Ik ben niet zo naïef dat ik denk dat ik de eerste au-pair ben waar Marc een verhouding mee heeft. Dat maakt me ook niet uit, want ik zie hem nu nog alleen als een biologisch vader voor mijn kind. Dat Marc niet helemaal eerlijk is, weet ik, maar wat wil je als je een vrouw zoals Claire hebt die hun gezinsleven door haar voortdurende overspel in gevaar brengt? Ik heb gemerkt, dat mijn appartement goed schoon is gemaakt voordat ik daar kwam, maar toch is één papiertje blijven liggen. Het is een bonnetje zoals uitgeprint wordt als je in de bibliotheek boeken hebt geleend. Het is twee jaar geleden dat een kinderboek werd geleend en ook een romantisch romannetje; een roman die ik ook heb gelezen. Meestal las ik dat soort boeken stiekem, zodat Jessica het niet zou oppakken en vragen: ‘Waarom lees je dit?’
Ik kan me voorstellen hoe deze au-pair, in het bed waarin ik nu iedere nacht slaap, dit romantische verhaal heeft gelezen. Natuurlijk kan ik me ook voorstellen dat er tussen haar en Marc iets is gebeurd in ditzelfde bed. Ik wil haar spreken en dit bonnetje zal voldoende zijn om haar te vinden.
In de bibliotheek is een speelhoek voor kinderen waar ik Delphine en Victor kan achterlaten. Ik loop naar een van de bibliothecaressen en laat het bonnetje zien.
‘Zoals je ziet, is dit bonnetje heel oud,’ zeg ik, ‘maar het zit mijn vriendin dwars dat ze niet weet of ze dit boek wel heeft ingeleverd.’
Het meisje loopt naar een van de computers en tikt de code van het boek in.
‘Geen probleem, dat boek is gewoon ingeleverd en inmiddels al uit de collectie.’
Ze wil al weglopen, maar ik vraag of mijn vriendin nog steeds lid is van deze bibliotheek. Ik weet ook wel dat die vraag vreemd moet overkomen, vooral na mijn eerdere vraag, maar het meisje zegt: ‘Dat kunt u beter aan haar vragen; ik werk hier nog niet zolang.’
Ik heb nu de volledige naam van mijn au-pair voorgangster en loop naar de vrouw die hier al langer werkt. Ze legt graag haar echte werk neer om mij alles over haar te vertellen. Een bibliothecaresse zal geen geheimhoudingsplicht hebben, maar dit valt onder roddelen en niet onder informatieverstrekking. Maar mij komt dat goed uit. De Spaanse au-pair, zoals ik al uit haar naam dacht op te maken, woont nog steeds in Orléans. Niet eens zover van de bibliotheek waarvan ze nu al meer dan een jaar geen lid meer is. Claire zal ook voor haar het abonnement hebben betaald zolang ze daar nog werkte, maar zelf heeft ze haar abonnement dus niet verlengd. Een adres heb ik nog niet, maar met haar naam en de straat waar ze volgens de bibliothecaresse zou wonen, moet ze te vinden zijn.
Marc heeft het ook met haar gedaan, is het eerste wat ik denk als ik haar zie. Ze is mooi, maar heel anders dan ik. Mijn blonde, krullende haar en blauwe ogen zijn typisch Nederlands, net zoals haar bijna zwarte haar en bruine ogen Spaans zijn.
‘De liefde heeft me hier in Orléans gehouden,’ zegt ze.
Dankzij de hulp van de bibliothecaresse heb ik haar gevonden op een terrasje hier in de buurt. Daar blijkt ze alle tijd voor me te hebben. Bij die liefde ging het natuurlijk niet om Marc. Nadat haar relatie met Marc was beëindigd en Claire gelijktijdig haar au-paircontract had ontbonden, was ze haar huidige vriend tegengekomen. Achteraf kan ze er nog wel om lachen, als ze vertelt hoe ze door Claire werden betrapt. Ik bestel nog een drankje voor ons en als dat op is weet ik veel meer over Marc. Eigenlijk meer dan ik had willen weten.
Na dit gesprek is het laatste beetje respect dat ik nog voor Marc had verdwenen, maar toch zet ik mijn plan door om zwanger van hem te worden. Het is niet meer de romantiek zoals in de dagen dat Claire naar een congres was. Nu doen we het meteen nadat ik de kinderen naar school heb gebracht. Het begint mij aardig tegen te staan, maar Marc krijgt er geen genoeg van, en ik weet dat we nog even moeten doorzetten.
Dit is geen goed moment om vruchtbaarheidsonderzoeken te laten doen en ik heb ook geen enkele reden om aan mijn eigen vruchtbaarheid te twijfelen. Marc heeft al kinderen en dus krijg ik het idee, dat wij gewoon niet bij elkaar passen, wat dat betreft. Mijn toekomst en die van mijn kinderen is ook echt niet alleen afhankelijk van Marc. Ik geef hem nog twee weken en daarna zet ik er een streep onder. Ik kijk er nu al naar uit dat ik straks deze geheimzinnigheid achter me kan laten en alle tijd voor mezelf en mijn au-pair kinderen heb. Maar eerst wil ik nog even terug naar Nederland. Ik zeg tegen Claire dat ik er een weekje tussenuit wil. Ze wijst me op ons contract, waarin precies staat op hoeveel vakantiedagen ik recht heb en hoelang ik die van tevoren moet aanvragen.
Marc verspreekt zich nog weleens. We doen nog steeds alsof ik de eerste au-pair ben waar hij een relatie mee heeft, maar ik weet inmiddels wel beter. Hij zei bijvoorbeeld dat het nu veel gemakkelijker is, omdat Victor nu ook naar school gaat. En dat is ook zo, want nadat ik de kinderen naar school heb gebracht en de boodschappen heb gedaan, hebben we alle tijd. Ik weet niet of Marc doorheeft, dat ik zwanger wil worden, maar het zou hem toch ook op moeten vallen dat ik in een bepaald deel van de maand erg veel van hem vraag. Marc praat er niet over, maar ik heb gemerkt dat hij het in het weekend met Claire doet.
Onze liefdesrelatie wordt er niet beter op, nu we zo veel seks hebben. Op de dagen dat Claire naar een congres was, leerde ik Marc kennen als een geduldige minnaar die ervoor zorgde dat het ook voor mij bevredigend was. Maar nu is hij net zo egoïstisch als de vriendjes die ik in Nederland had.
Vandaag is het zaterdag en Claire is de stad in. Ze zal met tassen vol met kleding en schoenen terugkomen. De kinderen heb ik naar de ouders van Claire gebracht. Ondanks dat het weekend is lijkt Marc wel gebruik te willen maken van de tijd die we nu voor onszelf hebben. Ik ben me al aan het uitkleden, als Marc de deur achter zich op slot draait. Ik had verwacht dat ik de auto op het grindpad wel zou horen, maar het eerste wat ik hoor is de voordeur die dichtslaat. Marc heeft het ook gehoord. Verstijfd ligt hij op me. We liggen stil en luisteren.
‘Amanda!’ roept ze.
We horen haar voetstappen op de trap. Ze klopt op mijn kamerdeur en ze roept nog eens: ‘Amanda!’
Er moet iets aan de hand zijn. Ik maak me zorgen om de kinderen. Zou er iets met een van hen zijn gebeurd? Ik gebaar naar Marc dat hij van me af moet. Heel stil kleed ik me aan, terwijl Marc besluiteloos toekijkt. Claire geeft het op en we horen haar de trap aflopen. Snel ga ik achter haar aan. Ze kijkt naar mijn verwarde haar en misschien ruikt ze ook de geur van haar man, maar daar kan ik niets aan doen.
‘Wat is er? Is er wat gebeurd?’ vraag ik.
Claire kijkt me vol walging aan en vraagt: ‘Waar is Marc.’
Ik geef geen antwoord.
‘Laat ook maar,’ zegt ze. ‘Ik heb de autosleutels nodig.’
Alleen de auto die ik gebruik heeft kinderstoeltjes. Ze gaat dus de kinderen ophalen bij haar ouders. Gewoonlijk brengen haar ouders de kinderen terug en dan blijven ze even wat drinken voordat ze weer naar huis gaan. Ik hol naar boven en pak de autosleutels. Als ik ze aan Claire geef vraag ik nog een keer of er wat gebeurd is, maar Claire zegt niets en kijkt me zelfs niet aan.
‘Wat is er aan de hand?’ vraagt Marc terwijl hij zich aankleedt.
‘Dat wilde ze niet zeggen. Misschien iets met een van haar ouders?’
Nu weten we dat er niets aan de hand was met haar ouders en ook niet met de kinderen. Haar ouders hadden er niet aan gedacht dat hun auto bij de garage stond voor een kleine reparatie. Ze hadden Claire gebeld en Claire had geprobeerd mij te bellen, maar ik heb mijn telefoon altijd uit als Marc bij me is. Marc had ook zijn telefoon uitgezet.
Doordat de kinderen erbij zijn als Claire terugkomt, wordt er niet meer over gesproken. Die avond trek ik me, direct nadat ik de kinderen naar bed heb gebracht, terug in mijn appartement,. Later hoor ik de ruzie tussen Claire en Marc. Eerst beneden, maar die wordt voortgezet in hun slaapkamer. Ik probeer het vanuit het standpunt van Claire te bekijken en dan begrijp ik dat ze boos en teleurgesteld is, maar toch moet ze beseffen, dat ze er zelf schuld aan is. Haar vreemdgaan tijdens haar congressen en haar kille houding, hebben Marc hiertoe aangezet.
Ik besluit dat het goed is om er nu even tussenuit te zijn. Ik had niet verwacht dat ik mijn ouders zou missen, maar ik wil ze toch graag weer even zien. De week vrij, waar Claire eerst zo moeilijk over deed, is nu geen probleem. Nu mag ik wat haar betreft direct vertrekken. Marc zal voor de kinderen zorgen. Nu ik weet dat hij door de week overdag alle tijd heeft, vraag ik me af waarom ze überhaupt een au-pair nodig hebben.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten