Schrijven is werken, hard werken. Het beeld dat men heeft van een schrijver die ontspannen achter zijn bureau zit, af en toe naar buiten staart en een slapende kat op zijn schoot heeft, is een fabeltje. Ik ben na een avond schrijven bezweet alsof ik een heuvel heb beklommen, heb een verhoogde hartslag, een schorre stem van het vloeken en een wazige geest van de intense concentratie. Ja, er zijn verhalen die na een paar uurtjes direct staan. Die zijn echter uiterst zeldzaam. Veruit de meeste verhalen zijn het resultaat van urenlang, dagenlang, maandenlang, jarenlang zwoegen. En dat zwoegen is niet leuk. Schrappen waar je eerder je best op hebt gedaan is niet leuk. Alinea’s ombouwen waar je eerder zo tevreden over was is niet leuk. Personages verwijderen omdat ze geen bijdrage leveren aan de plot is niet leuk. Urenlang schaven aan een zin omdat hij niet loopt is niet leuk. De ontknoping compleet wijzigen omdat daardoor de spanningsboog wordt versterkt is niet leuk. Men vraagt mij wel eens waarom ik schrijf. Ik zeg dan altijd: omdat ik een hekel heb aan mezelf. Daar zit een grond van waarheid in. Denk daar aan voordat je serieus met schrijven begint. Schrijven is 2% genieten en 98% werken.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten