onze opvattingen.’
Leopold luisterde verwonderd. Met geen woord werd er over de klachtenzaak gesproken. Geen verwijten. Geen beschuldigingen. Geen vlammend betoog over wat hij, Leopold, het toch al gebroken gezin had aangedaan. Niets over de vader-zoon relatie die hij had beschadigd.
Nee, Robert had hem enkel aangesproken op zijn expertise en op zijn opvattingen. Opvattingen die pasten bij een beweging die Robert blijkbaar was begonnen en die uiteindelijk tot de vraag leidden of hij deel wilde uitmaken van die beweging. Om de groep van munitie en statuur te voorzien.
Natuurlijk wilde hij dat. Al was het deel uitmaken van een beweging voor Leopold nog nooit een ambitie geweest. In tegendeel, al vanaf zijn vroegste jeugd en ook later in al die verbanden waarin hij verzeild was geraakt had hij groepsvorming als een onwelgevallig proces gezien. In een groep, zo was zijn starre opvatting, duurt het meestal niet lang totdat onderliggende groepsprocessen de boventoon gaan voeren. Meelopers die ergens in dat proces menen zich te moeten laten gelden. Beterweters die het alleen om het eigen gelijk te doen is. Laat staan die onderliggende jaloezie die meestal al gauw een donker kleed over de inhoud trekt. Nee, niet voor niets had Leopold warme gevoelens voor autocratie of desnoods een lichte vorm van dictatuur. Er is maar één manier om met een groep te kunnen werken. Als er geen ruimte is voor wanordelijkheden en dat er orde en discipline heerst. In absolute en onvoorwaardelijke termen. Gematigdheid moet in dat verband opgevat als domheid en misplaatst medelijden zelfs als zwakte. De vraag was toch wel of dat groepje van Robert dat in zich zou hebben.
Toch had hij ingestemd ook al had dat misschien toch meer te maken gehad met het feit dat Robert hem niets had kwalijk genomen in relatie tot zijn rol in de klachtenaffaire. Waarschijnlijk was het toch deze opluchting waardoor hij na dat eerste telefoontje zonder voorbehoud was ingegaan op de uitnodiging van Robert om aanwezig te zijn bij een bijeenkomst van geestverwanten. En, ook dat moest hij toegeven, al vanaf het eerste moment dat hij in dat café bij Robert aan tafel was aangeschoven, samen met nog wat andere kornuiten, waarvan hij de namen al lang weer vergeten was, voelde het voor het eerst van zijn leven wel prettig om samen te werken en een groep te vormen waarin zijn opvattingen werd omarmd.
Zoals hij het eerst aangenaam had gevonden om met de vader musea te bezoeken, zo voelde hij zich nu steeds meer op gemak bij de zoon.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten