Tik tak, tik tak, de klok tikt mij wakker. Ik open mijn ogen en voel hoe de angst door mijn lijf woekert. Hoe alerter ik word, hoe meer de kleuren van de dag vergrijzen. Mijn spieren staan strak, tanden op elkaar, nachtelijk zweet dat zich mengt met dat van de ochtend. Tik tak, tik tak, de klok duwt haar ritme in mijn dag.
Koffie, sigaret, alles is normaal, denk ik, maar mijn gebruikelijke routines brengen mij alleen maar meer van slag, ze helpen niet meer, de herhaling voelt als een gevangenis. Elke ochtend lijkt de eerste, elke ochtend lijkt de laatste. Ook sterven is een geboorte van iets. Kan ik in mijn afscheid leven?
De vogels fluiten nog steeds hetzelfde lied en de voorbij fietsende schoolkinderen lachen nog wel, maar ik ben hun klanken kwijt.
Ik zie hoe de wijzers van de klok hun dans verder zetten, maar ik kan helemaal niet dansen. Tik tak, tik tak, de tijd grijnst vals naar mij. Ik kijk naar buiten.
Raar hoe de intonatie van de natuur vervliegt. Alles lijkt hetzelfde, maar de glans is weg. In de glans zit de diepte, denk ik, je weet pas wat er ontbreekt als je in de breuk van de tijd leeft. Elke seconde toont mij een pauze, tik tak, tik tak... Bestaat de tijd als ze stil staat? Ik leef in haar stilstand, ze neemt mij gevangen in haar oeverloze aarzeling, tussen elke seconde is er een milliseconde en ga zo maar door. Eigenlijk is de tijd de eeuwige pauze, de eeuwige aarzeling. De tijd wacht op de wereld, de tijd is de wachter van de wereld.
Ik mis iets, maar ik weet niet wat. Mijn gemis toont mij niet wat ik ooit had, het laat mij voelen dat ik niets meer wil.
Ik ben het alfabet van de wereld kwijt. Ze zwijgt keihard in mijn gezicht. Haar stilte is geen afwezigheid van geluid, maar een lawaaierig zwijgen. Nog een koffie, nog een sigaret, ik doe alsof ik nog altijd alsof kan doen. Elke gedachte aan de toekomst spat mij uiteen, ik buitel uit mijzelf in de sporen van een niet geleefd verleden. Hetgeen ik niet gedaan heb, zal altijd groter zijn dan wat ik wel gedaan heb. De tijd keert zich tegen mij, ze duwt mijn ideeën in haar onbekende. Kan het onbekende van iemand zijn? Of is het daar gewoon? Ik zit in mijn zetel na te denken over het niets en het niets zit in mijn zetel te wachten op mijn gedachten. Tik tak, tik tak....
Hoe kan ik zeker zijn dat de tijd even snel loopt als gisteren? De angst dwingt mij om alles te controleren, om in alles hetzelfde te zien. Alsof het identieke mij een rust zou geven, een richting.
Er is geen ontroering meer, alles draait en waait over zichzelf heen, de spiraal van het leven bestaat nu enkel uit eindeloze kringen die zich vermenigvuldigen met de grijnzende tijd die alles opslokt.
Opeens merk ik dat ik hijg, de spieren in mijn nek trekken mijn lijf in zichzelf. In mijn verkleining voel ik de grootsheid van de wereld. Tik tak, tik tak, de klok tikt genadeloos zijn cirkel rond. Zou de tijd ooit tijd nemen? Waar is de oerklok? Waar is mijn oerklok?
Ik lees de krant maar de letters vinden geen betekenis. Ook al begrijp ik wel wat er staat, de woorden grijpen mij niet meer vast. Ik leg een plaat op, de naald krast haar taal in de tijd. Ik probeer mij te concentreren op de cirkelende klanken, plots zie ik een kleine deining in de draaiing van de plaat die een botsing met het voorspelbare toont. Ik kijk dieper en dieper naar de draaiende muziek, elke 14,5 seconden zie ik hoe de plaat even trilt, ze verbindt mijn lijf met haar klanken. Daar, in die schurende plek waar de muziek haar eigen cirkel doorbreekt, daar vind ik mijn onbekende, denk ik. Ik ga voor de platenspeler staan, leun met mijn neus naar voor, ik voel het gesuis van de beweging. Ik voel hoe de tijd zachtjes aan het zuchten is.
14,5 seconden, ik tel ademloos, hoe langer ik daar sta, hoe meer de tijd mij overneemt. Alles rondom mij vertraagt terwijl ik word opgeslokt door het ritme van de klanken. Elke 14,5 seconden voel ik hoe mijn ademhaling stokt, de muziek gaat via mijn oren mijn verleden binnen en duwt de ruimte in mijn aders. Hoe langer ik daar sta, hoe langer de pauze mijn onbekende bekrast.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten