Door het raam van de controletoren overziet professor Mary Atkins het lanceerterrein. Met haar verrekijker inspecteert ze de geleiderail waarover de raket straks zal versnellen. Ze weet dat haar inspectie zinloos is, maar ze moet gewoon iets om handen hebben om haar zenuwen de baas te blijven. Dus laat ze haar blik van rechts naar links over de rail glijden totdat de raket in beeld komt die aan het begin startklaar ligt. Vanaf deze afstand lijkt het wel een lipstick, met zijn vuurrode kleur, de afgeplatte neus en het verdikte staartdeel waarin de motoren zitten.
Ze glimlacht wrang bij de herinnering aan de gezichten van de ingenieurs toen ze hun twee jaar geleden de eerste schetsen had laten zien. Het had haar dagen gekost en ze had al haar overredingskracht en berekeningen nodig gehad om ze ervan te overtuigen dat dit toch echt de meest efficiënte vorm voor de raket was. Ze had de heren niet verteld dat de aardbeirode neus een grapje van haar was geweest. Je moest ze niet te veel wijsmaken.
Van de raket laat ze haar verrekijker weer terugglijden langs de langzaam oplopende geleiderail, die na driehonderd meter op een hoogte van ruim twintig meter abrupt eindigt. Ongeveer honderd meter rechts daarvan opent zich het zwarte gat van het enorme object dat het doel is van de vlucht. Vanuit de controletoren kijkt ze er schuin tegenaan, zodat de opening een smalle, verticale ovaal lijkt, maar in haar gedachten kan ze elke centimeter uittekenen. Het is immers haar levenswerk. Ze heeft de afgelopen vijf jaar vrijwel elk wakend uur besteed aan de verwezenlijking ervan.
Zoals zoveel revolutionaire ontdekkingen had ook de hare veel te danken aan het toeval. Haar vallende appel was een vallende tas geweest. Vijf jaar geleden had ze zich moeten haasten voor een galadiner van NASA waarvoor ze was uitgenodigd als astrofysisch medewerker van het Jet Propulsion Laboratory. In de hotelkamer had ze haar tasje van het bed gegrist en het was uit haar hand geglipt waarbij de inhoud over de vloer van de hotelkamer was uitgestort. Ze had een zeer ongala-achtige vloek uitgestoten en ze had op haar knieën, in een veel te nauwe avondjurk, de spullen bij elkaar moeten graaien.
Het exacte moment van de ontdekking staat haar nog helder voor ogen. Voor het eerst had ze werkelijk beseft wat het betekende als men zei dat de wereld stil stond. Op haar knieën, met in de linkerhand haar tasje en in de rechter een handvol bij elkaar gegraaide spulletjes, drong het opeens tot haar door: dit kán niet!
Ze had de opgeraapte spullen bij de rest op de vloer gelegd en op een hoop bij elkaar geveegd. Daarna had ze haar tasje ernaast gelegd. Zo had ze een paar minuten op haar knieën gezeten terwijl ze het kleine tasje met de gouden pailletten vergeleek met de berg die uit het tasje was gevallen. Daarna had ze tot twee keer toe het tasje gevuld en weer leeggegooid.
Op het galadiner had ze wat verdwaasd rondgelopen terwijl ze er geleidelijk van overtuigd was geraakt dat ze iets bijzonders op het spoor was. Op het damestoilet had ze een paar keer andere feestgangers gevraagd om een tissue en gefascineerd het wanhopige gegrabbel in hun minuscule tasjes gadegeslagen. Ze had het zelfs gewaagd een opmerking te maken over de verbazingwekkende inhoud van een wel bijzonder miniem uitgevallen exemplaar, wat echter niet meer opleverde dan een glimlachend: 'Ach, je weet hoe het is met damestassen.' Die avond had ze in de hotelkamer tot diep in de nacht berekeningen zitten maken totdat ze uitgeput aan het bureau in slaap was gevallen. De eerste van de vele doorwaakte nachten die nog zouden volgen. Maar het was het waard geweest. De bespotting, het ongeloof, de felle kritieken. Het was het allemaal waard geweest.
Uiteindelijk had ze de kritieken doen verstommen met haar berekeningen die niet bleken te weerleggen. Wat ze nou precies had bewezen weet ze nog steeds niet. De uitwerking laat ze graag aan anderen over die in de vakbladen ware polemieken voeren over wormholes, dimensies en superstrings. Haar berekeningen kloppen en dat zal vandaag bewezen worden. Daarvan is ze overtuigd.
Achter zich hoort ze de countdown beginnen en ze laat de verrekijker zakken zonder haar blik van het lanceerterrein te nemen. Bij de staart van de raket wolken de uitlaatgassen de lucht in en ze voelt de vloer van de controletoren trillen. Door het gewapende glas hoort ze het bulderen van de motoren die staan warm te draaien en haar hart versnelt. Na de laatste tel komt de raket in beweging en accelereert over de geleiderail totdat hij aan het eind loskomt en sierlijk de leegte overbrugt naar de reusachtige damestas waarin hij met een enorme snelheid verdwijnt.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten