De man in de regenjas die aan komt lopen in de gang is inderdaad de beoogde gastspreker: Leopold van Rijckershove, hoogleraar kunstgeschiedenis te Leuven. De expert waarover in de folders, waarin deze collegereeks wordt aangeprezen, opgewonden wordt gesproken. Hij ontdoet zich inmiddels in het lokaal van zijn regenjas. Een manchester broek met bruine pullover wordt zichtbaar. Hij is in ieder geval consistent in zijn kledingkeuze.
De blik van David blijft hangen bij de tamelijk brede scheiding op zijn schedel en zijn net te grote, zwarte, rechthoekige hoornen bril. Ze bestaan blijkbaar nog: droogstoppels. Herinneringen aan de Boze Buurman van een serie met Hetty Blok van lang geleden dringen zich aan hem op.
Graag had David een lachje bij Leopold gezien, als relativering bij de ronkende wijze waarop hij als expert wordt geïntroduceerd. Het gezicht van de professor blijft echter strak en dat doet het ergste vrezen voor de wijze waarop hij zijn voordracht over Wagner zal houden. Geen lachje, geen neusvleugel die wordt opgetrokken, laat staan een wenkbrauw.
David stelt meteen vast, dat de door de AIVD vooraf gegeven waarschuwing over de saaiheid van de expert volledig op zijn plaats is. Hij kan zich op basis van deze eerste indruk op geen enkele wijze voorstellen dat dit een partijideoloog is die een terroristische beweging inspireert.
Leopold blijft zitten achter zijn tafeltje, pakt een stapeltje papieren en begint warempel gewoon vanaf de eerste letter voor te lezen. Zelfs een uit het hoofd uitgesproken welkom zit er niet in. Het spreekgestoelte dat voor hem is klaargezet, dient alleen om de aktetas tegen aan te zetten. Aan de meest elementaire vormen van ‘presentatietechniek’ is hij blijkbaar, in al zijn stoffige deskundigheid, nog niet toe gekomen.
Er is geen enkele dynamiek in de collegezaal. De enige die zo nu en dan grinnikt is de organisator van deze lezing die Leopold aan het begin heeft geïntroduceerd als de ‘expert par excellence van de Lage Landen’. Hij wil blijkbaar het gehoor erop attent maken dat een opmerking van de spreker misschien als een grapje bedoeld is. Niemand lacht.
Rechts voor David zit een jongeman. Gedistingeerd zwart baardje, bruine teint, de haren met licht glanzende gel achterovergekamd. Strakke zwarte blouse die van schuin achter gezien net even te ver openvalt. Borsthaar krult boven het bovenste knoopje uit.
Zijn jeugdigheid valt op in dit bedaarde gezelschap van overwegend pensionado’s, die voorheen ongetwijfeld gewichtige functies hebben vervuld, maar nu desperaat op zoek zijn naar aanknopingspunten voor een zinvolle oude dag. Daarvoor neemt men blijkbaar veel voor lief. Zelfs dit soort saaie verhandelingen over Wagner. Een terroristische beweging wordt hier in deze lezing in ieder geval niet gevoed.
Behalve dan misschien die jongeman. Hij is in dit gezelschap absoluut een dissonant. David vertrouwt hem eerder een collegereeks over de diepere betekenis van ‘grunge’ als muzieksoort toe of, als aspirant barista, een reeks over de kunst van het koffiezetten. Even denkt hij dat deze jongeman in een vorig college in slaap is gevallen en nu per ongeluk in deze voordracht is beland. Maar hij maakt geen aanstalten om het lokaal zo stil mogelijk te verlaten. Ook ziet David hem niet bezig met het taxeren van het aantal mensen, dat er aan de kant moet om hem te laten passeren en hoeveel geschuif van stoelen dit met zich mee brengt.
In tegendeel. Hij lijkt volledig op te gaan in de voordracht en maakt driftig aantekeningen. Hij kijkt niet om zich heen, dwaalt zo voor het oog niet af naar spannende vooruitzichten of zoete herinneringen en houdt zijn blik strak op de spreker gericht.
David weet niet hoe ver Leopold ondertussen met zijn verhaal gevorderd is, maar het valt hem wel op dat hij inmiddels wat onrustig oogt. Hij telt de bladzijden van het stapeltje papieren dat voor hem ligt, kijkt op zijn horloge en ontdekt waarschijnlijk dat hij te weinig tijd heeft. Hij telt nog een keer de bladzijden. David verwacht dat Leopold een opmerking gaat maken over dat hij tijd te kort komt of tekst te veel heeft, maar nee, een dergelijke verontschuldiging staat blijkbaar niet in de voorgedrukte tekst die hij onder ogen heeft.
En dan gebeurt het. David kan zich niet vergissen. Leopold stopt en werpt nadrukkelijk een blik op de jongeman. Die maakt een lichte knikbeweging met zijn fraai gesoigneerde hoofd, waarna de professor, in verhoogd tempo, zijn lezing vervolgt. De inhoud kan David nog steeds niet volgen. Maar de snelheid van de spreker gaat wel omhoog en in een splijtende demarrage bereikt hij de finish van de pauze.
David snakt naar koffie, maar blijf toch nog even zitten en volgt vanuit een ooghoek de jongeman. Die pakt zijn juten tasje van de wereldwinkel, die ergens bij zijn voeten slingert en haalt daaruit een zwarte agenda. Hij maakt in de agenda een korte aantekening. Het kunnen niet veel meer dan enkele letters of getallen zijn. David fantaseert een datum en een tijdstip. Daarna staat de jongeman op, schuift behendig met zijn slank en lenige lijf langs een paar oudgedienden, die op hun stoelen zijn blijven hangen en hij begeeft zich in de richting van het spreekgestoelte. Aan de voet daarvan staat nog steeds de bruine aktetas. Hij buigt zich voorover en laat de agenda soepel in een vakje glijden.
In het voorbij gaan ontmoet hij de blik van Leopold, tovert een glimlach tevoorschijn en verlaat de collegezaal.
De Wagner specialist kijkt de jongeman na, die in de lange gang verdwijnt. Vlak voor hij hem passeert maakt David nog snel een foto van de jongeman en aarzelt. Wat moet hij doen? Het contact tussen die twee is vreemd. Het is duidelijk dat ze elkaar kennen en dat er een boodschap is uitgewisseld die zich nu in de aktetas van Leopold bevindt.
Maar naast de mogelijke boodschap is met name de jongeman interessant. Het lijkt er eerder op dat juist hij degene is die een prominente rol speelt in een of andere verdachte actie. De opdracht van de AIVD was om de expert te volgen. Maar die jongeman volgen lijkt David minstens zo interessant en belangrijk kunnen zijn. Misschien dat een kijkje in die agenda, die zich nu nog in de aktetas bevindt, meer duidelijkheid kan geven; maar hoe zou hij in vredesnaam zijn hand daarop kunnen leggen.
Het dilemma waarvoor David geplaatst is, lost zich al snel vanzelf op, als hij ziet dat het tweede deel van de lezing van onze expert er niet komt. Rechts van hem verschijnt Leopold van Rijckershove namelijk in zijn beige jas. Hij wisselt zo te zien wat heftige woorden met de inleider, pakt de aktetas en slaat die onder zijn arm. Hij keurt verder niemand nog een blik waardig en verdwijnt in hoog tempo in de dezelfde gang als ook de jongeman verdween.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten