‘Nou Robert, als ik zo naar het aantal stoelen kijk, wordt er op een flinke opkomst gerekend,’ zegt Leopold.
‘Je moet op zijn minst de suggestie wekken dat de beweging in de lift zit’, zegt Robert. ‘Ik heb met het personeel hier afgesproken, dat ze iedereen zoveel mogelijk naar voren zullen dirigeren en, als het aantal bezoekers toch wat tegenvalt, de achterste rij stoelen weg zullen halen. Zo houden we het dan toch compact.’
Leopold kijkt de zaal rond en stelt zich op achter het spreekgestoelte.
Hij weet heel goed van zichzelf dat hij geen natuurlijk begaafd spreker is.
En dat hij het moet hebben van zijn voorbereiding en natuurlijk vooral van zijn titulatuur en het krediet dat iedereen hem vooraf op basis van die titel schenkt. Als je, in ieder geval op papier, als expert bekend staat, kun je je al gauw veel permitteren.
Het Luxor theaterzaaltje is niet bedoeld voor de grote optredens. Het bruin van de jaren’60 heeft zich hier toch redelijk weten te handhaven. De ruimte onder de grote gebogen houten spanten houdt het midden tussen een uit de kluiten gewassen gymnastieklokaal en een feestzaal voor bruiloften en partijen.
Het podium bestaat uit pakweg een 12-tal verplaatsbare houten blokken en is daarmee feitelijk mobiel. De verhoging is nu in het midden geplaatst en torent zo’n halve meter boven de begane grond uit. Aan drie zijden zijn er vervolgens stoelen geplaatst. Al met al heeft de opstelling iets van een amfitheater uit de oudheid, ook al zijn in dit geval de stoelen gelijkvloers geplaatst. Leopold vraagt zich nog even af wie hier aan de leeuwen gevoederd gaat worden?
Hij vindt het wat onoverzichtelijk. Hij heeft liever het publiek recht voor zich zoals in de collegezalen. Liefst wat op afstand zodat er ook geen contact wordt verwacht. Maar hij haalt zijn schouders op. Of ze nu links of rechts zitten. Hij moet het toch al niet hebben van interactie met zijn toehoorders. Daar is hij ook niet voor ingehuurd. Daar zal Robert wel voor zorgen, grinnikt hij. Die is er voor het vuurwerk.
Normaal gesproken zou Leopold zich nooit met zo’n man van het dunne woord hebben ingelaten. De jeugdigheid van dit politieke talent ziet hij echter als een eerste excuus voor het feit dat zijn politieke missie nog niet al te doortimmerd is. Van de andere kant is het zo dat het weer voor die jongeman pleit dat hij in zijn redevoeringen rijkelijk put uit de klassieken. Dat past weer bij de missie van Leopold, namelijk dat aan die klassieken weer meer recht wordt gedaan. Zoals dat ook geldt voor de klassieke helden. Leopold ergert er zich dagelijks aan dat de zogenaamde ‘woke’-beweging er niet voor terugdeinst om het hele heldenepoche van een nieuwe duiding te voorzien waarbij ze er een sterke voorkeur voor hebben om uit te gummen wat was. Standbeelden worden omvergetrokken, beeltenissen verscheurd of met verf besmeurd. En dat alles met de wijsheid van nu. Lekker gemakkelijk is dat!
Neem zijn naamgenoot: Koning Leopold. Diens koloniale verleden met Belgisch Kongo die nu eenzijdig wordt weggezet als de man die, zonder daar ooit een voet aan wal te zetten, in staat is gebleken een forse Afrikaanse staat volledig leeg te roven. Maar in die tijd zelf waren wij Belgen maar mooi trots waren op de stadhuizen die ervan konden worden gebouwd. Wat al te gemakkelijk wordt al dat werk weggezet als schaamteloze zelfverrijking. Ja Leopold verzet zich tegen de tendens om een roemrucht verleden af te waarderen en, in een herbeoordeling, helden plotseling als beulen te labelen. Als historicus vindt hij bij uitstek, dat je altijd vanuit de context van de betreffende tijd zelf moet kijken. Je kunt niet met de kennis van nu een oordeel vellen, omdat die kennis van nu, er toen eenvoudigweg nog niet was. Simpel zat.
Wat overdreven gesteld, zou je kunnen zeggen dat Leopold, als het om dit soort zaken gaat, dan ook niet geïnteresseerd is in het ‘nu’. Het ‘nu’ voegt immers niets toe aan de context van toen. Sterker nog: door met de huidige kennis het oordeel over het verleden aan te passen, creëer je feitelijk leugens. En van leugens houdt hij niet, ook niet van een leugentje om bestwil.
Datzelfde geldt voor het terrein waarop hij bij uitstek deskundig is: Wagner. Al die mooie composities van Wagner worden nu volop bekritiseerd, vooral vanwege een paar onhandige uitspraken van hem over het Jodendom. Onverdraaglijk vindt hij dat. Alsof Wagner toen al had geweten, waartoe de Führer zo’n honderd jaar later in staat zou zijn?! En dat Hitler zich een liefhebber van zijn muzikale repertoire toonde, kan toch ook moeilijk de Wagner van de 19e eeuw kwalijk worden genomen! Daarmee kun je hem toch niet simpelweg als antisemiet wegzetten en als aanhanger van de nazistische ideologie, die toen nog niet eens bestond en vervolgens met de wijsheid van nu al zijn fantastische composities van een fascistische klankkleur voorzien!
Toen Robert hem belde om hem te helpen om zijn theorieën te onderbouwen had Leopold dat als een kans gezien om zijn gedachtegoed in een politiek statement om te zetten.
Maar eerlijk is eerlijk: toch was ook dit weer niet het doorslaggeven argument geweest om zijn diensten te verlenen. Er was maar één echte reden geweest en dat was zijn schuldgevoel tegenover de vader van Robert: Karel van Eerschot.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten