‘Gelukt?’
‘Hoezo gelukt? Wat is dat nu weer voor vraag? Alsof het mijn opzet was om die oude het loodje te laten leggen. Schrikken had ik natuurlijk wel ingecalculeerd, maar omvallen niet.’
Geërgerd legt Robert de stapel papieren vóór hem recht. Zijn mobiel staat op de speaker.
Die jongens van Beek kun je prima gebruiken, maar ze moeten het niet van hun intelligentie hebben, stelt Robert maar weer eens vast.
‘Een heleboel extra gedoe ook. Doktersverklaringen. Reacties vanuit België. Zijn enige familielid die ik nog moet zien te bereiken. Mijn vader die meteen belde en die ik dus niet te woord wilde staan. De politie die lastige vragen blijft stellen, terwijl het toch evident is, dat het mis zat in de gezondheid van die gast. Bovendien had ik hem nog best een paar keer kunnen gebruiken; hij trekt of eigenlijk trok dus toch belangstellenden. Nee, dat noem ik niet: gelukt.’
‘En de voorpagina’s dan?’
‘Nou ja … je bedoelt pagina drie… maar goed, we doen het er maar mee. Het is tenslotte nog maar de eerste voorzichtige stap in de tocht naar chaos.’ Robert sluit met een stevige druk op de knop het gesprek af.
Maar het duurt niet lang of daar klinkt de ringtone ontleend aan de Wagners Ring des Nibelungen op zijn telefoon opnieuw.
‘Ja?’
‘Denk je dat je hiermee weg komt?’
‘Wat bedoel je? Wie ben je? Kun je niet bedenken dat ik wel iets anders aan mijn hoofd heb?’
David blijft een paar seconden stil. Een moment aarzelt hij of hij deze actie zal doorzetten. Nadat hij het artikel voor de zoveelste keer had gelezen, heeft hij de film van de dag steeds weer aan zich voorbij laten trekken en hij kan tot slechts één conclusie komen. Dit is allemaal zo bedoeld. Misschien niet die hartstilstand van Leopold, maar die explosie was wel degelijk opzet. De tas, de check door Robert, die ronddraaiende beweging wat niets anders geweest kan zijn dan het draaien van een tijdschakelaar, het in de pauze ophalen van de tas en het meenemen naar de zaal. En, ook al heeft hij dat pas na de knal gezien, het plaatsen van die tas dichtbij het spreekgestoelte.
Alles wat hij de afgelopen dag heeft meegemaakt, heeft David voor een flink dilemma geplaatst.
Natuurlijk ligt de volgende stap voor de hand. Hij moet nauwkeurig verslag doen van wat er de vorige dag allemaal is gebeurd. Dat hoort bij zijn AIVD-opdracht. Belastend materiaal verzamelen en niet meer dan dat. En daarvan keurig verslag doen. Maar hij vindt het niet genoeg. Al op de wijze waarop de krant erover bericht wordt duidelijk dat Robert van Eerschot erin zal slagen om zijn handen in onschuld te wassen. David meent hem ook te doorzien. Door de linkse hoek juist niet te beschuldigen weet hij dat de verdachtmakingen door de serieuze media alleen maar sterker zullen worden. Nee, van Eerschot mag hier niet op deze manier mee wegkomen. Maar daarvoor moet hij nog wel eerst wat extra bewijs verzamelen.
David zal later ook zelf concluderen dat het niet zo slim was om het op dat moment anders aan te pakken dan wat hij in zijn actieve loopbaan zou hebben gedaan.
Maar hij wil het eerst rond hebben. Hij heeft geen zin in het ongetwijfeld zachte, net hoorbare, gegniffel achter zijn rug over die David van de Meer, die nota bene na zijn pensioen, ook eens aan het echte politiewerk wilde snuffelen. Die, nu het niet meer hoeft, opeens overal een misdaad of dan toch op zijn minst een complot in ziet.
Nee, hij wil overtuigen. Hij gaat zelf de volgende stap zetten.
Tot zijn verbazing had hij op LinkedIn simpelweg het mobiele nummer van Robert van Eerschot en besloten hem te bellen.
‘Of je denkt dat je hiermee weg komt?’, herhaalt David. Nu blijft het stil aan de andere kant van de lijn. ‘Hoe heb je die tas zo snel weten weg te frommelen? Bang voor sporen die naar jou zouden kunnen wijzen?’ David weet de ademhaling kalm te houden en de woorden overtuigend te laten klinken.
Het blijft nog steeds stil.
Ook dit is een strijd. Wie nu een foutieve pass geeft is de lul.
Robert drukt het telefoontje weg.
David belt opnieuw. En voor de derde keer vraagt David: ’of je denkt dat je ermee weg komt?’
‘Okay,’ zegt Robert, ‘laten we het erover hebben. Vanavond bij de ‘Drie Gezusters’, om zeven uur, vóór op het terras.’
En weer wordt de verbinding verbroken.
Dit is al bijna een schuldbekentenis, denkt David. Pas nu voelt hij zijn ademhaling versnellen.
‘Dit is serious business’ zegt hij tegen zichzelf en knipt de foto uit de krant. Confronterend materiaal hoor je op zak te hebben.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten