Stuk - Nathan van Ree

De voorruit was zó beslagen dat hij niets kon zien. Gelukkig was er de blower. Hij drukte op het knopje, maar het bleef stil. Had hij niet goed gedrukt? Of misschien per ongeluk de achterruitverwarming aangezet? Nee, dit was de juiste schakelaar. Hij drukte nog een keer. Niets.

Er zat niets anders op dan de garage te bellen.

'Garage 't Hart,' klonk een norse mannenstem.

'Goedemorgen, met Sieboom. Ik denk dat de blower van mijn auto het begeven heeft.'

De man aan de andere kant van de lijn zuchtte.

'Is er misschien een mogelijkheid dat ik vandaag…'

'Hebt u de auto al een keer opnieuw gestart?'

'Ja, dat heeft helaas niets geholpen. Ik heb ook de airco al een keer…'

'Branden er oranje of rode lampjes op de console?'

'Ehm, nee.'

De man zuchtte nogmaals.

'Kan ik misschien langskomen? Ik durf zo de weg niet op, de boetes voor beslagen ruiten zijn laatst ook fors verhoogd las ik. Hoe kom ik nu naar mijn werk?'

'Het spijt me meneer, we zitten tot eind van de maand vol. U kunt via de website een afspraak inplannen.'

'Is er echt geen mogelijkheid…'

'Sorry meneer, we komen al monteurs tekort momenteel. Houdt u de website in de gaten, als er een gaatje ontstaat door uitval hebt u misschien geluk.'

Hij bekeek de website. Dit was zijn vertrouwde garage, hij voelde er niets voor nu naar een wildvreemde te moeten gaan. Onder het algemene nummer stonden diverse andere telefoonnummers, waaronder dat van de receptie werkplaats.

'Receptie werkplaats, met Isa,' klonk de mooiste stem die hij ooit had gehoord. Ze moest nieuw zijn – de receptioniste van de afgelopen jaren had een stem die hem de nekharen overeind deed staan.

'Goedemorgen, met Carsten Sieboom. Mijn blower is stuk.'

'Wat vervelend, meneer Sieboom!'

'Ja, ik heb zojuist al een collega van u gesproken.'

'Ach, en u hebt de auto natuurlijk nodig, maar de ruit is vast beslagen met deze kou. En al dat vocht in de lucht deze tijd van het jaar.'

'Precies, ik durf eigenlijk niet op weg te gaan zo.'

'Nee, dat begrijp ik meneer Sieboom.'

'Zeg maar Carsten, hoor.'

'U hebt vast Gerard gesproken. Tja, die is nogal strikt. Maar u durft natuurlijk niet te rijden zo, dat begrijp ik heel goed hoor. Weet u wat, meneer Sieboom: komt u straks gewoon met de auto langs, dan kijken we even. Als u nu alle ramen een tijdje open laat, dan moet het ergste vocht er straks wel uit zijn en dan kunt u het er wel op wagen.'

De Google-resultaten boden weinig hoop. Het kon een zekering zijn, of een draadje, maar waarschijnlijk was de aanjager stuk. Een heel dure grap, die slecht uitkwam. Ja, natuurlijk kwam dit slecht uit – wie denkt er: nou, dat komt goed uit, de blower is eindelijk stuk? Dit was gewoon een van de talloze pechgevallen per jaar, en nu was hij toevallig aan de beurt. Probeer te relativeren, Carsten, dacht hij, en hij startte zijn auto.

Onderweg naar de garage probeerde hij de blower nog een keer, maar zonder resultaat. Dat heel kleine beetje hoop bij het indrukken van het knopje… Nee, natuurlijk ging hij het niet ineens doen.

Hij zette zijn auto neer op de parkeerplaats van 't Hart en liep de showroom binnen. Prachtig glimmende auto's, met bijpassende prijskaartjes. Het onderweg binnengewaaide idee de auto misschien in te ruilen verdampte terstond. Aan de linker kant stond de balie van de receptie werkplaats, wist hij. Er stond niemand achter. Hij liep erheen en zag een belletje voor het geval er geen personeel te bekennen was. Net toen hij besloot toch maar te drukken, ging er een deur achter de balie open. De bekoorlijke verschijning kon niet anders dan bij de stem horen die hij gesproken had. Isa. Wat een stuk, dacht hij, en meteen geneerde hij zich voor deze gedachte – niet vanwege de gedachte zelf, maar omdat het hopeloos ouderwetse woord 'stuk' in hem was opgekomen. Toch was dat wat ze was, deze Isa: een stuk. Een stuk jonger dan hij, ook dat.

'Goedemorgen, kan ik u helpen?'

O, dat stemgeluid. Die ogen. Kom, Carsten, je komt hier voor je auto.

'Eh, goedemorgen… Ja, volgens mij heb ik u net aan de lijn gehad. De blower die stuk is?'

'Natuurlijk, meneer Sieboom!'

'Carsten.'

'Waar hebt u de auto staan, meneer Sieboom? Hier op de parkeerplaats? Ik loop even met u mee. Hebt u alvast de autosleutel voor mij?'

Carsten bleef Isa aanstaren, waarop ze nog harder glimlachte. Toen begreep hij dat er iets van hem verlangd werd. 'Eh, sorry, ik was er even niet helemaal bij.'

'Geeft niet hoor, meneer Sieboom. Hebt u voor mij alvast de sleutel?'

'Oh, ja, natuurlijk, sorry. Alsjeblieft… Isa, toch?'

Weer die glimlach, die ogen. Isa draaide zich om en liep voor hem uit richting de uitgang. Heupwiegend, lichtvoetig. Carsten kreeg het warm.

'Hebt u vervangend vervoer nodig?' vroeg ze terwijl ze achterom keek.

'Ehm, nou, als dat zou kunnen. Ik moet nog naar mijn werk.'

'Dan krijgt u van mij deze sleutel, kunt u die zwarte auto daar meenemen.' Ze wees een klein, zwart autootje aan. 'De JF-851-S, daar vooraan. Ik bel u zodra ik de diagnose heb.'

'Heel vriendelijk, bedankt.'

Met opengebroken gemoed startte Carsten de leenauto en vertrok naar zijn werk.

Een uur na aankomst op kantoor werd hij gebeld. 'Meneer Sieboom? Met Isa spreekt u, van garage 't Hart. De auto is bekeken en de aanjager moet helaas vervangen worden. Die moet besteld worden, dus dat wordt pas morgen. Het hele dashboard moet er dan af, een soort openhartoperatie. U staat in ons bestand, toch? We sturen u zo een mail, dan kunt u alles teruglezen en aangeven wat u wilt dat er gedaan wordt.'

Hij voelde ergens een lichte tinteling. 'Tja, wat moet dat moet, nietwaar? Heel erg bedankt voor de snelle reactie in elk geval. Fijne… Dag, Isa.'

'Dag, meneer Sieboom.'

Het was dus zoals hij gevreesd had. Gek genoeg voelde hij zich opgetogen, licht in het hoofd zelfs.

De mail gaf diverse reparatiepunten aan, waarvan de aanjager noodzakelijk was en het verversen van de olie, het vervangen van de ruitenwissers en het updaten van de navigatiesoftware aanbevolen opties waren. Carsten klikte ze allemaal in de virtuele winkelwagen, waarna onderaan de streep een bedrag stond waarvan hij normaal gesproken zou schrikken. Hij voelde echter berusting, en dankbaarheid. Hij werd toch maar meteen geholpen. Dankzij Isa.

De volgende ochtend nam Carsten een uitgebreide douche, waarna hij zich schoor en wat Davidoff achter zijn oren vernevelde. Vervolgens boetseerde hij zijn kapsel tot elke haar op de juiste plek lag. Gedurig bekeek hij zichzelf tevreden in de spiegel.

Op kantoor zorgde hij dat hij vroeg kon vertrekken. Rond vier uur kreeg hij de sms met het bericht dat de auto kon worden opgehaald. Hij stapte de leenauto in en reed naar huis. Hij nam de stofzuiger en begon verwoed het zwarte autootje schoon te zuigen, al zag hij eigenlijk wel dat hiertoe geen noodzaak was. Daarna nam hij een emmer sop en poetste het wagentje tot het niet verder kon glimmen. Na een laatste keurende blik wandelde hij naar de bloemenstal aan het eind van de straat.

'Deze graag,' zei hij terwijl hij een enorme bos rode rozen aanwees.

De bloemenman trok een wenkbrauw op en nam de bos rozen naar de toonbank, waar hij er doorzichtig folie omheen deed en daar een sticker en een krullend lintje op niette. 'Alstublieft, meneer. U gaat zeker iemand heel gelukkig maken.'

'Ach,' zei Carsten, terwijl hij een glimlach probeerde te onderdrukken. De bos paste niet in de kofferbak en hij legde hem op de achterbank.

Toen Carsten het parkeerterrein van garage 't Hart opdraaide, zag hij nog net één vrij plekje. Hij parkeerde de auto achteruit in; prettiger voor wie er de volgende keer mee weg moest rijden, wist hij. Vreemd, deze drukte; zo vol was het hier normaal toch niet? Hij nam de bos rozen van de achterbank en liep met verende tred naar de ingang van de showroom.

Het was druk. Achter de balie van de receptie werkplaats stond ook dit keer niemand. Ervoor gelukkig ook niet. Meteen drukte Carsten met een zwierige beweging het belletje in. In de andere hand hield hij achter zijn rug de bos rozen, al vielen die niet volledig uit het zicht te houden.

De deur achter de balie ging open, net als gisteren. Alleen nu verscheen de receptioniste die hier al jaren achter de balie dienst deed. De vrouw was wat gezet en had een scherp gezicht. Ze droeg een colbert met vouwbroek van de zaak, waarmee ze Carsten nog het meest deed denken aan zijn opa, die buschauffeur was geweest. Ze keek hem vorsend aan.

'Kan ik u helpen?' Een stem die het leger van de Filistijnen nog op de vlucht zou jagen. Van schrik liet Carsten de rozen uit zijn hand glijden, waardoor er op de plavuizen van de showroom een aantal knoppen afknakte.

'Eh, ik eh… Ik kom mijn auto halen.'

'Kenteken?'

Carsten kon er voor het eerst niet opkomen. Achter hem was inmiddels een echtpaar komen staan. 'Het gaat om een witte Citroën. De blower is gerepareerd.'

'We hebben hier wel meer witte auto's staan momenteel, meneer.'

'Is Isa er misschien? Die weet ervan, zij heeft mij gisteren geholpen.'

'Isa heeft wel meer mensen geholpen gisteren, dat was misschien niet zo handig achteraf. Vandaag werkt ze niet.'

'Hoe bedoelt u?' vroeg Carsten, van zijn stuk gebracht.

'Isa is mijn dochter. Afgelopen week hier als stagiair begonnen.'

'Stagiair?'

'Ja, ze doet een opleiding in de autobranche. Helaas is ze iets te klantvriendelijk geweest. We hebben inmiddels de helft van de gemaakte afspraken moeten afzeggen. Nou ja, ze bedoelde het goed. Het is een lieve meid, hoor.'

Inmiddels begon zich achter Carsten een rij te vormen. De man van het wachtende echtpaar begon wat van het ene been op het andere te steunen.

'Ik heb hier het bericht dat de auto klaar is,' zei Carsten, omdat hij even niets anders meer wist te zeggen. Hij keek wat bedremmeld naar zijn telefoon en hield die vervolgens voor het gezicht van de receptioniste, dat een uitdrukking kreeg alsof er iets vies te zien viel. De vrouw zette de leesbril op die tot dat moment aan een koord om haar nek had gehangen.

'Hm.' Ze draaide zich om en begon in een ladenbak te graaien, waarna ze Carsten een werkbon en een factuur onder de neus schoof. 'Nou, u bent goed aan de beurt geweest, hè?'

Hij pinde het bedrag, waarna de receptioniste de pinbon aan de andere papieren niette. Met toegeknepen ogen bleef ze hem aankijken. 'U moet zelf maar even kijken waar de auto staat, ik kan hier niet zo lang weg. We hebben vandaag een showroomdag met speciale aanbiedingen, zoals u ziet is het nogal druk. Hier hebt u de sleutel.' De vlekkerige hand aan de uitgestrekte arm liet de contactsleutel voor zijn neus bengelen.

'Komt Isa nog terug?' durfde hij uiteindelijk te vragen.

'Isa? Ja, die is morgen weer. Vandaag heeft ze een terugkomdag. Hoezo?'

'Ik wilde haar eigenlijk nog bedanken.' Hij nam de uiteengeslagen bos rozen en begon de gehavende bloemen wat te schikken op de balie. Achter zich hoorde hij een zucht.

De receptioniste keek wat meewarig toe. 'Zal ik die maar in een vaas doen.' Ze griste de rozen uit zijn handen, draaide zich om en verdween achter de deur waardoor ze gekomen was.

Toen Carsten de volgende morgen zijn auto instapte om naar kantoor te gaan, was het weer koud en vochtig. Ook ditmaal waren de ramen vanbinnen volledig beslagen. Hij zuchtte. Na een enige tijd bewoog hij zijn vinger naar het knopje van de blower. Hij bleef met de vinger vlak voor de schakelaar zweven en wachtte. 'Doe het niet,' fluisterde hij tenslotte. 'Alsjeblieft.' Toen drukte hij.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤